Θυμάμαι όμως πολύ καλά και το χουντικό δημοψήφισμα τον Ιούνιο του 1973, όταν η δικτατορική προπαγάνδα κατέκλυζε τα δύο κρατικά κανάλια, τα ελεγχόμενα ραδιόφωνα και τις εφημερίδες (που είχαν πάψει να λογοκρίνονται προληπτικά, αλλά απειλούνταν ανά πάσα στιγμή με κλείσιμο ή άλλα αντίποινα) να αναπαραγάγουν το καθεστωτικό σύνθημα «Για τη Δημοκρατία ψηφίζω “Ναι”». Το «Ναι» σήμαινε ανάδειξη του Παπαδόπουλου σε πρόεδρο της «Δημοκρατίας» και το «Οχι» κατάργηση του θεσμού της βασιλείας, που έτσι κι αλλιώς καρκινοβατούσε μετά το 1967. Τότε πολλοί δημοκρατικοί πολίτες ψήφισαν «Οχι» από αντίδραση στο καθεστώς κι όχι επειδή αγαπούσαν τον Κωνσταντίνο.

Στο διάγγελμά του ο Κωνσταντίνος ήταν ανέκφραστος, μαγκωμένος και με εξόχως απολογητική διάθεση για την άθλια συμπεριφορά του στα Ιουλιανά του 1965, αλλά και για το γεγονός ότι συνέχισε να εισπράττει την παχυλή χορηγία του από τη χούντα στη Ρώμη, παρότι της έκανε κορδελάκια. Φυσικά ο 34χρονος -τότε- άναξ δεν αναφέρθηκε σε τίποτα από αυτά. Μόνο υποσχέθηκε στο εξής να ενεργεί ως Δυτικοευρωπαίος μονάρχης, που απλώς θα βασιλεύει και δεν θα κυβερνά. Δυστυχώς το παρελθόν του, σε συνδυασμό με την κακή προϊστορία της βασιλείας στην Ελλάδα (ενός ξενόφερτου θεσμού σε ρόλο τοποτηρητή των Προστάτιδων Δυνάμεων με αντεθνική συχνότατα συμπεριφορά), είχε προδιαγράψει το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος της 8ης Δεκεμβρίου 1974.

Οπως θα έλεγε και ο Νίκος Γκάλης, το έβλεπες στα μάτια του Κωνσταντίνου ότι ήξερε πως θα χάσει. Αδυνατούσε όμως εμφανώς να το χωνέψει, να συνειδητοποιήσει ότι ο ιστορικός χρόνος πύκνωσε εκείνη τη δραματική χρονιά της Μεταπολίτευσης και να καταλάβει ότι η Ελλάδα, στην οποία έπαιζε τα παιχνίδια του σαν κακομαθημένος γιος της Φρειδερίκης, είχε αλλάξει σελίδα.