Εθισμένα στην ύβρη της αδιατάρακτης εξουσίας, τα αυταρχικά καθεστώτα βγάζουν γλώσσα στη φιλελεύθερη δημοκρατία και επιχαίρουν με τα εγγενή της προβλήματα. Ανετα θα φανταζόταν κανείς τον Ερντογάν να επιχαίρει για ακυβερνησία στην Ελλάδα, καθώς ο ίδιος έχει τον τρόπο να «διευθετεί» τέτοια ζητήματα στη χώρα του.

Ο Μεντβέντεφ (πρώην πρόεδρος και πρωθυπουργός της Ρωσίας και νυν αντιπρόεδρος του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας) ξέρει πως η χώρα του έπαιξε ρόλο στην αποσταθεροποίηση της βρετανικής, της ιταλικής, αλλά και της γερμανικής κυβέρνησης, η οποία θα δοκιμαστεί σκληρά το χειμώνα. Πέρα από τα σκάνδαλα και την «κλοουνίστικη» συμπεριφορά του, ο Τζόνσον μάλλον έπεσε θύμα διαμάχης ανάμεσα στη βιομηχανική και τη χρηματιστική πλευρά του βρετανικού κεφαλαίου, που δεν είδε με καλό μάτι το Brexit. O δε Ντράγκι διαπίστωσε ότι η «συμμαχία των απροθύμων» που τον στήριζε, έφτασε στα όριά της ένα χρόνο πριν από την επίσημη ημερομηνία των εκλογών.

Πάντως στο αντιδυτικό στρατόπεδο -και ιδίως στους ΒRICS- δεν ευδοκιμούν μόνο αυταρχικά/μονοκομματικά καθεστώτα. Η Βραζιλία ετοιμάζεται για αριστερή, δημοκρατική στροφή με τον Λούλα και η Ν. Αφρική, παρά την εκτεταμένη διαφθορά, παραμένει πολυκομματικό σύστημα. Οσον αφορά την Ευρώπη, ο αγαπημένος του Μεντβέντεφ είναι ασφαλώς ο Βίκτορ Ορμπαν, που δήλωσε ότι με τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας η Ευρώπη «πυροβόλησε τα πνευμόνια της». Εν κατακλείδι, το ποιος έχει σειρά το ξέρουν μόνο οι θεοί, όπως θα έλεγε ο Σόλων. Για τον πρόεδρο της Σρι Λάνκα, Γκοταμπάγια Ρατζαπάκσα, η ώρα ήρθε τώρα. Του Πούτιν και του Σι Τζινπίνγκ μπορεί να αργήσει, αλλά θα φτάσει κι αυτή νομοτελειακά. Μένει απλώς να δούμε αν θα είναι βίαιη ή ειρηνική.