Ακαδημαϊκά το «φασίστας» και «φασιστικός» αφορά μόνο οπαδούς του Μουσολίνι. Οι Γερμανοί που είναι επακριβείς στους χαρακτηρισμούς τους χρησιμοποιούν τον όρο «φασιστοειδής». Στην Ελλάδα όμως που τα αριστερά κόμματα ήξεραν ότι δεν θα αντιμετωπίσουν κάποια αντίδραση από τα Μέσα, το «φασίστας» λεγόταν για όποιον δεν συμφωνεί μαζί τους. Επίσης, τα κομμουνιστικά κόμματα για να μη δημιουργηθούν συσχετισμοί χρησιμοποιούσαν τον όρο «ναζί». Το οποίο προκύπτει από τo «National sozialismus» που μεταφράζεται «εθνικοσοσιαλισμός». Αλλά μπροστά στον κίνδυνο να μπουν ιδέες, το εθνικοσοσιαλισμός γινόταν «ναζί» ή ακόμα καλύτερα «χιτλερικός» που έλεγαν στη Σοβιετική Ενωση.

Στη σημερινή εποχή βέβαια καλύτερα να σε πουν ναζί από ρατσιστή. Και δεν αναφέρομαι στον όρο «λαθρομετανάστης» που μπορεί να είναι σωστός αλλά χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τη Χρυσή Αυγή, αλλά στο Τσιγγάνος. Δεκαετίες οι Ελληνες ήξεραν ότι ο τσιγγάνος λέγεται τσιγγάνος, αθίγγανος αν θέλεις να τον πεις στην καθαρεύουσα, με το «γύφτος» να αποφεύγεται αφού μπορούσε να είναι προσβλητικό. Ξαφνικά, πρόβλημα. Το Ρομά, η επίσημη ονομασία, το «γύφτος» το έλεγαν όσοι δεν τους γούσταραν και το «τσιγγάνος» οδεύει προς την αχρησία. Και μην πάμε στο ότι το Ρομά αφορά μεγαλύτερο αριθμό ανθρώπων από ό,τι το Τσιγγάνος που ανάθεμα και αν κάποιος που χρησιμοποιεί τις λέξεις ασχολείται. Το θέμα ήταν να δημιουργηθεί μια προοδευτική λέξη και αυτόκλητοι δικαστές που θα κρίνουν την ομιλία.

Βέβαια καλύτερα να σε πουν ρατσιστή από σεξιστή. Να αποκαλείς δηλαδή μια εκπρόσωπο του ελληνικού λαού «βουλευτή» αντί για «βουλεύτρια» όπως γράφουν στο βιογραφικό τους η Ρένα Δούρου και η Εφη Αχτσιόγλου. Τώρα ότι στα ελληνικά πριν από τα επίθετα υπάρχουν και τα άρθρα δεν παίζει ρόλο. Το θέμα ήταν να δημιουργηθεί ένας ακόμα νεολογισμός που θα διαχωρίζει τους προοδευτικούς από τους αντιδραστικούς. Αλλο ότι θα μπορούσε να υπάρχει κατά το φεμινιστική και μασκουλινιστική αντίδραση και να επιβληθεί το «παραδουλευτής» που θα είναι το αρσενικό του «παραδουλεύτρα».

Οσο για το «γκέι» που έχει αντικαταστήσει το «ομοφυλόφιλος» στα ελληνικά δεν υπάρχει πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι στα αγγλικά που μέχρι το ‘70 σήμαινε «εύθυμος» και βλέπεις πόστερ από την ταινία του 1946 «The Gay Cavalier» (φωτό) και σκέφτεσαι «ο Σίσκο Κιντ τα είχε με τον Ντον Φελίπε ή την Πεπίτα;».

