Οι κάλπες της 25ης Ιουνίου ασφαλώς είναι «σημαδεμένες» από το αποτέλεσμα της 21ης Μαΐου, αλλά κρύβουν και παγίδες: τον εφησυχασμό, τη χαλαρότητα και την ψευδαίσθηση ότι όλα έχουν τελειώσει. Μια π.χ. επτακομματική Βουλή ανεβάζει ψηλά τον πήχυ της αυτοδυναμίας. Πάνω από το 39%. Το οποίο μπορεί να υπολείπεται 2 μονάδες από το 41%, αλλά δεν παύει να είναι ένα υψηλό ποσοστό. Ισως, όμως, δεν είναι αυτό κυρίως που δημιουργεί το πραγματικά πρωτοφανές εν όψει των επικείμενων εκλογών: να υπάρχει μόνο ένας υποψήφιος πρωθυπουργός και δύο διεκδικητές της δεύτερης θέσης!

Ιστορικά οι εκλογές της 25ης Ιουνίου μοιάζουν μόνο με τις εκλογές του Νοεμβρίου 1977, όταν ο Κων. Καραμανλής έκανε περίπατο με 41,84%, με τον τότε βασικό αντίπαλό του Γ. Μαύρο της ΕΔΗΚ να καταποντίζεται από το 20,42% στο 11,95%, βγαίνοντας τρίτος, πίσω από το ανερχόμενο τότε ΠΑΣΟΚ του Α. Παπανδρέου, το οποίο βγήκε δεύτερο, κάνοντας 25,34% το 13,58% του 1974. Ο Κων. Καραμανλής δεν είχε αντίπαλο για την πρωθυπουργία. Αυτό που συνέβη το 1977 ήταν ότι απλώς η αντιπολίτευση έλυσε τα εσωτερικά της προβλήματα εξαφανίζοντας του Γ. Μαύρο και το κόμμα του και καθιστώντας το ΠΑΣΟΚ και τον Α. Παπανδρέου αξιωματική αντιπολίτευση.

Είναι βιαστικό να πει κανείς αν θα συμβεί και τώρα το ίδιο στην αντιπολίτευση. Αν δηλαδή ο Ν. Ανδρουλάκης θα εκτοπίσει τον Α. Τσίπρα ή αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα αντέξει. Το μόνο υπερβέβαιο είναι ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει αντίπαλο για την πρωθυπουργία. Κανένας από τους Α. Τσίπρα και Ν. Ανδρουλάκη δεν τολμούν να πουν ότι έχουν πρόταση για τη διακυβέρνηση της χώρας. Κι αυτό, όπως και να το δει κανείς, είναι πρωτοφανές.

Το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ δεν λένε τίποτα για «νίκη», αλλά λένε πολλά για «ισχυρή αντιπολίτευση» λέει πολλά. Και υπό μια έννοια είναι ένα δείγμα αναγκαστικής πολιτικής ωριμότητας, παρακολούθημα της ωριμότητας που επιβάλλει η κοινωνία με τη νωπή ετυμηγορία της. Και είναι προτιμότερη η πιο συγκρατημένη στάση του εμφανώς πολιτικά ζαλισμένου Α. Τσίπρα από την αμετροέπεια του Δ. Τζανακόπουλου, ο οποίος δήλωσε, όχι αστειευόμενος αλλά σοβαρά, πως «ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κόμμα διακυβέρνησης, έχουμε υποχρέωση απέναντι στην κοινωνία, αλλά και στο κόμμα μας να διεκδικήσουμε τη διακυβέρνηση της χώρας»…

Τα «ηρωικά» αλλά «πένθιμα» του Δ. Τζανακόπουλου, αλλά και όσων συνεχίζουν να υβρίζουν σκαιά και χυδαία τον ελληνικό λαό για την ψήφο του, εκπέμπουν πολιτική φαιδρότητα. Ειδικά στα μάτια μιας κοινωνίας, η οποία βροντοφώναξε πως έχει ωριμάσει και δεν θέλει άλλη τοξικότητα και παραμύθι. Αλλά απαιτεί σοβαρότητα και σταθερότητα. Οι Τζανακόπουλοι και οι Πολάκηδες (που λένε τα ίδια) είναι αυτοί που κάνουν τη χειρότερη ζημιά και στο κόμμα τους και στην κοινωνία. Καλλιεργούν ανέφικτες προσδοκίες, οι οποίες οδηγούν αναγκαστικά σε νέα εχθροπάθεια και παραμυθία. Από τη Δευτέρα έχει βγει στη ρούγα ο κοινωνικός βυθός που βρίζει χυδαία και ασύστολα την κοινωνία για την ψήφο της, τα μίντια γιατί δεν έπαιξαν το παραμύθι της νέας VOX POP και όλα τα κόμματα γιατί δεν στήριξαν την πολιτική- κουρελού της απλής αναλογικής. Πίσω απ’ αυτόν το βυθό βρίσκονται οι λογικές Ταλιμπάν, τύπου Τζανακόπουλου και Πολάκη.

