ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ πως γίνονταν πλειστηριασμοί ακινήτων όταν ήταν ο ίδιος πρωθυπουργός. Και με περίσσιο κυνισμό… εκτίμησε πως δεν ήταν και πολλοί. Μίλησε για στρατηγικούς κακοπληρωτές και για προστασία των ευάλωτων. Αλλά εκεί τον έβγαλε… οφσάιντ ένας πρώην σύντροφός του.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, που ήταν υπουργός Aνάπτυξης και Παραγωγικής Ανασυγκρότησης στην κυβέρνηση του 2015, είπε: «Οι πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας ξεκίνησαν να έχουν μαζικό τρόπο και μαζική έκταση επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Οχι απλώς υπήρξαν πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, αλλά κάθε Τετάρτη γινόταν όργιο πλειστηριασμών αυτής της κατηγορίας και ιδιαίτερα στους ελεύθερους επαγγελματίες, αυτούς που δεν μπορούσαν να υπαχθούν με κανέναν τρόπο στο νόμο Κατσέλη. Αυτοί ήταν στο έλεος των τραπεζών τότε, τα funds τα εγκαινίασε στη συνέχεια ο ΣΥΡΙΖΑ».

Ο κ. Τσίπρας έμεινε… άλαλος. Τι να πει; Εδώ μιλάει συνέχεια για το πόσοι σώθηκαν από το νόμο Κατσέλη, αλλά δεν… θυμάται ότι τον είχε καταψηφίσει στη Βουλή!

ΚΙ όμως, στον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν ντρέπονται, αλλά έχουν και το θράσος να κραυγάζουν ακόμα… κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη.

ΤΟ πιο εξοργιστικό είναι ότι επιχειρούν να διαστρεβλώσουν για μία ακόμη φορά την πραγματικότητα.

Η πρόσφατη απόφαση του Αρείου Πάγου που απελευθερώνει τους πλειστηριασμούς από funds αφορά σε νόμο που ψήφισε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Αυτό από μόνο του αποδεικνύει ότι ήταν η κυβέρνηση Τσίπρα που νομοθέτησε αυτό που καταγγέλλει σήμερα.

ΑΣ αφήσουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στα ψευδοαφηγήματά του.

ΤΟ ζήτημα των πλειστηριασμών πρώτης κατοικίας είναι εξαιρετικά σοβαρό για όλη την κοινωνία. Απαιτείται ιδιαίτερη προσοχή στους κυβερνητικούς χειρισμούς.

ΤΟ παράδειγμα της Ισπανίας πρέπει να γίνει μάθημα για όλη την Ευρώπη. Πριν από μία δεκαετία, δεκάδες χιλιάδες ιδιοκτήτες πετάχτηκαν στο δρόμο. Η αναταραχή ήταν τεράστια στην ισπανική κοινωνία. Και ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Σώθηκαν οι ισπανικές τράπεζες; Σώθηκε η ισπανική οικονομία; Στην ουσία τίποτα δεν άλλαξε. Χιλιάδες Ισπανοί, όμως, έχασαν τα σπίτια τους.

ΠΡΕΠΕΙ να μπει ένα πλαίσιο προστασίας στους πραγματικά ευάλωτους πολίτες. Να «υποχρεωθούν» οι τράπεζες και τα funds να προτείνουν λογικές ρυθμίσεις χρεών.

ΑΣ μην κοροϊδευόμαστε. Τα funds έχουν αγοράσει τα δάνεια στο 3% έως 10% του χρέους. Για να το πούμε πιο μπακαλίστικα, ένα στεγαστικό δάνειο 200.000 ευρώ έχει αγοραστεί το πολύ με 20.000 ευρώ. Και έρχονται να κάνουν πλειστηριασμούς απαιτώντας όλο το ποσό. Γιατί αυτό είναι το «κόλπο». Τα funds τα συμφέρει να εκπλειστηριάζουν ένα ακίνητο και να βγάζουν πέντε δέκα φορές τα λεφτά που έχουν δώσει, από το να κάνουν ρύθμιση σε δανειολήπτες και να παίρνουν λίγα λίγα τα χρήματά τους σε βάθος εικοσαετίας.

ΤΟ κυπριακό μοντέλο μπορεί να είναι μια λύση. Το να μπορεί να αγοράζει ο δανειολήπτης το χρέος του στην τιμή που το απέκτησε το fund. Ή, τουλάχιστον, να γίνεται ένα σημαντικό κούρεμα στην οφειλή.