Στις δεκαπέντε μέρες διαβάζουμε σε μονόστηλο ότι το παιδί, αλλά και τα άλλα παιδιά της «οικογένειας» γύρισαν στο σπίτι της θείας και της γιαγιάς. Και υποθέτουμε ότι τα παιδιά αλλά και «το παιδί» θα έχουν τη στήριξη του κράτους, που σημαίνει μια κοινωνική λειτουργός που ελέγχει τακτικά τις συνθήκες στις οποίες διαβιώνουν τα παιδιά, η απαραίτητη ψυχολόγος για τη στήριξη και τη θεραπευτική αγωγή της δωδεκάχρονης, όπως, υποθέτω, και η εντατική γυναικολογική φροντίδα που απαιτεί η περίπτωσή της. Δεν πιστεύω ότι η ψυχολόγος έδρασε μόνον κατά την περίοδο των καταθέσεων της μικρής στην Αστυνομία, ώστε κερδίζοντας την εμπιστοσύνη της να ξετυλιχθεί το κουβάρι των βιαστών, να ανακαλυφθούν «τα σπίτια» του εγκλήματος, ζητήματα ακόμη ανοικτά!

Αλλά αντ’ αυτής της στοιχειώδους φροντίδας για την επίσης στοιχειώδη περίθαλψη και στήριξη της μικρής, η συνήγορος της οικογένειας δηλώνει ότι το παιδί κατά τη δεκαπενθήμερη φιλοδοξία της στο Χαμόγελο του Παιδιού δεν είχε καμία βοήθεια, ούτε ψυχολογική ούτε ιατρική, και ότι μετά την έξοδό του από τη ΜΚΟ -ακούω ΜΚΟ, μη κερδοσκοπική, και κάπως μου έρχεται- δεν εμφανίστηκε κανείς «από το κράτος» στο σπίτι όπου μένει η μικρή, ώστε να αρχίσει σιγά σιγά η ψυχολογική επανένταξή της σε μια κανονικότητα που φυσικά θα πάρει πολύ χρόνο.

Δηλαδή, τα δημόσια δάκρυά μας για το «παιδί όλων μας» ήταν κροκοδείλια; Δηλαδή, ο πανελλήνιος αποτροπιασμός για τη διπλανή πόρτα πέρασε σε άλλη διπλανή πόρτα που άνοιξε – μία από τις πολλές που, καθημερινά, μας προμηθεύουν τα πάσης φύσεως ΜΜΕ; Δηλαδή, θα περιμένουμε το επόμενο ανήλικο θέμα, με μια ανάλογη ιστορία ανατριχιαστική, για να αποφασίσουμε ότι κάθε τέτοια αποκάλυψη που δεν συνοδεύεται από την άμεση κρατική φροντίδα, από την προμήθεια όλων των αναγκαίων για να επουλώσει το παιδί τις πληγές του, όσο χρόνο κι αν πάρει, όση οικονομική στήριξη κι αν χρειαστεί, θα καταναλώνεται από όλους μας όπως ακριβώς μια ανάλογη ταινία στο NETFLIX, που μετά την προβολή της πέφτουμε για ύπνο;

Η αλήθεια είναι πως όλα τα προηγούμενα ερωτήματα που βάζω, μηδενός εξαιρουμένου, μένουν χωρίς απάντηση. Τουλάχιστον, ας είχα την αισιοδοξία ότι το επόμενο παιδί που η ιστορία του «θα μας ρίξει από τα σύννεφα», που θα σπεύσει ο Τσίπρας να μας πει ότι είναι «το δικό μας παιδί», θα συναντήσει ουσιαστικότερη φροντίδα από το κράτος και ίσως και τη δική μας συμπαράσταση, όποια μορφή κι αν μπορεί αυτή να έχει…