Ενας «αριστερός» μικρόψυχος πανεπιστημιακός, στα χέρια του οποίου -καθότι είχε αναλάβει την υλοποίηση του έργου- παραλίγο να πεθάνει το μετρό, απεφάνθη με βρετανικό φλέγμα, «πολύ μικρό, πολύ καθυστερημένο και υπερβολικά ακριβό για να το πανηγυρίζουμε κι από πάνω». Κι από κάτω η λέξη «Misery», μιζέρια δηλαδή. Μια επαγγελματίας «αγωνίστρια» κοντά στη σύνταξη -η οποία έγινε και γελοιογραφία του Παπανίκου, φαγώθηκε κυριολεκτικά να ακυρώσει τη σημασία του έργου και να συνεχίσει την κασέτα για το «έγκλημα της Βενιζέλου». Ακόμα κι όταν είχε αποκαλυφθεί ο αριστουργηματικός Σταθμός Βενιζέλου, που είναι ένα πραγματικό αρχαιολογικό μουσείο. Και μια διορισμένη βουλευτής, αναγκάστηκε στην υπέρτατη αυτοταπείνωση, να κατεβάσει μια ανάρτησή της από τα socιal media, γιατί επιπόλαια αλλά και χαιρέκακα είχε υιοθετήσει ένα fake news. Ανέβασε μια παλαιότερη φωτογραφία που ήταν από σχεδόν πλημμυρισμένο σταθμό μετρό άλλης χώρας, με το ευφυές και συνάμα χαριτωμένο σχόλιο-χάσταγκ: «Κουβά πήγε και αυτό #ωωωωωκρουαζιέραθασεπαω».

Πρόκειται μόνο για τρεις, αλλά χαρακτηριστικές αντιδράσεις του «μετώπου της μιζέριας». Το βεβαίως οποίο αγκάλιασε και ό,τι έχει απομείνει από τον μίζερο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μάλιστα έκανε κι έναν άθλιο και ύπουλο υπαινιγμό για το μετρό της Θεσσαλονίκης και την τραγωδία των Τεμπών.

Το μετρό της Θεσσαλονίκης γέμισε χαμόγελα την πόλη αλλά και περηφάνια στη χώρα, η οποία απέδειξε για μια ακόμα φορά ότι όταν θέλει μπορεί και τα μεγάλα. Το μέτρο δεν είναι κόσμημα μόνο για τη Θεσσαλονίκη, που θα ζει μια καλύτερη καθημερινότητα. Είναι και για τη χώρα, που έχει κάνει το πιο σύγχρονο μετρό της Ευρώπης. Δεν είναι συνηθισμένοι οι ύμνοι μεγάλων διεθνών ΜΜΕ, όπως η «Daily Mail», που έγραψε χθες με θαυμασμό για το μετρό Θεσσαλονίκης «Υπόγειο μουσείο – συρμοί χωρίς οδηγούς – αρχαία στους σταθμούς».

Το νέο μετρό είναι αναμφίβολα αφορμή χαράς, ικανοποίησης και αισιοδοξίας. Αλλά και στιγμή συνειδητοποίησης. Την ώρα που η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών χαίρεται, μια θλιβερή και μίζερη μειοψηφία αλυχτάει και βγάζει το μένος της, εναντίον της προόδου της χώρας.

Από τη μια το μεγαλείο του «Σταθμού Βενιζέλου» που δεν υπάρχει σε καμία άλλη ευρωπαϊκή πόλη και από την άλλη μιζέρια, φθόνος και οπισθοδρομικότητα. Κι όλως τυχαίως είναι οι ίδιοι που έκαναν τις 181 (!) προσφυγές κατά του μετρό, καθυστερώντας τη λειτουργία του και αυξάνοντας το κόστος του. Είναι οι ίδιοι που προσπάθησαν και προσπαθούν με προσφυγές να μην ολοκληρωθεί το Ελληνικό, να μη γίνει ο σταθμός του μετρό στα Εξάρχεια, να μη γίνει ο fly over, να κολλήσουν τα αντιπλημμυρικά έργα. Είναι αυτοί που συνειδητά προσπάθησαν να εμποδίσουν την κατασκευή και τη λειτουργία του. Είναι αυτοί που θυμίζουν και θαυμάζουν τους εργάτες του Μεσαίωνα, οι οποίοι έσπαγαν τις μηχανές, για να μην τους πάρουν τις δουλείες…

