Κάποιοι ήθελαν ανακαίνιση. Αλλοι το βρήκαν ασφαλές και τρίτοι, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, έψαχναν το… θαύμα! Κανείς δεν σκέφτηκε να γίνει ο έλεγχος εκ θεμελίων για τα λάθη τα μεγάλα. Οπότε εμφανίστηκε ο… από τηλεοπτικής κάμερας «θεός».
Τα στελέχη στα οποία ο τέως πρόεδρος είχε αναθέσει κύρια κυβερνητικά πόστα, αποκτώντας εσωκομματικό status, του έκαναν δημόσιες εκκλήσεις να παρουσιαστεί και να μετέχει στα δρώμενα, εντός και εκτός του ΣΥΡΙΖΑ. Η σιωπή του προς απάντησή τους, συνοδεύτηκε από το μακρύ ταξίδι στη γενέτειρα του καπιταλισμού. Οι προορισμοί και οι συναντήσεις του εκεί δεν έγιναν ποτέ γνωστά στην Αθήνα. Ετσι, είναι πολλοί που σκέφτηκαν ότι κατά την παρουσία του στις ΗΠΑ αποφασίστηκε να αποσταλεί αντ’ αυτού το αμερικανικό προϊόν… Κασσελάκης. Είναι σύνηθες, να το πούμε κι αυτό, στο ελληνικό διαδικτυακό σύμπαν να κυκλοφορούν τέτοιου είδους θεωρίες συνωμοσίας. Ερχεται ο χρόνος που ή τις πετάει στα σκουπίδια ή τους δίνει υπόσταση. Ιδωμεν.
H Οξφόρδη και το σύνδρομο της Κίνας
Του Τσίπρα οι «κύκλοι» διαβεβαίωναν ότι ο τέως δεν είχε καμία ανάμιξη στις εκλογικές εξελίξεις που έτρεχαν στον ΣΥΡΙΖΑ. Κρατούσε τις αποστάσεις ασφαλείας προς πάσα κατεύθυνση. Αυτά όλα ήταν καλά και άγια ως τη στιγμή που ο Κασσελάκης προσγειώθηκε στην Αθήνα. Περιφερόμενος μετά του Τyler από γυμναστήριο σε εσπρεσάκι και από παρκάκι στην επίδειξη παρκούρ στην αυλή των ΑμεΑ, είχε πίσω του τον προσωπικό του εικονολήπτη για να τον απαθανατίζει. Ακόμη τον ακολουθούσε εσμός καναλιών να δίνουν -πολλές φορές απευθείας- τις δράσεις του.
Οι αντίπαλοί του ήταν βέβαιοι ότι ψηφοφόροι και οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ δεν θα συμπαρασύρονταν από τον άγνωστο Κασσελάκη με τα μιξοβάρβαρα Ελληνικά, τον Tyler που ήρθε για να βοηθήσει την Ελλάδα και τη Farlie που την τράβαγαν ως διακοσμητικό στοιχείο. Ρωτήθηκε ο Κασσελάκης για τη στρατηγική που θα ακολουθούσε αν κέρδιζε τις εκλογές; Δεν έγινε τέτοια συζήτηση. Ψηφίστηκε με το σύνθημα: «Εγώ θα ρίξω τον Μητσοτάκη». Υποθέτω ότι «πρόθυμοι» τον πίστεψαν βλέποντάς τον να ασκείται στα… βαράκια.
Από τότε ως σήμερα ξέρουμε όλοι τι έχει μεσολαβήσει. Εφυγε το μισό κόμμα, ξωπετάχτηκαν οι περισσότεροι που «έκτισαν» το «μαγαζί» της Κουμουνδούρου. Και στην έσχατη ώρα, μετά το γλέντι, σε ταβερνείο, του Πολάκη -επειδή «πέταξε τα βαρίδια»- μετά τον μαξιλαροπόλεμο για τα 37 δισ. του Ευκλείδη, σοβάρεψαν πολύ τα πράγματα. Τότε εδέησε κι ο Τσίπρας να εμφανιστεί -ασκώντας συμβουλευτική… από ταβέρνα σε ταβέρνα- για να μη βγουν από την πόρτα και οι σαραντάρηδες.
Το ερώτημα είναι: Σε ποιο ακριβώς σημείο τού ξέφυγε το σενάριο της επιστροφής του ως… «παράκλητου»; Αλλά στην πολιτική λειτουργεί το αδήριτο momentum. Τουλάχιστον, τώρα έχει το χρόνο να σκεφθεί τι θα γράψει… στα απομνημονεύματά του.