Ωστόσο, αυτά που απασχολούν μέχρι στιγμής τα κομματικά όργανα του ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν ότι δεν έχουν «διαβάσει» ούτε μία απ’ αυτές τις λέξεις. Και κυρίως ότι εξακολουθούν να μην έχουν πάρει χαμπάρι από τον καταστροφικό σεισμό που χτύπησε την Κουμουνδούρου και απειλεί να την κάνει συντρίμμια.

Στελέχη με ή χωρίς φιλοδοξίες επιδίδονται σε ένα ατέλειωτο μνημόσυνο του «παραμερισμένου» Α. Τσίπρα, ο οποίος είναι όχι το θύμα, αλλά ο θύτης της πολιτικής σαπίλας, που τον οδήγησε σε απελπισμένη ακούσια έξοδο. Γράφουν αμέριμνα για τον «αδικημένο μεγάλο ηγέτη», για τον «παγκοσμίου βεληνεκούς» ηγέτη, προϊδεάζοντας ουσιαστικά ότι θα έρθει η στιγμή που θα γίνει παράκλητος και θα επιστρέψει περίπου «θριαμβευτικά».

Από κοντά και οι «Βυζαντινοί αγιογράφοι» και οι υμνολόγοι του «μεγαλείου του», επιτιμώντας ουσιαστικά τον αχάριστο λαό που δεν κατάλαβε το «διαμάντι» που είχε και το πέταξε. Σχεδόν όλοι αυτοί, ανεξαρτήτως του επαγγέλματος που δηλώνουν, κόλλησαν ένσημα ασκώντας το «επάγγελμα Τσίπρας». Για καμιά 12αριά χρόνια σιτίστηκαν πλουσιοπάροχα εκθρέφοντας και συνδιαμορφώνοντας το πολιτικό τέρας του λαϊκισμού, της τοξικότητας και των εν ψυχρώ δολοφονιών χαρακτήρων, Πάντοτε με την απόλυτη συναίνεση του τώρα «εξαγνιζόμενου καλού παιδιού, που γεννήθηκε σε λάθος χώρα». «Μοναδικός», «ανεπανάληπτος», «ιστορικός». Ενας προσπάθησε να τον κάνει και… «άφταιχτο» (κατά το «άχαστος») για όλα. Λες κι όλα έγιναν ερήμην του. Κι ένας άλλος τον έβαλε πάνω στη μηχανή με την οποία ήρθε και με την οποία δήθεν έφυγε. Easy rider και Ρομπέν των Δασών μαζί, πέρασε μέσα από την κόλαση των καπιταλιστικών εκμαυλισμών, δεν τον ακούμπησε τίποτα, προσπάθησε να σώσει τη χώρα κι έφυγε όσο αγνός ήρθε!

Και καλά, το μεροκάματο είναι πάντοτε σεβαστό. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή. Η ντροπή όμως δεν μπορεί να είναι δουλειά. Πόσω μάλλον όταν αυτή η «δουλειά» είναι διάφανη από τώρα για το πού αποσκοπεί: στην επιστροφή -σε κανένα χρόνο το πολύ- του ολετήρα της οικονομίας, της ηθικής και της ενότητας της χώρας. Τα γράφουν και τα «ζυμώνουν» σε ανθρώπους που έχουν μείνει ενεοί, σαν κεραυνόπληκτοι, και είναι ευάλωτοι στη θυματοποίηση του δράστη. Αλλά τα γράφουν δημόσια, προσβάλοντας τη νοημοσύνη της μεγάλης πλειονότητας της κοινωνίας.

Σοβαρά, ήταν «γενναία» πράξη το «παραμέρισμα» (και όχι η παραίτηση) του Α. Τσίπρα, λες και είχε κι άλλη επιλογή; Εφυγε ταπεινωμένος και ολοκληρωτικά ηττημένος. Μπορούσε να κάνει κάτι άλλο μετά από 5 μεγάλες ήττες, έχοντας συρρικνώσει το κόμμα του κατά 50%, κάνοντάς το μικρομεσαίο; Μπορούσε να κάνει κάτι άλλο λουσμένος στην ανυποληψία; Σταμπαρισμένος ως ψεύτης, ρεβανσιστής, προστάτης του «πολακισμού»; Σημαδεμένος από μια τοξική ρητορική, που έκανε το 1/2 των ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ του 2019 να του γυρίσουν την πλάτη με αποστροφή, όντας στην αντιπολίτευση; Μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, αφού έγιναν ευρέως αντιληπτές η ημιμάθειά του και η ανικανότητά του να μοιράσει δυο γαϊδάρων άχυρα; Μπορούσε να κάνει αλλιώς με την ουλή της «εθνικής εξαίρεσης» και της δυσφήμησης της χώρας στο πρόσωπό του;

Ασφαλώς και δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Κι άργησε κιόλας. Τρεις μέρες δήθεν «με το μαξιλάρι του» -κλοπιμαίο κι αυτό από τον Χ. Φλωράκη- ήταν ένας αιώνας μετά τον ντροπιαστικό όλεθρο που είχε υποστεί. Και οι αγιογράφοι του μόνο κακό του κάνουν. Τον κρεμάνε στα μανταλάκια, αντί να τον αφήσουν για ένα διάστημα στη λήθη, μήπως και επουλωθούν κάπως οι πολιτικές ουλές του.

