Το κόμμα του Μιτεράν συνετρίβη κυριολεκτικά, γράφοντας την πιο μελανή σελίδα της μακράς ιστορίας του. Σύμφωνα με το συλλογισμό των εγχώριων θλιμμένων που έχουν τόση σχέση με τους Γάλλους σοσιαλιστές όσες το κρασί Βουργουνδίας με το μπρούσκο, ο Μακρόν δεν αξίζει να υποστηριχθεί από τους γνήσιους σοσιολδημοκράτες διότι οι άλλοι έχουν το όνομα. Μόνο που αυτός έχει τη χάρη.

Από την πρώτη στιγμή που ο Εμανουέλ Μακρόν εμφανίστηκε στη γαλλική πολιτική σκηνή άρχισε η προσπάθεια υποτίμησής του λες και αν του κολλούσαν την ταμπέλα του «τραπεζίτη» θα έκαναν ηρωική αντίσταση. Αυτά βέβαια πριν αντιληφθούν οι Ευρωπαίοι πως ο πραγματικός κίνδυνος έρχεται από τους λαϊκιστές της Αριστεράς και της Ακροδεξιάς και όχι από τους «τραπεζίτες» που στα δύσκολα έβαλαν πλάτη και κράτησαν όρθια την Ευρώπη. Από το «whatever it takes» του Ντράγκι μέχρι το ευρωπαϊκό όραμα του Μακρόν.

Αν θα μπορούσαν να ήταν καλύτερα τα εκλογικά ποσοστά; Φυσικά. Υπό κανονικές συνθήκες η Λεπέν έπρεπε να βρίσκεται σε μονοψήφια ποσοστά και τα όντως παραδοσιακά κόμματα της Γαλλίας, όπως η «γκολική» Δεξιά των Ρεπουμπλικανών και οι Σοσιαλιστές, θα έπρεπε να είχαν διψήφια.

Ομως, οι συνθήκες δεν είναι κανονικές και υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να αξιολογηθούν τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου και, κυρίως, υπό αυτά τα δεδομένα θα κριθεί το διακύβευμα του β’ γύρου. Η πανδημία χτύπησε άγρια το γαλλικό σύστημα Υγείας, ο πόλεμος και η ενεργειακή κρίση αποσυντόνισαν βασικές σταθερές της κοινωνίας, και η ακρίβεια χτύπησε κυρίως τη μεσαία και την εργατική τάξη της χώρας.

Η Λεπέν είναι τόσο ακροδεξιά ώστε να στοχεύσει στη «φλέβα φόβου» που διογκώνεται πάντα σε περιόδους κρίσεων και τόσο λαϊκίστρια ώστε να υποσχεθεί τα πάντα. Για αυτόν ακριβώς το λόγο είναι η χειρότερη επιλογή όχι μόνο για τη Γαλλία, αλλά για όλη την Ευρώπη.