Η σαρωτική νίκη του Ντ. Τραμπ προκάλεσε παγκόσμια έκπληξη, αμηχανία και θέτει θεμελιακά ερωτήματα. Ο λαϊκιστής και διχαστικός πολιτικός κατάφερε να θριαμβεύσει κόντρα στα προγνωστικά, κόντρα στη βούληση μεγάλου μέρους του κατεστημένου και των ΜΜΕ και κόντρα στον δυτικό πολιτισμό. Κατάφερε να κερδίσει με τρία «όπλα»: την οικονομία, το Μεταναστευτικό, που συνδέεται με το αίσθημα ασφάλειας στην καθημερινότητα, και την ανοιχτή σύγκρουσή του με τη woke ατζέντα.

Και τα τρία όπλα του δεν ανήκουν στην ακροδεξιά ατζέντα, όπως αφελώς πιστεύουν δογματικοί άνθρωποι που έχουν μείνει κολλημένοι στο μακρινό παρελθόν. Και τα τρία θέματα έχουν γίνει υπαρκτά προβλήματα στην καθημερινότητα των πολιτών, είτε στις ΗΠΑ είτε στην Ευρώπη. Προφανώς δεν είναι ναζιστές όσοι «φούσκωσαν» και τα ακροδεξιά κόμματα στην Ευρώπη και τον Τραμπ. Εως τώρα κυριαρχούσε το δόγμα «οι εκλογές κερδίζονται στο Κέντρο». Αυτό το δόγμα μάλλον έφτασε στο τέλος του και το νέο δόγμα που το αντικαθιστά είναι ότι «οι εκλογές κερδίζονται με τον ρεαλισμό».

Ο ρεαλισμός δεν έχει αριστερό, δεξιό ή κεντρώο πρόσημα. Είναι ρεαλισμός. Επαφή με την πραγματικότητα, αντίληψη των πραγματικών προβλημάτων των πολιτών και αποτελεσματική αντιμετώπισή τους με συγκριμένες αποφάσεις. Ετσι εξηγούνται και κραυγαλέες αντιφάσεις, οι οποίες είναι φαινομενικές. Γιατί οι πολίτες φοβούνται; Γιατί αυξάνεται η εγκληματικότητα; Γιατί ανησυχούν για τα μεταναστευτικά κύματα, τα οποία μεταφέρουν και ισλαμιστικούς ενεργούς πυρήνες; Γιατί, ενώ οι αριθμοί της οικονομίας ευημερούν, τα νοικοκυριά βλέπουν τα σούπερ μάρκετ ως τόπο μαρτυρίου; Το «οικονομικό θαύμα Μπάιντεν» στην Αμερική απεδείχθη φούσκα στις κάλπες. Γιατί η μεσαία τάξη, η οποία στέναξε την εποχή των Μνημονίων, εξακολουθεί να αντιδρά και να διαμαρτύρεται; Γιατί οι πολίτες ενοχλούνται, επειδή η υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχει αντικατασταθεί από έναν αχαλίνωτο δικαιωματισμό, ο οποίος δεν αρκείται στην κατοχύρωση δικαιωμάτων, αλλά επιθετικά προσπαθεί να επιβάλει την κουλτούρα του και στους υπολοίπους;

Καμία απ’ αυτές τις ανησυχίες δεν είναι παράλογη ή υπερβολική. Αντιθέτως, βασίζονται στη σύγχρονη πραγματικότητα, η οποία σε σημαντικό βαθμό έχει ισοπεδώσει τις έννοιες «Δεξιά», «Αριστερά», «Κέντρο». Ο τυφλοσούρτης των επικοινωνιολόγων, ότι οι εκλογές κερδίζονται στο Κέντρο, ίσχυε, αλλά έχει ημερομηνία λήξεως. Και μάλλον έχει παρέλθει.

