Βλέπαμε βιντεάκια όπου συμμαθητές προσπαθούσαν να ξεγυμνώσουν συμμαθητή τους, να επιχειρούν πράξεις ασελγείς σε συμμαθητές τους, ανήμπορους να αντιδράσουν, ανεβάζοντάς τα στους «λογαριασμούς» τους, εξευτελίζοντάς τους, ώστε να μην έχουν μάτια να σηκώσουνε στην τάξη.

ΛΕΣ ΚΑΙ ΗΤΑΝ σκηνές βγαλμένες από την ταινία «Στη ζούγκλα του μαυροπίνακα», παλιά ταινία του 1955, που τη μιμήθηκαν δεκάδες άλλες, στις αμερικανικές φτωχογειτονιές, όπου οι «συμμορίες» εφήβων, ξεπερνώντας τα όρια της εγκληματικής συμπεριφοράς, δεν βρήκαν συμπαραστάτες αστυνομία και οικογένεια, αλλά έναν καθηγητή, προσπαθώντας να τους μάθει ανοχή και αγάπη.

ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΕΝΑ καθηγητή έψαχνα να βρω κι εγώ σε κάποιο προαύλιο σχολείων – π.χ. στα γυμνάσια στο Περιστέρι. Γονείς σε απόγνωση, ακούγοντας διευθυντή να λέει ότι «το θέμα δεν είναι δικό του», άκουσαν καθηγητές να τους συνιστούν «οι δαρμένοι, κακοποιημένοι και απειλούμενοι μαθητές να μην προκαλούν τους άλλους», δηλαδή τους συμμαθητές που τους έδειραν και προπηλάκισαν, από τώρα ψάχνουν και πριν τελειώσει η χρονιά, να βρουν τρόπο να αλλάξουν τα παιδιά τους σχολεία, σε άλλες συνοικίες…

Η ΑΠΟΦΑΣΗ του υπουργείου Παιδείας ήρθε λίγο πριν από την αναπόφευκτη τραγωδία. Ειλικρινά, είναι πολλές οι φορές που σκέφτηκα πως, από θαύμα, δεν είχε σκοτωθεί -τρομάζω με τη σωστή λέξη «δολοφονηθεί»- έφηβος, θύμα των συνομηλίκων του, που ασκούν βία ως επίδειξη εξουσίας, στα όρια της εγκληματικής συμπεριφοράς, ζητώντας αναγνώριση της ηγεμονίας τους από τους συνομηλίκους τους.

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ Παιδείας έλαβε μέτρα λίγο πριν από μία καταστροφή που θα τραυμάτιζε την κοινωνία. Θα στιγμάτιζε τις σχολικές κοινότητες. Θα έφερνε τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων -πολλώ δε μάλλον τους συλλόγους των καθηγητών- να απολογούνται. Πείτε ότι έως τώρα δεν εφαρμόστηκε ο νόμος του Μαρτίου 2023, που επέτρεπε να πάρουν μέτρα. Να επιβάλλουν σεβασμό και πειθαρχία. Να ειδοποιούν τους γονείς για τη δράση των «μπουμπουκιών» τους. Να δώσουν ακόμη και πενθήμερη αποβολή, ζητώντας ακόμη και την αλλαγή του σχολικού περιβάλλοντος.

ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ήρθε η ώρα ο καθένας να αναλάβει τις προφανείς ευθύνες του και να συνεργαστεί με όλους για το καλό των παιδιών. «Δεν ξέρω, δεν είδα», ως εδώ ήταν.