Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

ΕΝΑΣ «ανθρωπάκος» -που δεν μοιάζει καθόλου με το Ανθρωπάκι του Τσάρλι Τσάπλιν- ανέβηκε στο βήμα της Βουλής για να εμέσει μίσος, διχόνοια, ρεβανσισμό, εχθροπάθεια, αδικαιολόγητη έπαρση και πολακισμό στην αισχρότερη μορφή του. Διάλεξε τη στιγμή; Οχι. Προφανώς είχε έτοιμη την ομιλία του, αλλά η εμπάθειά του δεν του επέτρεψε -πάλι-να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. «Πάτησε το κουμπί» και η DNAϊκή κασέτα έπαιξε. «Πολιτικός απατεώνας», «το όνομα Μητσοτάκης είναι συνώνυμο της αποστασίας», «ποιος νομίζει ότι είναι ο κ. Μητσοτάκης;-τι νόμιζε πως δεν θα με ενημέρωνε (σ.σ. ο Ε. Αποστολάκης) ή ότι θα μαγευτεί και θα τον ακολουθήσει;». Κανονικό -προκατ- παραλήρημα. Αποκαλυπτήρια του ανδρός.

ΚΑΙ μάλιστα τη μέρα του θανάτου του Μ. Θεοδωράκη, ο οποίος ανάμεσα στα άλλα που έχει πει, έχει πει και ότι «ο Εθνικός Διχασμός είναι υπεύθυνος για όλα τα δεινά του τόπου». Ο άνθρωπος που «πολέμησε τον Δεκέμβρη» και ο δημιουργός που ζήτησε «να αφήσει αυτόν τον κόσμο σαν κομμουνιστής». Πόσο χαώδης η διαφορά; Πόσο φως και πόσο έρεβος στη σκέψη του Ενός και του άλλου; Πόσο μίσος ο ένας, πόσος πατριωτισμό ο Αλλος. Πόσο δηλητήριο ο ένας, πόση υπευθυνότητα ο Αλλος. Πόση ποταπότητα ο ένας, πόσο μεγαλείο ο Αλλος.

ΑΘΕΛΑ του ο Μ. Θεοδωράκης, φεύγοντας, συμπαρέσυρε στον «πολιτικό τάφο» τον «εμποράκο της Αριστεράς». Ο οποίος διάλεξε τη μέρα να δικαιώσει τον άλλο μεγάλο ποιητή ,τον Μ. Αναγνωστάκη, που είχε γράψει: «Δεν φταίει αυτός. Τόσος ήταν…».

ΟΣΟ περνάει ο καιρός καθίσταται όλο και πιο σαφές το μικρό πολιτικό και ηθικό μέγεθος του Α. Τσίπρα. Τρέφεται μόνο από το διχασμό και μπορεί να δώσει μόνο διχασμό. Αν κάποιος, με κάποιον μαγικό τρόπο μπορούσε να του κόψει το διχασμό και την εχθροπάθεια, δεν θα είχε να πει ούτε ΜΙΑ λέξη. Θα εντασσόταν αυτόματα στον βουβό κινηματογράφο. Θα έμεναν, χωρίς τον τοξικό ήχο, οι θεατρινίστικες κινήσεις του και η χαρισματική υποκρισία του.

ΑΘΑΝΑΤΟΣ!

Πολλοί -και δικαίως- είπαν πολλά για τον σπουδαίο Μίκη Θεοδωράκη. Και είναι βέβαιο ότι θα ειπωθούν κι άλλα εντρυφώντας περισσότερο στο απροσμέτρητο βάθος του. Και στην τέχνη και στην πολιτική. Μου έχει μείνει αυτό που είπε ο Φ. Δεληβοριάς, «είναι ο μόνος άνθρωπος που έχω δει να πετάει». Και μου έμεινε γιατί ερμήνευσε αυτό που είχα νιώσει πριν από 31 χρόνια, σχετικά νέος δημοσιογράφος τότε, όταν μου έκανε την τιμή να μου δώσει μια συνέντευξη για την ΕΡΤ.

Αυτό που είχα νιώσει, όταν επί 4 ώρες στο σπίτι του κάτω από την Ακρόπολη άκουγα μαγεμένος τον Μ. Θεοδωράκη να μιλάει για το έργο του, την τέχνη, την πολιτική, τη ζωή και τον άνθρωπο. Εχοντας διηγηθεί στο μεταξύ ανέκδοτες ιστορίες που φανέρωναν έναν άνθρωπο, ο οποίος έζησε και χόρτασε τη ζωή του. Δημιούργησε, ερωτεύτηκε, πολέμησε, συγκρούστηκε, έκανε τις «ζαβολιές» του στη ζωή, είχε χιούμορ, ήταν αυτοσαρκαστικός ξέροντας με σεμνότητα ότι ήταν ήδη παγκοσμίου βεληνεκούς. Η φράση του Φ. Δεληβοριά ήρθε σαν πασπαρτού να μου τα ξεκλειδώσει όλα. Μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος μπορούσε να κάνει όσα έκανε ο Μίκης. Αλλοτε γειωμένος κι άλλοτε πετώντας. Πάντα όμως του κόσμου τούτου.

