Την απειλή ότι έπρεπε να χώσει δημοσιογράφο τρία μέτρα κάτω από τη γη; Τις στοχοποιήσεις πολιτικών προσώπων, όπως όταν αναδημοσίευε φωτογραφία από ανεμβολίαστους υγειονομικούς έξω από το σπίτι του Θ. Πλεύρη, τον οποίο χαρακτήριζε υπουργό Υγείας 17.000 νεκρών; Τα υπονοούμενα για την κονόμα των εταιριών για να μας πουλήσουν εμβόλια; Την ανάρτηση με φωτογραφία από «φιλικό γλέντι», συνοδεία σχολίων ότι «οι παρέες γράφουν ιστορία και στην καραντίνα»; Ή μήπως ότι εμβολιάστηκε με το ζόρι και κατόπιν τελεσίγραφου από τον Αλέξη Τσίπρα;

Ο αψύς Κρητικός, όπως τον χαρακτήρισε ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι κατά συρροήν αψύς. Ας μην κάνουν τώρα τους ξαφνιασμένους γείτονες που πέφτουν από τα σύννεφα γιατί δεν είχε δώσει ποτέ δικαιώματα. Ας πουν την αλήθεια. Λίγο πριν τις εκλογές, αποφάσισαν ότι τους ζημιώνει περισσότερο από ό,τι τους ωφελεί. Ο πολακισμός ως εργαλείο δούλεψε για χρόνια, έκανε για εκείνους τη βρόμικη δουλειά που δεν ήθελαν να χρεωθούν προσωπικά. Η όψιμη αγανάκτηση του Αλέξη Τσίπρα που έκανε την ανάγκη φιλοτιμία είναι μια απέλπιδα προσπάθεια να φανεί θεσμικός. Μόνο που είναι πολύ λίγο και πολύ αργά. Διότι επί χρόνια όχι απλά επέτρεπε τους τραμπουκισμούς και τη στοχοποίηση πολιτών, αλλά την κάλυπτε κιόλας. Βλέπετε, εκτός από τη φιλική σχέση που είχαν, ήταν και η ανάγκη. Ηταν πρώτος σε σταυρούς στα Χανιά ο Παύλος Πολάκης και ψηλά σε όλες τις ψηφοφορίες που συμμετείχε για τα εσωτερικά όργανα του κόμματος. Το υπενθύμισε κιόλας ο ίδιος με νόημα: «Με “πηγές” δεν θα ανοίξω  διάλογο… Προφανώς υπάρχουν και διαδικασίες και όργανα στα οποία και συμμετείχα και εκλέχθηκα, και μάλιστα με υψηλότατα ποσοστά».

Θα δούμε σήμερα πώς θα εξελιχθεί το σίριαλ Πολάκη και αν ο πρώην υπουργός τεθεί απλά εκτός λίστας ή εκτός κόμματος. Και στη μία και στην άλλη περίπτωση, αυτό δεν θα είναι το τέλος αλλά η αρχή για την «επόμενη μέρα» του Κρητικού βουλευτή, ο οποίος αποκλείεται να κλειδώσει το πληκτρολόγιό του. Αξίζει πάντως να υπενθυμίσουμε τη σημασία ενός πολύ γνωστού μύθου: Ενας σκορπιός θέλει να περάσει στην απέναντι όχθη του ποταμού και παρακαλεί το βάτραχο να τον μεταφέρει στην πλάτη του. Ο βάτραχος φοβάται ότι ο σκορπιός θα τον θανατώσει με το κεντρί του, αλλά πείθεται όταν του υπόσχεται ότι δεν θα τον τσιμπήσει, αφού σε αυτή την περίπτωση θα πνίγονταν και οι δύο. Πείθεται λοιπόν, αλλά στη μέση του ταξιδιού ο σκορπιός τον τσιμπάει. Λίγο πριν βουλιάξουν, ο βάτραχος τον ρωτάει γιατί το έκανε αφού πλέον θα χαθούν και οι δύο. «Το ξέρω», απάντησε ο σκορπιός, «αλλά αυτή είναι η φύση μου».