Μέχρι πριν από λίγα χρόνια η έννοια του «Κέντρου», αν και ασαφής, εξέφραζε μια αρκετά προσδιορισμένη δέσμη πολιτικών μέτρων, πολιτιστικής υπόστασης και τρόπου πολιτεύεσθαι. Σήμερα όλα αυτά μοιάζουν ανεπαρκή και ξεπερασμένα. Προέχουν τα προβλήματα, η καθημερινότητα και η ανασφάλεια. Το τρίπτυχο «βιοτικό επίπεδο-ασφάλεια-αξίες».

Είναι τυχαίο, άραγε, ότι σχεδόν όλα τα «κεντρώα» κόμματα και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα είναι σε υποχώρηση; Εκτός κι αν το 11% του ΠΑΣΟΚ, που έγινε 13%, συνιστά μεγάλη ανατροπή. Και εντάξει, η Αριστερά τελείωσε γιατί όπου δοκιμάστηκε απογοήτευσε, παραπλάνησε και απέτυχε να έχει ένα στοιχειωδώς συγκροτημένο πρόγραμμα. Στα ίδια χνάρια βαδίζει και το Κέντρο, το οποίο συρρικνώνεται. Γιατί, άραγε, η όποια δυσαρέσκεια προς την κυβέρνηση δεν ενίσχυσε το Κέντρο, αλλά ενίσχυσε ουσιαστικά ψεκασμένους περιθωριακούς, οι οποίοι δεν πρότειναν κάποια λύση για τα προβλήματα που έκαναν σημαία τους. Απλώς, έστω και άναρθρα, «μίλησαν» για αυτά. Εκτός κι αν π.χ. θεωρηθεί λύση για το Μεταναστευτικό η αστεία πρόταση της Α. Λατινοπούλου για κλειστές δομές στα ξερονήσια.

Ο μόνος που έχει αποδείξει ότι μπορεί να συνδυάσει τον ρεαλισμό με τις μεταρρυθμίσεις είναι ο Κ. Μητσοτάκης. Το απέδειξε στην πρώτη τετραετία, για την οποία επιβραβεύθηκε με το 41%. Τώρα δείχνει ο μόνος που αντιλαμβάνεται τις αναγκαίες προσαρμογές που πρέπει να γίνουν, χωρίς δεξιές ή κεντρώες ταμπέλες. Αρκεί η κυβέρνηση να ξυπνήσει, να σπάσει τα τείχη που δεν της επιτρέπουν να δει τι γίνεται έξω και να εγκαταλειφθούν οι ιδεολογικές αγκυλώσεις ορισμένων, οι οποίοι, εξίσου δογματικά με τους «δεξιούς», έχουν το δικό τους… Ευαγγέλιο του «Κέντρου».

Γιατί, όπως φαίνεται σε αρκετές περιπτώσεις, πλέον οι εκλογές δεν κερδίζονται στο «Κέντρο», αλλά με ρεαλισμό και πραγματική ισότητα των δικαιωμάτων όλων των πολιτών.

Η ΑΦΕΛΕΙΑ ΤΩΝ «ΦΙΛΙΩΝ»

Προφανώς, η πρώτη προτεραιότητα του Ντ. Τραμπ δεν είναι ούτε η Τουρκία ούτε η Ελλάδα ούτε η Κύπρος. Κι όμως, άρχισαν οι αφελείς «αναλύσεις» για τον ρόλο που θα παίξουν οι φιλίες του Ντ. Τραμπ με τον Τ. Ερντογάν και τον Β. Πούτιν.

Οι «αναλυτές των φιλιών» υπερτονίζουν (άραγε γιατί;) μερικές φιλίες, την ώρα που αγνοούν επιδεικτικά άλλες φιλίες του νέου προέδρου των ΗΠΑ. Ξεχνούν π.χ. ότι ο Ντ. Τραμπ είναι φίλος και θαυμαστής του Μπ. Νετανιάχου. Ή ξεχνούν ότι οι οικονομικές κυρώσεις που επιβλήθηκαν στην Τουρκία επιβλήθηκαν στην πρώτη θητεία του Ντ. Τραμπ. Στην ίδια θητεία ο Τραμπ «πέταξε» έξω από το συμφωνημένο πρόγραμμα για τα F-35 τον φίλο του Ερντογάν.