Για το ανεκτίμητο καλλιτεχνικό έργο του -λες και είχε το άγγιγμα του Μίδα της δημιουργίας- υπάρχουν πολλοί άλλοι και πολύ αρμοδιότεροι από μένα για να μιλήσουν. Μια σκέψη μόνο για τον πολιτικό Μίκη. Υπήρξε ως κομμουνιστής και στα ύστερά του ζήτησε να ταφεί ως κομμουνιστής. Ομως η τεράστια ενδιάμεση διαδρομή του ήταν γεμάτη πολιτικά ζιγκ-ζαγκ. Χωρίς να παρεκκλίνει ούτε στιγμή από τις αρχές του, δεν δίστασε να γίνει υπουργός του Κων/νου Μητσοτάκη, να ορθώσει πατριωτικό ανάστημα στη Συμφωνία των Πρεσπών, να μιλήσει για τον «αριστερόστροφο φασισμό», που είναι «πιο επικίνδυνος». Κι αυτές τις επιλογές τις έκανε όταν ένιωθε την ολέθρια απειλή του εθνικού διχασμού. Με τόλμη και προσωπικό κόστος.

Μέχρι και ο «άγουρος» κ. Τζανακόπουλος, ως εκπρόσωπος κόμματος, έλαβε το λόγο για να μιλήσει για «πολιτική μετατόπιση» του Μ. Θεοδωράκη «σε θέσεις μισαλλόδοξες και πολιτικά ακραίες». Να είσαι ο Μ. Θεοδωράκης, ασθενής αλλά «όρθιος», και να ακούς ένα «πολιτικό μειράκιο» να λέει αυτά τα πράγματα και να μην αντιδράς. Θέλει μεγαλείο. Οπως πολιτικό μεγαλείο είχε και όλη η πατριωτική και υπεύθυνη πολιτική διαδρομή του, με τα αξιοθαύμαστα και επιδέξια ζιγκ-ζαγκ της.

«Αψύ» αντιεμβολιαστικό παρών…

«Αγωνιστικό» παρών έδωσαν χθες στη διαμαρτυρία των υγειονομικών, με το προφανώς παράλογο αίτημα-σύνθημα «ναι στον εμβολιασμό-όχι στην υποχρεωτικότητα» τέσσερις βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ. Επικεφαλής ο ανεμβολίαστος γιατρός Π. Πολάκης και δίπλα του οι κυρίες Χ. Καφαντάρη, Δ. Αυγέρη και Ρ. Χρηστίδου. Ο Π. Πολάκης μάλιστα κάποια στιγμή άρπαξε την ντουντούκα που κρατούσε ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ Μ. Γιαννακός για να κάνει πιο αισθητό το αντιεμβολιαστικό μήνυμά του, ζητώντας από το υπ. Υγείας να πάρει πίσω τις αναστολές. Αποστολή εξετελέσθη, οι αντιεμβολιαστές πήραν το «αριστερό μήνυμα»…

…Κακός συνδικαλισμός…

Ομως, ούτε ο κ. Γιαννακός μπήκε στον κόπο να εξηγήσει πώς κατάφερε να τετραγωνίσει τον κύκλο. Πώς γίνεται δηλαδή πρακτικά να λες ταυτοχρόνως ναι στον εμβολιασμό και όχι στην υποχρεωτικότητα. Οταν μάλιστα σε συνέντευξή του ζήτησε παράταση, χωρίς να λέει καθαρά ότι μετά την παράταση ο εμβολιασμός πρέπει να γίνει υποχρεωτικός…

…Και η περίεργη κυβερνητική υποχώρηση

…Μετά απ’ όλα αυτά ήρθε η κυβερνητική υπαναχώρηση με δήλωση του νέου υπ. Υγείας Θ. Πλεύρη: «(…) Δεδομένου ότι δεν έχουμε τιμωρητική διάθεση, με τροπολογία που προωθούμε, δίνουμε τη δυνατότητα σε όσους υγειονομικούς εμβολιαστούν από εδώ και στο εξής με την πρώτη δόση να αρθεί το καθεστώς της αναστολής και να επιστρέψουν άμεσα στη δουλειά τους, με την προϋπόθεση της ολοκλήρωσης του εμβολιασμού τους»! Εύλογες απορίες: 1. Επιστημονικά είναι σωστό να επιτραπεί η επιστροφή στην εργασία μόνο με την πρώτη δόση; 2. Γιατί τυγχάνει ειδικής μεταχείρισης το 10% των ανεμβολίαστων σε βάρος της δημόσιας υγείας και του 90% που έχει εμβολιαστεί; 3. Πώς ακριβώς διασφαλίζεται η «προϋπόθεση της ολοκλήρωσης του εμβολιασμού τους»; Θα τεθούν σε αναστολή αν κάνουν μόνο την πρώτη δόση και δεν ολοκληρώσουν τον εμβολιασμό τους; Λίγες ώρες μετά το «αυτογκόλ Αποστολάκη», ήρθε η «περίεργη υπαναχώρηση». Είναι στραβός ο γιαλός ή…;

Από την στήλη «Δια Ταύτα» της έντυπης έκδοσης του Ελεύθερου Τύπου