Το περίεργο όμως είναι ότι και για αυτή την επανειλημμένη βεβήλωση δεν γράφτηκε σχεδόν τίποτε στα ΜΜΕ, πλην ενός εξαιρετικού άρθρου του Ηλία Κανέλη, στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ».

Το εβραϊκό κοιμητήριο βρίσκεται μέσα στον αύλειο χώρο του ΑΠΘ, για να μη πω ότι κτίστηκε το ΑΠΘ πάνω στο κοιμητήριο, το οποίο είχαν καταστρέψει οι ναζί, όταν κατέλαβαν τη Θεσσαλονίκη. Βρέθηκαν, λοιπόν, σπασμένα τα θρησκευτικά εβραϊκά σύμβολα και μουτζουρώθηκαν με φασιστικά ιδεογράμματα οι πινακίδες με τα ονόματα των κοιμωμένων. Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει στον ίδιο χώρο; Οχι, βέβαια. Το ίδιο έγινε τον Ιούλιο του 2018 και τον Ιανουάριο του 2019! Αλλά μήπως αυτή η βεβήλωση συμβαίνει μόνο στη Θεσσαλονίκη και όχι στα Γιάννενα ή όπου αλλού σημειώνεται η μνήμη εκείνων που βίαια αποσπάστηκαν από την πόλη που γεννήθηκαν κι άφησαν την τελευταία τους πνοή στα κρεματόρια και στα ναζιστικά στρατόπεδα;

Και ας το σημειώσω και αυτό: Τι χρειάζεται εκ των υστέρων να βγαίνουν διακηρύξεις, όπου κάποιοι «αρμόδιοι» σκίζουν τα ιμάτιά τους για το «αποτρόπαιο γεγονός» και ταυτόχρονα να υπόσχονται ότι «θα βρεθούν οι ένοχοι και θα τιμωρηθούν παραδειγματικά», ενώ οι «ένοχοι» -μάλλον «γνωστοί» στα στέκια τους- και οι υποσχέσεις για παραδειγματικές τιμωρίες δεν επιβάλλονται γιατί απλά είτε δεν βρίσκονται οι βέβηλοι είτε αποφεύγονται οι συγκρούσεις που οξύνουν τα. πνεύματα!

Αλλά στενοχωριέμαι όταν σκέφτομαι ότι αν τέτοιες πράξεις μίσους και ρατσισμού συμβαίνουν μέσα στον πανεπιστημιακό χώρο, τι κάνουν οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι για να αποφευχθούν; Ενοχλούνται σφόδρα και δηλώνουν πως «δεν θέλουν δυνάμεις καταστολής» εντός του αύλειου χώρου του ΑΠΘ. Από την άλλη, δεν ξέρουμε τι ακριβώς κάνουν για να προστατεύσουν το μνημείο, ώστε να μη βρίσκεται κομμάτια και θρύψαλα.

Οι αριστερές κομματικές φοιτητικές οργανώσεις που δίνουν τη μάχη κατά των αστυνομικών, εντός του ΑΠΘ, τι κάνουν για να διαφυλάξουν το μνημείο από αποτρόπαιες πράξεις που κάνουν την ολιγομελή πλέον εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης να νιώθει ξένη στην πόλη της, στην πατρίδα της. Τι είδους «προοδευτικές δυνάμεις» είναι αυτές που δήθεν υπερασπίζονται το δίκαιο, την ισότητα, το «ποτέ πια φασισμός». Κι αν τώρα συμβαίνουν αυτά, σε λίγο που θα υψωθεί «το Μουσείο του Ολοκαυτώματος» ποιος εγγυάται την ασφάλειά του; Και αυτό λέγεται πολιτισμός, σεβασμός στη μνήμη εκείνων που εξοντώθηκαν στα ναζιστικά κάτεργα;

Το εβραϊκό παρελθόν είναι πολύτιμη ιστορία για τη Θεσσαλονίκη. Είναι πολύτιμο για το μέλλον της ίδιας της πόλης.