Λάτρεις της οπισθοδρομικότητας, εραστές της μιζέριας, φανατικοί του «να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα», αρνητές της προόδου, εχθροί του καλού για τη χώρα, πομποί μίσους για την Ελλάδα και τα επιτεύγματά της, κολλημένοι στις σκουριασμένες και αποτυχημένες θεωρίες ότι η εξαθλίωση των μαζών θα φέρει την επανάσταση. Κάποτε η Ε. Αχτσιόγλου είχε εκφράσει με πιο «σύγχρονο» τρόπο την ίδια θεωρία: Η κανονικότητα δεν είναι ευνοϊκή για την Αριστερά.

Ε, λοιπόν, αυτό το κρεσέντο μεμψιμοιρίας, μίσους και κακίας δεν είναι παρά ένας από τους τελευταίους σπασμούς της μιζέριας. Και το ταχύτατο μετρό ήρθε για να τους απομακρύνει μια ώρα αρχύτερα.

ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΒΗΜΑ ΤΟΥ Κ. ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ

Η απόφαση του Κ. Μητσοτάκη, όπως έγραψε πρώτος ο «Ελεύθερος Τύπος» της Κυριακής και την είπε ο ίδιος στην συνέντευξή του στον AΝΤ1, ότι θα διεκδικήσει τρίτη θητεία στις εκλογές του 2027, είναι μια απόφαση στηριγμένη σε ώριμη σκέψη, που εκ των πραγμάτων αλλάζει αρκετά από τα δεδομένα του πολιτικού παιγνίου.

Δεν ήταν λίγοι, όσοι -εκτός και εντός Ν.Δ.- οι οποίοι έβλεπαν με καλό μάτι, αν όχι με ασυγκράτητη χαρά, το ενδεχόμενο της μετακόμισης του Κ. Μητσοτάκη σε μια περίοπτη ευρωπαϊκή θέση, «αδειάζοντας» την ελληνική «γωνιά». Πολιτικοί αντίπαλοι, επιχειρηματικά συμφέροντα που έχουν αλλεργία στους ισχυρούς πρωθυπουργούς, δελφίνοι που ξέρουν ότι θα μπορέσουν να ψελλίσουν τη φιλοδοξία τους, μόνο αν έχει φύγει από φύγει από τη μέση ο Κ. Μητσοτάκης. Και ορισμένες κοινωνικές ομάδες που πάσχουν χρονίως και αθεράπευτα από «αντιμητσοτακισμό».

Ολοι μαζί δεν είναι πολλοί, αλλά ούτε και λίγοι. Επάνω σε αυτή την προσδοκία, έκαναν σχέδια για σενάρια συνεργασίας, για την ανάδειξη του αντίπαλου δέους του πρωθυπουργού, για συγχωνεύσεις κομματιδίων και αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Κι αφού κατέρρεε το ένα σχέδιο μετά το άλλο -αρχικά Ανδρουλάκης, μετά Κασσελάκης, μετά συσπείρωση κάτω από κοινή ομπρέλα όλων των κομμάτων που βρίσκονται στα δεξιά της Ν.Δ.- έφτασαν μέχρι το rebranding του πολιτικά ανύπαρκτου Α. Τσίπρα. Ο «χαρισματικός» τελεσίδικα έχει απαξιωθεί βαθιά από τη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας, αλλά και από ένα πολύ μεγάλο μέρος ψηφοφόρων του παλιού ΣΥΡΙΖΑ, που τον θεωρούσαν «ήρωα» και ηγέτη που βγαίνει «μια φορά στα 100 χρόνια».

