Αρκεί, βέβαια, να επιλέγονταν τα 2.202 ευρώ του Λουξεμβούργου και όχι τα 332 ευρώ της Βουλγαρίας. Όμως, η καθημερινότητα είναι πολύ πιο περίπλοκη από μία θύρα φόρτισης. Πόσο κοστίζει ένα μέσο ενοίκιο στη Βουλγαρία και πόσο στο Λουξεμβούργο; Πόσα χρήματα δαπανά ένας Φιλανδός για την εκπαίδευση του παιδιού του και πόσα ένας Ελληνας; Αρα, το ζητούμενο δεν είναι η τεχνητή εξομοίωση των κατώτατων μισθών, αλλά η αναλογική αύξηση τους, ανάλογα με τις οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες που υπάρχουν σε κάθε χώρα. Η ευρωβουλευτής από την Ολλανδία, Agnes Jongerius, συνεισηγήτρια του νομοσχεδίου για τους επαρκείς κατώτατους μισθούς σε όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε., το έθεσε απλά και κατανοητά: «Ολοι θα πρέπει να είναι σε θέση να αγοράσουν νέα ρούχα, να ενταχθούν σε μια ομάδα άθλησης ή να πάνε διακοπές όπως τους αξίζει».

Το αξιοπρεπές βιοτικό επίπεδο λοιπόν, είναι ο μεγάλος στόχος της νέας ευρωπαϊκής οδηγίας που αποσκοπεί στη θεσμική στήριξη των εργαζομένων, πάντα βέβαια με «σεβασμό στις εθνικές παραδόσεις και αρμοδιότητες, καθώς και στην αυτονομία των κοινωνικών εταίρων», όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση. Είναι αναμενόμενο ότι το νέο ευρωπαϊκό πλαίσιο δεν απαιτεί από τα κράτη-μέλη να θεσπίσουν νόμιμους κατώτατους μισθούς, ούτε καθορίζει ένα κοινό επίπεδο.

Πρόκειται για άλλη μια δύσκολη εξίσωση, αφού η Ευρώπη των 27 τρέχει στον ίδιο στίβο, αλλά από 27 διαφορετικές αφετηρίες. Ακόμα και τώρα που η ενεργειακή κρίση και ο πληθωρισμός αφορά όλα τα κράτη, υπάρχουν κάποια που πλήττονται περισσότερο επειδή βγήκαν πρόσφατα από οικονομική κρίση, αλλά εξακολουθούν να στηρίζουν περισσότερο τους πολίτες τους σε σχέση με πλουσιότερες χώρες. Είναι εντυπωσιακό ότι η Ελλάδα -σύμφωνα με τα στοιχεία του think tank Bruegel– είναι πρωταθλήτρια στη στήριξη των πολιτών της για την αντιμετώπιση της ενεργειακής κρίσης, δαπανώντας μέχρι τώρα πάνω από το 3,5% του ΑΕΠ της, όταν η Γερμανία έχει δαπανήσει κάτω του 2% και η Αυστρία λίγο περισσότερο από το 1% του ΑΕΠ της. Οσο αργεί να το αντιληφθεί αυτό το «αργοκίνητο ευρωπαϊκό υπερωκεάνιο» τόσο το χειρότερο για τη βελτίωση της αγοραστικής δύναμης των κατώτατων μισθών που κατά τα άλλα ευαγγελίζεται.