Οπου Φυσάει ο Ανεμος

Θα χρειαστεί να επαναλάβω τη φράση του Πέτρου Κωστόπουλου για τον Κώστα Σημίτη. Την εποχή που έγραφαν για τον Σημίτη πόσο κακοντυμένος είναι και πόσο μακριά είναι τα μανίκια του σακακιού του, ο Κωστόπουλος είχε γράψει «τον ψηφίζουμε για πρωθυπουργό και όχι για παρέα στη Μύκονο».

Τον Στέφανο Κασσελάκη θα ψηφίσουν για αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ που μπορεί να τον ξαναφέρει στην εξουσία και όχι επειδή ήταν στην Αμερική και στην Goldman Sachs, παραγγέλνει πίτσα αντί για κοψίδια και έχει σύντροφο αντί για συντρόφισσα.

Με την έμφαση στο «θα ψηφίσουν» αφού η εκλογή του αφορά το κόμμα και τους οπαδούς του και όλους τους πολίτες όπως ευφυώς η επικοινωνία του ΣΥΡΙΖΑ επιτυχημένα περνάει. Οι ψηφοφορίες για την ανάδειξη αρχηγού αφορούν τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ και τους επαγγελματίες της πολιτικής που όπως στα καουμπόικα όταν ακουστεί το «άνοιξε το σαλούν της μαντάμ Λούσυ», τρέχουν τα κορίτσια να πιάσουν δουλειά. Και δεν χρειάζεται να είναι καινούργια. Ας είναι ο Κουρουμπλής και η Τζάκρη. Ούτε πειράζει αν στήριζαν την Αχτσιόγλου. ΟΦΑ, δηλαδή, Οπου Φυσάει ο Ανεμος ή «Σεμνά και ταπεινά πάω με εκείνον που νικά» που λέει και ο φίλος ο Ανδρέας.

ΚΑΣΣΕΛΑΚΗΣ, ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Μετά τον Πάνο Καμμένο στον συνεταιρισμό του 2015 και τώρα τον Στέφανο Κασσελάκη στον ΣΥΡΙΖΑ τελειώνει κάθε συζήτηση για κόμμα της αριστεράς. Αριστερά κόμματα θα συνεχίσουν να υπάρχουν αλλά μόνο κατ’ όνομα. Κάτι σαν τα αστικά αθηναϊκά λεωφορεία που για τέρμα δηλώνουν «Κηπούπολη» ή «Αμπελόκηπους» αλλά κανένας Αθηναίος δεν περιμένει να δει κήπους και αμπέλια για να κατέβει.

Μερικοί διατηρητέοι αριστεροί θα συνεχίσουν να υπάρχουν. Καλοί για να σπάνε πλάκα οι… Κασσελάκηδες ή για να πηγαίνουν στο Φίλιον στη Σκουφά τα Σαββατοκύριακα και να σχεδιάζουν την επανίδρυση της αριστεράς.

Δεν χρειάζεται κάποιος να τους λυπάται. Ή να τους λυπάται όσο οι ίδιοι λυπήθηκαν τον Λαφαζάνη και τους παλιούς αριστερούς που καθάριζε ο Τσίπρας το καλοκαίρι του ‘15. Και όσο θα λυπηθούν οι χορηγοί του Κασσελάκη τους σημερινούς υποστηρικτές του όταν θα χρειαστεί να απαλλαγούν από οτιδήποτε θα θυμίζει αριστερό παρελθόν.

Και παραδοσιακά για την αριστερά πριν από τη φυσική εξόντωση θα υπάρχει η ηθική. Παλιά υπήρχε ο Ριζοσπάστης για να χαρακτηρίσει τους διαγραμμένους προδότες του λαού και πράκτορες των Αγγλων. Σήμερα υπάρχουν τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης και τα έμμισθα τρολ που ανέλαβαν τη δολοφονία χαρακτήρα της Αχτσιόγλου κάνοντάς την να αγανακτήσει, ό,τι δεν έκανε όταν δολοφονούσαν χαρακτήρες των αντιπάλων του ΣΥΡΙΖΑ στο παρελθόν.