«Δεν μπορεί, κάτι θα μπορούμε να κάνουμε, έστω και τώρα», θα πει κάποιος που αρνείται να παραδοθεί αμαχητί. Ακόμη και στις χειρότερες καταστάσεις δεν είναι ωραίο να υποτάσσεσαι στη μοίρα σου. Στην προκειμένη, όμως, περίπτωση, αυτά που χρειάζονται έπρεπε να είχαν ήδη γίνει. Χωρίς καν εγγύηση ότι θα απέτρεπαν την εθνική συμφορά της ερημοποίησης. Γιατί περί αυτού πρόκειται σε βάθος ελάχιστου χρόνου. Ενα μέλλον μεσανατολικό ή βορειοαφρικανικό, συνδυασμένο με την προφητική «ξηρασία» του Μιχάλη Κατσαρού. Πολιτικό ήταν το υπονοούμενό του, αλλά αποδείχθηκε (επίσης) μετεωρολογικό και υδρολογικό…

Το 2023 κάηκε στην Ευρώπη μια έκταση διπλάσια από το Λουξεμβούργο, με τη θλιβερή πρωτιά να ανήκει στην Ελλάδα. Η μεγάλη πυρκαγιά στον Εβρο ήταν η μεγαλύτερη στη σύγχρονη Ευρωπαϊκή Ιστορία. Οι ζημιές στην Ευρώπη ξεπέρασαν τα 4 δισ. ευρώ και εκλύθηκαν στην ατμόσφαιρα 20 μεγατόνοι διοξειδίου του άνθρακα -που ισούνται με το ένα τρίτο των ετήσιων εκπομπών αεροπορικών ρύπων στην επικράτεια των 27.

Το πρόβλημα, σύμφωνα με τη Γερμανίδα ευρωβουλευτή Αννα Ντεπαρνέ- Γκρίνενμπεργκ, είναι ότι το 90% των ευρωπαϊκών κονδυλίων πηγαίνει στην αντιμετώπιση των πυρκαγιών και μόνο το 10% στην πρόληψη. Αλλά, τι να προλάβεις πια; Η δημιουργία αντιπυρικών ζωνών μέσα από ελεγχόμενο κάψιμο ενδιάμεσων εκτάσεων απαιτεί ήπιο καιρό. Πού είναι αυτός; Νότια Ισπανία, Σικελία και Ελλάδα είναι ένας σωρός από ξερά φρύγανα, έρμαιο μιας σπίθας και των ανέμων. Τουλάχιστον η Πορτογαλία και η Γαλλία έχουν πάρει κάποια μέτρα πρόληψης.

Εδώ περιμένουμε να καταναλώσει η φωτιά το καύσιμό της, για να στήσουμε ανεμογεννήτριες και να φτιάξουμε δρόμους προκειμένου «να ανακάμψει οικονομικά η περιοχή», όπως γίνεται στην Εύβοια. Για την ανάκαμψη της φύσης, της μεγαλύτερης περιουσίας των γενεών, ας φροντίσουν ο Θεός και η μοίρα.