Σε ανάλογη θέση βρίσκεται η ιρανική ηγεσία μετά τη συντριπτική επίδειξη πολεμικής ισχύος του Ισραήλ στον Λίβανο. Οι σιίτες της Χεζμπολάχ επέχουν ρόλο μιας, τρόπον τινά, «ιρανικής Κύπρου» (με δόση αυθαιρεσίας και εκ των προτέρων αίτηση συγγνώμης του γράφοντος για τον ιερόσυλο παραλληλισμό).Ομως, αν το δούμε ωμά και χωρίς συναισθηματισμούς είναι ακριβώς έτσι. Οπως η Κύπρος είναι το στρατηγικό βάθος του Ελληνισμού, έτσι και οι σιιτικοί πληθυσμοί/οργανώσεις πρωτίστως σε Λίβανο και δευτερευόντως σε Συρία, Υεμένη, είναι το στρατηγικό βάθος της Τεχεράνης.

Οι δημοσιογραφικές πληροφορίες θέλουν τους θερμοκέφαλους του ισλαμικού καθεστώτος να ζητούν σκληρά αντίποινα κατά του Ισραήλ, αλλά τον μετριοπαθή, προσφάτως εκλεγέντα πρόεδρο, Μασούντ Πεζεσκιάν, να επιχειρεί να τους φρενάρει. Οντας στη Ν.Υόρκη για τη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, ο Πεζεσκιάν δήλωσε στο CNN ότι η χώρα του «θα υπερασπιστεί κάθε οργάνωση που υπερασπίζεται τα δικαιώματά της». Συμπλήρωσε, όμως, ότι το Ιράν δεν θέλει να προκαλέσει περισσότερη αστάθεια στη Μέση Ανατολή, με «μη αναστρέψιμες συνέπειες». Κι ακόμη κατήγγειλε το Ισραήλ ότι προσπαθεί να σύρει το Ιράν σε «ολοκληρωτικό πόλεμο, στον οποίο εμείς δεν θέλουμε να πάμε». Δεν έκρυψε, στην ουσία, ότι το Ιράν νοιάζεται περισσότερο για τη διαφύλαξη του πυρηνικού του προγράμματος και τις διαπραγματεύσεις με τη Δύση, παρά για μια εν θερμώ αντεκδίκηση γοήτρου που θα το εκθέσει σε υπαρξιακούς κινδύνους. Με άλλα λόγια, μιμήθηκε εν αγνοία του τον Κωνσταντίνο Καραμανλή πενήντα χρόνια μετά. Για την Τεχεράνη, «ο Λίβανος κείται μακράν»…