Με τη συμπλήρωση επτά μηνών από τη ρωσική εισβολή, τα γεγονότα έχουν κάνει τον Πούτιν να αντιληφθεί ότι τα πράγματα δεν πηγαίνουν καθόλου καλά για τον ίδιο και τη Ρωσία. Είναι σαφές ότι αλλιώς τα είχε υπολογίσει και αλλιώς εξελίχθηκαν, καθώς οι Ουκρανοί έχουν προχωρήσει πλέον σε ανακατάληψη εδαφών. Εκεί που οι στρατηγοί του διαβεβαίωναν τον Ρώσο πρόεδρο ότι η επιχείρηση θα τελείωνε μέσα σε λίγα 24ωρα, τα νέα δεδομένα έχουν αναγκάσει τον Πούτιν να προχωρήσει σε επιστράτευση και, επιπλέον, να απειλεί ακόμα και με πυρηνικό όλεθρο. Και μπορεί αυτό να μη θεωρείται παρά ένας εκβιασμός από την πλευρά της Μόσχας προς τη Δύση, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι η παρανοϊκή απειλή δεν θα γίνει πράξη εάν η Ρωσία στριμωχθεί ακόμα περισσότερο και διαπιστώσει ότι δεν έχει καμία άλλη διέξοδο.

Είναι προφανές άλλωστε ότι καθοριστικό ρόλο στη σθεναρή αντίσταση του Κιέβου έχει διαδραματίσει η ισχυρή ενίσχυση, στρατιωτική και οικονομική, από την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, γιατί, πράγματι, χωρίς αυτήν, δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε κατά πόσο θα μπορούσαν να αντέξουν οι Ουκρανοί. Αν όμως η στήριξη της Δύσης προς την Ουκρανία είναι δεδομένη, παρατηρούμε ότι πλέον η Ρωσία δείχνει ότι αρχίζει να απομονώνεται ακόμα και από φιλικά προσκείμενες δυνάμεις, οι οποίες κρατούν αποστάσεις από τις κινήσεις του Πούτιν, όπως είδαμε στην πρόσφατη συνάντηση του Ρώσου προέδρου με τον Κινέζο ομόλογό του.

Δυστυχώς, εξαίρεση στον κανόνα αυτό δείχνει να αποτελεί η γειτονική Τουρκία, η οποία ενδεχομένως είδε τη ρωσική επίθεση στην Ουκρανία ως μια ευκαιρία για την ίδια, προκειμένου να προωθήσει τη στρατηγική της για την υλοποίηση των περιφερειακών ηγεμονικών φιλοδοξιών της. Ο Ερντογάν επέλεξε, όχι μόνο να προσπαθήσει να αναλάβει διαμεσολαβητικό ρόλο για να αναδείξει μια διπλωματική δυναμική της Τουρκίας, αλλά και να μην εφαρμόσει τις κυρώσεις κατά της Μόσχας που επέβαλαν όλες οι υπόλοιπες χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ, κλείνοντας το μάτι στον Πούτιν πριν τελικά πιαστούν και αγκαζέ σε μια σημειολογικού χαρακτήρα χειρονομία στην πρόσφατη συνάντηση της Σαμαρκάνδης.

Οσο επικίνδυνος γίνεται ο Πούτιν που χρησιμοποιεί και τους ενεργειακούς εκβιασμούς προς την Ευρώπη, απειλώντας να κλείσει τις στρόφιγγες και να οδηγήσει σε οικονομική ασφυξία τις χώρες, άλλο τόσο μπορεί να γίνει και ο Ερντογάν που εργαλειοποιεί το μεταναστευτικό και αμφισβητεί την εθνική κυριαρχία δύο χωρών της Ευρώπης. Για αυτό και η Δύση θα πρέπει να είναι πιο αποφασιστική απέναντι σε οποιασδήποτε μορφής αναθεωρητισμό, όπως έκανε με τον Πούτιν.