Ξεχνούν επίσης ότι κάποιοι φίλοι του Ντ. Τραμπ έχουν εχθρικές σχέσεις μεταξύ τους. Π.χ. ο Νετανιάχου θεωρεί τον Ερντογάν εχθρό του, όπως και ο Ερντογάν τον Νετανιάχου. Επικηρυγμένος εχθρός του Ντ. Τραμπ είναι η Χαμάς. Ποιον φίλο του θα «ρίξει» λοιπόν;

Οι προσωπικές σχέσεις στη ζωή και τη διπλωματία πάντα παίζουν ρόλο. Οχι απεριόριστο όμως. Και ειδικά όταν υπάρχει σύγκρουση συμφερόντων. Ας μη βιάζονται, λοιπόν, όσοι αναζητούν «άγουρες» ανησυχίες, οι οποίες δεν αποσκοπούν σε τίποτα άλλο από την εικόνα «αποδυνάμωσης» της χώρας.

Χαμηλά η μπάλα στο κρίσιμο ραντεβού Γεραπετρίτη-Φιντάν

Οι συνεντεύξεις του Γ. Γεραπετρίτη στη «Χουριέτ» και του Χ. Φιντάν στα «ΝΕΑ» προϊδεάζουν κα γιαι την κατάληξη της σημερινής συνάντησής τους. Οπως έλεγε κυβερνητική πηγή, «συζητάμε για να διατηρηθεί το καλό κλίμα, ενώ ξέρουμε και οι δυο ότι διαφωνούμε»… Η Ελλάδα επιμένει στην «κόκκινη γραμμή» συζητάμε για τη Χάγη μόνο για ένα θέμα (ΑΟΖ-υφαλοκρηπίδα), ενώ η Τουρκία συζητά για «ολιστική» προσφυγή και δύο κράτη στην Κύπρο. Εντελώς ασύμβατες προσεγγίσεις. Οπότε, το πιο πιθανό είναι οι δύο υπ. Εξωτερικών να συμφωνήσουν ότι διαφωνούν για το εύρος του διαλόγου και προκειμένου να διατηρηθεί το ήρεμο κλίμα να μεταθέσουν για το μέλλον τη συνέχιση του διαλόγου.

Οι ελληνικές καρικατούρες του Τραμπ

Πιθανώς, ο ίδιος ο Ντ. Τραμπ να μην πανηγύρισε τη μεγάλη νίκη του όσο την πανηγύρισαν ο Κ. Βελόπουλος ή η Α. Λατινοπούλου. Η οποία μάλιστα χόρεψε σε live μετάδοση το αγαπημένο τραγούδι του προέδρου των ΗΠΑ, το «Y.M.C.A.», όπως το χόρευε και ο Τραμπ, δηλαδή μόνο με τα χέρια. Ακούγοντάς τους κανείς, αποκομίζει τη βεβαιότητα πως αισθάνονται ότι είναι ένα «τσακ» μακριά από το να γίνουν οι Τραμπ της Ελλάδας. Λογικά, λοιπόν, το δίλημμα των επόμενων εκλογών θα είναι «Βελόπουλος ή Λατινοπούλου;»…

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Τελικά, η γεμάτη «κουτσομπολιά» ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ θα γραφτεί στο Παγκράτι, στο Music Cafe;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Αλλάζουν οι ισορροπίες εντός του Μεγάρου Μαξίμου;

ΑΠΟΡΙΕΣ-3

Χάθηκαν οι «αλληλέγγυοι» να συμπαρασταθούν στους ανθρώπους που ξεσπιτώθηκαν στους Αμπελοκήπους επειδή ο γόνος μιας εύπορης οικογένειας ήθελε να το «παίξει 17Ν»;