Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνει όσα έκανε και πριν από μία δεκαετία. Δημιουργεί μια εικονική πραγματικότητα, στην οποία «πρωταγωνιστεί». Εκεί υποδύεται τον μαχητή που τα βάζει με τους κακούς και είναι έτοιμος να σώσει τους καλούς.

ΑΠΟ το 2012 έως το 2015 ήταν τα Μνημόνια. Τότε θα τα έσκιζε. Θα γκρέμιζε τη Μέρκελ και τις Βρυξέλλες. Θα έφερνε την «ελπίδα» και μπόλικο χρήμα για τους καταταλαιπωρημένους από τα Μνημόνια πολίτες. Θα τα άλλαζε όλα.

ΤΕΛΙΚΑ, όλα αυτά αποδείχθηκαν μια εικονική πραγματικότητα. Οχι μόνο έχασε τις μάχες που θα έδινε, αλλά στο τέλος μας έκανε και «μαθήματα» για το πόσο καλά είναι τα Μνημόνια.

ΚΑΙ τα τελευταία τέσσερα χρόνια συνεχίζει να χτίζει εικονικές πραγματικότητες. Πάντοτε με αλαζονικό ύφος. Πάντοτε υποδυόμενος τον μοναδικό πολιτικό που νοιάζεται για τη χώρα και τους πολίτες, καθώς όλοι οι υπόλοιποι είναι… λίγοι.

ΜΠΟΡΕΙ να περνάει ο καιρός και να υπάρχουν πυκνές πολιτικές εξελίξεις, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς διάφορες… γραφικές μάχες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Οπως τότε με τα λοκντάουν. Ή με τις πορείες εν μέσω μέτρων για τον κορονοϊό.

ΤΩΡΑ έχει βρει άλλο θέμα. Τις υποκλοπές. Εκεί υποδύεται τον ερευνητή, τον ανακριτή, τον εισαγγελέα και τον δικαστή. Οταν λέει πως πρέπει να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση για να υπάρξει Δικαιοσύνη, στην ουσία καταγγέλλει το θεσμό. Υπονοεί ότι δεν είναι ανεξάρτητη, αλλά ότι η «καθοδηγείται» από την εκάστοτε κυβέρνηση.

ΑΦΗΝΕΙ εμμέσως υπόνοιες ακόμα και για το επερχόμενο εκλογικό αποτέλεσμα. Θα το αμφισβητήσει όπως ο Τραμπ και ο Μπολσονάρου; Κανείς δεν ξέρει.

ΓΙΑ την ώρα στέκεται στο «οχυρό» της Κουμουνδούρου σαν τον Κώστα Πρέκα. Θα παίξει αυτόν το ρόλο προσπαθώντας να κόψει κάνα εισιτήριο παραπάνω στις κάλπες. Αλλά το πιθανότερο είναι πως θα πάει άπατη η… ταινία.