Το βασανιστικό ερώτημα που προκύπτει είναι το εξής: Αν παρόντος ακόμη του Πούτιν συμβαίνουν περιστατικά που δημιουργούν για τη Ρωσία την εντύπωση μιας αφρικανικής χώρας τύπου Σουδάν, όπου αντίπαλες ένοπλες φατρίες συγκρούονται χωρίς ηθική και όρια για τη νομή της εξουσίας, τι θα γίνει όταν ο 69χρονος Ρώσος ηγέτης εγκαταλείψει το Κρεμλίνο;

Η γεύση που άφησε το οπερετικό πραξικόπημα του αρχηγού της Wagner -ενός αρβυλωμένου ποδιού που σηκώθηκε να χτυπήσει το κεφάλι- είναι ότι ξανανοίγει ο κύκλος αστάθειας της δεκαετίας του ’90, που ακολούθησε τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης. Εάν δεχτούμε ότι έκλεισε ποτέ.

Ενα ασφαλές πρώτο συμπέρασμα είναι ότι η Ρωσία κόντυνε «οικειοθελώς», με αποτέλεσμα να μετατρέπεται περισσότερο σε γεωπολιτικό υποχείριο της Κίνας παρά σε ισότιμο ευρασιατικό εταίρο της. Η αγωνία για τα πυρηνικά της ολοένα θα μεγαλώνει όσο ο κύκλος εξουσίας χάνει τον μπούσουλα και δεν διευθετείται η πληγή του Ουκρανικού. Παρόλο που η Δύση φέρει μεγάλο μερίδιο ευθύνης για το άνοιγμά της, τη γάζα και το αντισηπτικό τα κρατάει η Μόσχα.

Η Ρωσία δεν είναι η μόνη μεγάλη δύναμη που αντιμετωπίζει διαλυτικά φαινόμενα. Εδώ και χρόνια η Αμερική βιώνει έναν χαμηλής έντασης κοινωνικοπολιτικό εμφύλιο, με αποκορύφωμα την εισβολή του τραμπικού όχλου στο Καπιτώλιο στις 6/1/2021.

Στην Κίνα, το άτυπο «κοινωνικό συμβόλαιο» του Κ.Κ. με το λαό δοκιμάστηκε πέρσι τον Σεπτέμβριο από τη μαζική εξέγερση κατά της υγειονομικής φυλάκισης και ο Σι Τζινπίνγκ φλέρταρε προς στιγμήν με το κατασταλτικό μοντέλο της Τιενανμέν, βγάζοντας τανκς στους δρόμους. Ευτυχώς, την τελευταία στιγμή υποχώρησε, σώζοντας τη χώρα και τον εαυτό του από μια περιπέτεια. Το θέμα είναι: Έχει πια ο Πούτιν την δυνατότητα τέτοιων ελιγμών;