Σε ψήφισμα, που υιοθετήθηκε προ ημερών από τη Γαλλική Εθνοσυνέλευση, οι διοργανωτές του «Παρίσι 2024» καλούνται, όπως και οι αθλητές, οι προπονητές και οι δημοσιογράφοι, να χρησιμοποιούν τη γλώσσα της διοργανώτριας χώρας όσο περισσότερο μπορούν, αντί να υποκύπτουν στην ευκολία της σύγχρονης lingua franca. Δηλαδή των αγγλικών που λίγο-πολύ όλοι (κουτσο- ή καλο-) ξέρουμε.

Η συντηρητική βουλευτής Ανί Ζενεβάρ, που πρωτοστάτησε στην έκδοση του ψηφίσματος, έκρουσε τον κώδωνα του συναγερμού στους συναδέλφους της, λέγοντάς τους ότι «οι Ολυμπιακοί Αγώνες κινδυνεύουν να πιστοποιήσουν την απώλεια επιρροής της γλώσσας μας».

Ομως η μεγάλη αθλητική γιορτή δεν είναι το μόνο σημείο αιχμής. Στην καμπάνια διεκδίκησης των αγώνων χρησιμοποιήθηκε αγγλικό σλόγκαν (Made for Sharing), αλλά και στο πρόσφατο διεθνές επιχειρηματικό φόρουμ για την προσέλκυση ξένων επενδύσεων (στο οποίο αναφερθήκαμε σε προηγούμενο σημείωμα του Κοσμοθεωρείου) ο πρόεδρος Μακρόν και ο υπουργός Οικονομικών Λεμέρ αποδέχθηκαν τις προμετωπίδες «Choose France» και «Made in France». Αυτό άραγε σημαίνει ότι για να αμφισβητήσεις την πρωτοκαθεδρία του αγγλοσαξονικού κεφαλαίου πρέπει να υποταχθείς στην πολιτισμική του ανωτερότητα; Για τους περισσότερους Γάλλους αυτό δεν καταπίνεται με τίποτα, όσο κι αν αποτελεί μια πραγματικότητα.

Για πρώτη φορά ο Γάλλος νομοθέτης θέσπισε διατάξεις προστασίας της γλώσσας το 1994 με τον περίφημο «νόμο Τουμπόν». Με αυτόν καθιερώθηκε η υποχρεωτική χρήση των γαλλικών στις διαφημίσεις, στη σήμανση των προϊόντων και τις δημόσιες ανακοινώσεις, ενώ ορίστηκε ελάχιστον πλαφόν 40% στα γαλλικά τραγούδια, που ακούγονται στο ραδιόφωνο και στην τηλεόραση. Τότε βέβαια το Ιντερνετ βρισκόταν στα σπάργανα και η παγκοσμιοποίηση δεν είχε ισοπεδώσει τα πάντα, με το γνωστό γλωσσικό της εργαλείο.

*Στα γαλλικά, παρακαλούμε!