ΑΙΧΜΗ

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗ ΔΙΑΣΠΑΣΗ

Αν ήταν κάτι ο Α. Τσίπρας, ήταν ο συνεκτικός ιστός και ο καταλύτης ώστε να παραμένει «ενιαίο» το συγκυριακό κατασκεύασμα μιας ανεπανάληπτης ιστορικής συγκυρίας. Κι αυτό φαίνεται ακόμα πιο καθαρά τώρα, που δεν υπάρχει μεταβατικός διάδοχος. Δεν υπάρχει ένα πρόσωπο που να ξεχωρίζει και να έχει ηγετικά χαρακτηριστικά. Υπάρχουν μόνο επίγονοι, περίπου ισοϋψείς και με «πολλά μαζεμένα» ο ένας για τον άλλον. Τα πιασίματα από το λαιμό, τα «γαλλικά», η αδυναμία συμφωνίας ως προς τα στοιχειώδη διαδικαστικά κρύβουν από πίσω τους δεύτερες σκέψεις και προσωπικές ατζέντες.

Ενώ οι πολιτικές διαφορές των «αριστερών» με τους «κεντρώους πασοκογενείς» γίνονται χαώδεις. Και οι διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ των κορυφαίων στελεχών, που ανήκουν είτε στην ίδια είτε σε διαφορετική τάση, βρίσκονται σε πολύ κακό επίπεδο. Η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ με αυτά τα δεδομένα δείχνει να είναι απλώς θέμα χρόνου.

Μόνο δύο στελέχη δείχνουν να σκέπτονται στοιχειωδώς έξυπνα. Η Ο. Γεροβασίλη, που αρνήθηκε να γίνει μεταβατική Ιφιγένεια, κρατώντας το όποιο πολιτικό κεφάλαιο έχει, και ο άγνωστος Δ. Τεμπονέρας, ο οποίος έθεσε από τώρα υποψηφιότητα για την ηγεσία του όποιου κόμματος θα υπάρχει τότε, όταν θα έχει αποτύχει ο/η διάδοχος του Α. Τσίπρα. Και την έθεσε λέγοντας κάποιες αλήθειες για το «κόμμα-χυλό», το οποίο βρίσκεται αλλού, μακριά από την κοινωνία και δείχνοντας με το δάχτυλο τον Α. Τσίπρα ως βασικό υπεύθυνο.

Το «έργο του ΣΥΡΙΖΑ» σε διάρκεια είναι σαν τον «Μπεν Χουρ». Διαρκεί τουλάχιστον έως τις ευρωεκλογές του 2024. Και μέχρι τότε, ο ΣΥΡΙΖΑ, είτε διασπασμένος είτε κι άλλο συρρικνωμένος, ή θα γίνει κάτι άλλο -και θα κληθεί ο Α. Τσίπρας να το συντηρήσει στα επίπεδα μικρομεσαίου κόμματος- ή θα ακολουθήσει την πορεία που είχαν αρκετά κόμματα της Αριστεράς, τα οποία κατέληξαν αποκόμματα.

Στο Μαξίμου αγνοούν τον ΣΥΡΙΖΑ

Ο πρωθυπουργός και οι επιτελείς του φουλάρουν τις μηχανές για τη νέα 4ετία και την παραγωγή έργου. Παρακολουθούν τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά με μειωμένο ενδιαφέρον. Και προφανώς καλά κάνουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ για μεγάλο διάστημα δεν μπορεί να είναι καταλύτης των εξελίξεων. Και σίγουρα έχει πάψει να είναι αντίπαλος της κυβέρνησης. Το ΠΑΣΟΚ, που εν δυνάμει μπορεί να ισχυροποιηθεί, τώρα που η Κουμουνδούρου καταρρέει, έχει χρόνο μπροστά του για να τα καταφέρει, εφόσον αλλάξει ρότα. Οπότε στο Μαξίμου βλέπουν μια καθαρή 4ετία με ισχυρή εντολή και ασφαλή πλειοψηφία. Ο,τι χρειάζεται δηλαδή η κυβέρνηση για να εφαρμόσει το πρόγραμμά της μεγαλώνοντας την απόσταση από τα υπόλοιπα κόμματα και κερδίζοντας τη στήριξη κι άλλων δυνάμεων, οι οποίες θέλουν θετική ατζέντα, λύσεις σε υπαρκτά προβλήματα και βελτίωση του επιπέδου της ζωής τους. Σε δεύτερο χρόνο, το φθινόπωρο, μετά τη ΔΕΘ, αναμένεται να ανοίξει και η ατζέντα της συνταγματικής αναθεώρησης, όπως και οι αλλαγές στον εκλογικό νόμο. Οπως η επαναφορά της λίστας στις ευρωεκλογές και η αύξηση του ορίου εισόδου στη Βουλή στο 5%.

ΑΠΟΡΙΕΣ-1

Η σημειολογία των παπαγάλων στο πουκάμισο που φορούσε χθες ο Μπιμπίλας, κατά την ορκωμοσία της Βουλής, ποια ακριβώς είναι;

ΑΠΟΡΙΕΣ-2

Γιατί ο αρχηγός της «Νίκης» το πάει γύρω γύρω και ζητάει να διδάσκεται στο σχολείο «Αγωγή της αγνότητας» και δεν ζητάει υποχρεωτικές ζώνες παρθενίας;

ΑΠΟΡΙΕΣ-3

Αληθεύει ότι η μόνη αλλαγή απ’ αυτές που έγιναν και θα επιβιώσει είναι η Θ. Τζάκρη ως κοινοβουλευτική εκπρόσωπος;

ΑΠΟΡΙΕΣ-4

Προήχθη ο «Μr.13-0» Ν. Παππάς, παραιτείται ο Χ. Σπίρτζης, δεν νιώθει καλά ο Μ. Καλογήρου και «τα ακούει» η Π. Τσαπανίδου. Θα μείνει τίποτα όρθιο;