Οσο εύκολα χάρηκαν κάποιοι μεγαλόσχημοι, πίνοντας ακριβά ουίσκι σε πανάκριβες βίλες και σχεδιάζοντας επί χάρτου την «πτώση του Μητσοτάκη», τόσο δύσκολα αισθάνονται τώρα. Βλέπουν σαν βουνό τα 3 χρόνια που απομένουν έως τις εκλογές και σαν εφιάλτη το καθόλου απίθανο ενδεχόμενο ο Κ. Μητσοτάκης να εκλεγεί για τρίτη φορά πρωθυπουργός της χώρας.

Μετά την ανακοίνωση της νέας στρατηγικής του Κ. Μητσοτάκη, σχεδόν τίποτα δεν είναι ίδιο με πριν. Και για τα μεγάλα συμφέροντα που δεν κρύβουν ότι τον πολεμούν ανοικτά. Και το «ιερατείο» της κεντροδεξιάς παράταξης, που θα ήθελε ίσως μια πιο «βολική» ηγεσία. Και οι πολιτικοί του αντίπαλοι, οι οποίοι δεν κρύβουν, ότι δεν είναι το καλύτερό τους να αναμετρηθούν πάλι με τον Κ. Μητσοτάκη. Η μάχη της καθημερινότητας και της αποτελεσματικότητας δεν γίνεται με επικοινωνιακούς χειρισμούς. Κρίνεται αδιαμεσολάβητα από τον ίδιο τον πολίτη. Κι εκεί είναι τα δύσκολα.

Αύριο το τετ α τετ Μητσοτάκη-Ανδρουλάκη

Μεγάλη είναι η ατζέντα της αυριανής πολυαναμενόμενης συνάντησης Κ. Μητσοτάκη-Ν. Ανδρουλάκη. Στο πρώτο τετ α τετ τους, από την πρώτη εκλογή του Ν. Ανδρουλάκη στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το 2021, οι δυο άνδρες βρίσκονται μπροστά σε ένα νέο τοπίο. Η αναζήτηση συναίνεσης, όπου υπάρχει έδαφος, και ειλικρινούς συμπεριφοράς στις σχέσεις τους είναι ένα πρώτο ζητούμενο. Η συζήτηση όμως αναμένεται να έχει και «ειδικά θέματα». Πέραν της πορείας του ελληνοτουρκικού διαλόγου, η οποία δεν αναμένεται να αλλάξει κάτι, αλλά να επαναβεβαιώσει την εθνική γραμμή, υπάρχουν στο τραπέζι και αγκάθια. Ο Κ. Μητσοτάκης αναμένεται να ζητήσει τη συναίνεση του Ν. Ανδρουλάκη για την εκλογή του Δ. Σωτηρόπουλου (δεν προέρχεται από τον χώρο της Ν.Δ.) ως νέου Συνηγόρου του Πολίτη, καθώς η θητεία του νυν Ανδρέα Ποττάκη έχει λήξει εδώ και πολύ καιρό. Ο Ν. Ανδρουλάκης θα θέσει θέμα υποκλοπών; Η εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας θα συζητηθεί μετά βεβαιότητας, αλλά μπορεί να καταλήξει σε κοινή πρόταση; Εκεί που φαίνεται πως υπάρχει σίγουρα έδαφος για συναινέσεις είναι η συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Αλλά αυτή η συζήτηση αργεί ακόμα και θα έχουν μεσολαβήσει σημαντικά γεγονότα. Σε κάθε περίπτωση τα αποτελέσματα της συνάντησης θα έχουν ενδιαφέρον. Είτε υπάρχει θετική έκβαση είτε αρνητική…

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Τι ξέρουν εκείνοι που στοιχηματίζουν όχι το αν έρθουν στην Ελλάδα τα Γλυπτά του Παρθενώνα, αλλά το πότε θα έρθουν, τι ξέρουν;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Πόσο έξω μπορεί να πέσει κανείς; Κάποιοι νόμιζαν ότι ο Τζ. Ουάσιγκτον δεν ίδρυσε το αμερικανικό κράτος, αλλά έκανε 4 θητείες σαν ήρωας στην Επανάσταση του 1821…

ΑΠΟΡΙΕΣ-3

Οι μετοχές της Λ. Μενδώνη και των Χρ. Σταϊκούρα-Ν.Ταχιάου είναι τόσο ανεβασμένες όσο ακούγεται;