ΑΙΧΜΗ

ΑΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥ «MR. ΜΑΡΟΥΛΙΑ»

Ο Θ. Καρτερός, όπως και κάθε πικραμένος, έχει κάθε δικαίωμα, να μην παραδέχεται την ήττα. Εχει κάθε δικαίωμα να πενθεί και να βιώνει με τον δικό του τρόπο τα πέντε στάδια του πένθους (άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή). Εχει κάθε δικαίωμα να ερμηνεύει το τι και γιατί συνέβη, προκειμένου να καταλήξει στο προαποφασισμένο, «τελειώνετε με το πένθος. Διατρέξτε γρήγορα όλα του τα στάδια κι αφήστε κάποια για μετά τις 25 Ιουνίου». Οσο κωμικοτραγικά κι αν είναι όλα αυτά, ταυτοχρόνως είναι και θεμιτά. Καθείς εφ’ ω ετάχθη.

Αυτό που είναι χυδαίο, κουτοπόνηρο και μέγιστη απρέπεια είναι να βάζει την πωρωμένη επιθυμία του στο στόμα του μεγάλου ποιητή Μ. Αναγνωστάκη. Να παίρνει το στίχο του ποιητή «κλάψτε να ξεθυμάνετε τώρα, και μετά τα κεφάλια μέσα» -και τον ίδιο τον ποιητή- και να τον διαστρέφει. Ενας τόσο μικρός να προσπαθεί να χωρέσει ένα τόσο μεγάλο στις μικρονοϊκές και εμφυλιοπολεμικές εμμονές του.

Οι εκλογές της 25ης Ιουνίου έχουν SOS!

Ο Κ. Μητσοτάκης και οι άμεσοι συνεργάτες του δεν έχουν ξεχάσει ότι η μερική χαλάρωση που υπήρξε μετά τις ευρωεκλογές του 2019 είχε σαν συνέπεια η διαφορά του 10% των ευρωεκλογών να γίνει 8% στις εθνικές εκλογές. Τα συνθήματα που επικρατούν στις συσκέψεις είναι «κανένας εφησυχασμός και χαλάρωση» -«οι κάλπες της 25ης Ιουνίου είναι άδειες».

Στο πλαίσιο αυτό, όπως μαθαίνω, έχουν επισημανθεί τα SOS που έχουν οι επικείμενες εκλογές και οι κινήσεις που πρέπει να γίνουν. Πρώτο SOS να γίνει σαφές ότι δεν έχει εκλεγεί κυβέρνηση. Κι επομένως, όπως λένε οι συνεργάτες του πρωθυπουργού, «πρέπει να καταλάβουν όλοι όσοι μας ψήφισαν ότι είναι δύο φορές πιο σημαντικό να μας ψηφίσουν ξανά». Κι όπως έλεγε χαρακτηριστικά ένας εξ αυτών, «ο αντίπαλός μας πλέον δεν είναι ούτε ο Τσίπρας ούτε ο Ανδρουλάκης, αλλά ο εφησυχασμός και χαλαρότητα».

Το δεύτερο SOS είναι ότι δεν είναι απίθανο η επόμενη Βουλή να είναι επτακομματική ή και οκτακομματική, κάτι που σημαίνει ότι ο πήχυς της αυτοδυναμίας ανεβαίνει ψηλά αγγίζοντας το 40%. Η είσοδος της Ζ. Κωνσταντοπούλου στη Βουλή σχεδόν προεξοφλείται από όλες τις πρώτες μετεκλογικές μετρήσεις. Ενώ πολύ κοντά στο 3% βρίσκεται και το «σκοτεινό» κόμμα «Νίκη». Κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ φυλλορροήσει κι άλλο, δεν αποκλείεται να περάσει το 3% και το ΜέΡΑ25.

Ολα αυτά στο «διά ταύτα» σημαίνουν ότι εγγύηση για την αυτοδυναμία της Ν.Δ. είναι, αν όχι η περαιτέρω ενίσχυση του ποσοστού της, η διατήρηση του 41%.

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Δεν φαντάζομαι να ισχύει πως αν τεθεί τελικά θέμα εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί να κληθεί στα όπλα ο αποτυχών, αλλά «έμπειρος» Ε. Αντώναρος;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Αν δεν μπορεί να ελεγχθεί τώρα ο «εμφύλιος» στην Κουμουνδούρου, τι ακριβώς θα γίνει μετά τις 25 Ιουνίου;

ΑΠΟΡΙΕΣ-3

Γιατί δεν αξιοποιείται ο Απ. Γκλέτσος, ο οποίος νιώθει «σαν δαρμένος»; Οχι τίποτα άλλο, αλλά «προσπαθεί» να βρει «τι είναι αυτό που έδωσε στην Μητσοτάκης Α.Ε. αυτό το τεράστιο ποσοστό», κι επομένως είναι διαθέσιμος.