Θα έλεγε κανείς πως τόσες δεκαετίες μετά το δημοψήφισμα του ’74, με το οποίο έκλεισε οριστικά το πολιτειακό ζήτημα για την Ελλάδα, θα είχαμε ξεμπερδέψει με απωθημένα και κατάλοιπα του παρελθόντος. Πως μισό αιώνα μετά δεν θα ψάχναμε άλλους σκελετούς στην ντουλάπα και θα προχωρούσαμε μπροστά. Αλλά το σύνδρομο της Μεταπολίτευσης δεν έχει ακόμα γιάνει. Καραδοκεί στο εθνικό μας ασυνείδητο έτοιμο να υπερασπιστεί μια Δημοκρατία που δεν κινδυνεύει από έκπτωτους μονάρχες, ούτε νεκρούς ούτε ζωντανούς. Είναι το ίδιο σύνδρομο που δεν αφήνει να ησυχάσουν τα φαντάσματα του εμφυλίου, αυτό το σύνδρομο που τρέφεται από οτιδήποτε διχάζει και ερεθίζει τα πιο ταπεινά ένστικτα.

Κανείς δεν λέει πως πρέπει να δοθεί συγχωροχάρτι σε όσους πλήγωσαν άμεσα ή έμμεσα, ηθελημένα ή αθέλητα την Ελλάδα, ούτε πως πρέπει να ξαναγράψουμε σελίδες της Ιστορίας για να δικαιώσουμε ή να τιμωρήσουμε πρόσωπα που από καιρό πια δεν βρίσκονται στη ζωή ή που πλέον δεν παίζουν κανένα ρόλο στη δημόσια ζωή του τόπου. Ομως κάποια στιγμή πρέπει να μάθουμε να αναμετριόμαστε με την Ιστορία μας χωρίς να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Να τη διαβάζουμε, να τη γνωρίζουμε, να την ερμηνεύουμε, να διδασκόμαστε από αυτήν με νηφαλιότητα και ψυχραιμία. Χωρίς να μένουμε προσκολλημένοι στο παρελθόν, αλλά και χωρίς να το εξαφανίζουμε σε μια βολική λήθη. Η Γ’ Ελληνική Δημοκρατία δεν έχει τίποτα να φοβάται και ξέρει να σέβεται. Τα συλλυπητήρια στους οικείους του.