«Το Ιράν έκανε ένα μεγάλο λάθος και θα το πληρώσει», είπε ο Νετανιάχου λίγες ώρες μετά τη μεγάλη πυραυλική επίθεση που δέχθηκε το Ισραήλ από την Τεχεράνη. Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ με αυτήν του τη δήλωση κάνει το ίδιο λάθος με εκείνο του Μπους, ανεξάρτητα από το εάν κατάφερε να συσπειρώσει το 90% του αμερικανικού λαού. Πίστεψαν ότι η τρομοκρατία θα νικηθεί μετά την κήρυξη ενός ολοκληρωτικού στρατιωτικού πολέμου εναντίον της. Δεν υπάρχει μελετητής της ιστορίας της παγκόσμιας τρομοκρατίας που να έχει καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα.

Η φράση «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» δεν είναι καινούργια. Χρησιμοποιείται ήδη από τα τέλη του 19ου αι. -και μάλιστα από τον Τύπο- όταν η Ρωσία, η Ευρώπη, αλλά και η Αμερική αναζητούσαν ένα ισχυρό προπαγανδιστικό σύνθημα για να περιγράψουν τις προσπάθειές τους να αντιμετωπίσουν τις επιθέσεις και τις δολοφονικές ενέργειες αναρχικών κινημάτων και μεμονωμένων προσώπων. Ηταν οι απαρχές της λεγόμενης «ατομικής τρομοκρατίας» υπό τα χαρακτηριστικά που τη γνωρίσαμε και στην Ευρώπη μέχρι και λίγες δεκαετίες πριν. Βασικό ελληνικό αντίστοιχο, η «17Ν».

Είτε πρόκειται για παλιούς ή για νέους τρομοκράτες, ηγετικά στελέχη ή απλούς οπαδούς, με θρησκευτικά ή κοσμικά κίνητρα, αριστερούς ή δεξιούς, άντρες ή γυναίκες, με όσα διαφορετικά πολιτισμικά, ταξικά και κοινωνικά διαφορετικά στοιχεία και αν έχουν μεταξύ τους, όποια και αν είναι η προέλευση, το πιο δυνατό κίνητρο από όλα, σύμφωνα με τους ειδικούς, είναι η εκδίκηση. Αυτή, λένε, βρίσκεται πίσω από κάθε άλλο φαινομενικά κυρίαρχο κίνητρο. Η διπλωματία, η προσεκτική και μεθοδική δουλειά των μυστικών υπηρεσιών -όπως έχει αποδειχθεί παγκοσμίως και όχι μόνο στην Ευρώπη- έχουν φέρει πολύ πιο σημαντικά αποτελέσματα στην αντιμετώπιση της τρομοκρατίας από όσα οποιαδήποτε στρατιωτική επιχείρηση εναντίον της. Με δεδομένο ότι η τρομοκρατία στον σύγχρονο κόσμο δεν μπορεί να συντριβεί, παρά μόνο να αντιμετωπιστεί όσον αφορά στη διαχείριση των άμεσων (θύματα) και έμμεσων (προπαγάνδα, οικονομικές ζημίες κ.ά.) επιπτώσεων.

Η ιστορική πολυπλοκότητα της Χαμάς και της Χεζμπολάχ είναι σαφές ότι υπακούει σε έναν άλλον απαράβατο διεθνή κανόνα και γι’ αυτό λειτουργεί ως αξίωμα: Κανένας πόλεμος δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον. Ούτε και η διεθνής τρομοκρατία κατόρθωσε ποτέ να λειτουργήσει ως υπερεθνικός συνδετικός κρίκος που θα δημιουργούσε νέες συμμαχίες και συσχετισμούς. Δεν το κατάφερε ούτε και ανάμεσα σε χώρες που είχαν στιβαρές συμμαχικές ή όχι σχέσεις όταν ο σύγχρονος κόσμος ήταν χωρισμένος κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Ούτε και τώρα θα το καταφέρει. Και μάλλον κάτι ξέρει ο Μπάιντεν που, παρά την αρωγή των ΗΠΑ προς το Ισραήλ, συστήνει διαρκώς «μετριασμένες αντιδράσεις».