Πώς γίνεται, εν έτει 2024, για να πάρουμε κάποιον στο τηλέφωνο, να αναγκαζόμαστε να κάνουμε δύο με τρία τηλέφωνα, σε μία κλήση, επειδή η γραμμή κόβεται και μένεις με το ακουστικό στο χέρι; Αντε να εξηγήσεις στον συνομιλητή σου ότι δεν του έκλεισες το τηλέφωνο στα μούτρα -πράγμα εξοργιστικά αγενές-, οπότε του λες: «Εκεί που είσαι μάλλον δεν πιάνει το τηλέφωνο» και εκείνος σου απαντά»: «Μάλλον εκεί που είσαι εσύ δεν πιάνει το τηλέφωνο». Και κάνεις εσύ λίγο πιο πέρα και κάνει και ο άλλος λίγο πιο πέρα, και μετά αντιλαμβάνεστε ότι η μετακίνηση είναι μάταιη. Καλύτερα να συναντηθείτε για καφέ!

Εντάξει, τα τηλέφωνα δεν πιάνουν, αλλά σε πιάνει, σίγουρα, πονοκέφαλος, ειδικά όταν κάθε μέρα, λόγω δουλειάς, είσαι υποχρεωμένος να κάνεις τουλάχιστον είκοσι τηλεφωνήματα -που γίνονται το λιγότερο εξήντα-, καθώς αποτελεί σπάνια περίπτωση να ολοκληρωθεί μια συνομιλία σε μία κλήση. Για να συνδεθείς και να μιλήσεις με κάποιον, χρειάζεσαι δύο με τρεις επαναληπτικές! Με παίρνει και η θεία μου -ογδοηκοντούτις- στο τηλέφωνο, επειδή είναι βέβαιη ότι επίτηδες το κάνουν οι εταιρίες, για να ανεβάσουν τη χρέωσή της!

Στη δεκαετία του ’80 λέγαμε «μας παρακολουθεί ο Τόμπρας και γι’ αυτό κόβεται η γραμμή». Οχι πως είχαμε άδικο στη διάγνωση, αλλά δεν αποδείχθηκε ότι έφταιγε η παρακολούθηση για τη διακοπή της σύνδεσης. Αλλά αυτή η αλήστου μνήμης εποχή, κάποια στιγμή, τελείωσε και μας έμεινε ο συχωρεμένος Τόμπρας ως παράδειγμα λαμπρό πιστού υπηρέτη του κόμματος και προσωπική επιλογή του Ανδρέα που τον είχε διορίσει και, μεταξύ μας, οργίαζε στον ΟΤΕ, λες και ήταν μαγαζί του.

Πάντως, εκείνη η εποχή είχε και την πλάκα της, γιατί ο κάθε πολίτης πίστευε πως ήταν τόσο σημαντικός, ώστε να τον παρακολουθεί το κράτος.

Σήμερα, για να πω την αλήθεια, ακόμη κι αν υποθέτεις ότι μπορεί να γίνεσαι αντικείμενο «αγάπης» ωτακουστή, λίγο σε νοιάζει. Εχεις πάρει απόφαση ότι ο «μεγάλος αδελφός» είναι πανταχού παρών και στο κάτω κάτω ούτε το Κυπριακό λύνεις ούτε συμφωνίες κάτω από το τραπέζι κάνεις –άλλωστε, όσοι τις κάνουν ξέρουν και πώς να φυλαχθούν-, μπορεί να μιλάς για τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ από τον Κασσελάκη, να ψάχνεις έναν γιατρό, το παιδί που άργησε με το σχολικό και ένα έγγραφο σε πέντε υπηρεσίες που σου απαντούν «δεν το πήραμε» κι εσύ είσαι με τον αριθμό του πρωτοκόλλου στο χέρι. Ητοι, η καθημερινότητά μας.

Υπάρχει και η σοβαρότερη παράμετρος: τι να το κάνω που πάνω στην οθόνη του κινητού μου γράφει 5G κι εγώ πρέπει να βγω σαν τη Ρένα Βλαχοπούλου στην ταράτσα της Πλάκας για να φωνάζω στην απέναντι; Διαζωνικές, οπτικές ίνες… τριζονικές -από τα τριζόνια, βεβαίως βεβαίως- αλλά τηλέφωνο; Last year…