Εκεί μπορεί το πραξικόπημα των Reichsbuerger να καταπνίγηκε στην κούνια του τον Δεκέμβριο, αλλά τρία χρόνια νωρίτερα, τον Αύγουστο του 2020, είχε γίνει μια μικρή πρόβα τζενεράλε των όσων διαδραματίστηκαν σε Ουάσιγκτον και Μπραζίλια.

Σε μια πολύχρωμη διαδήλωση κατά των περιοριστικών μέτρων της Covid, η «παλαιο-αυτοκρατορική» συνιστώσα των Γερμανών αντιεμβολιαστών, μια ομάδα 300 φανατικών με τρίχρωμες σημαίες του Ράιχ, προσπάθησε να εισβάλει στη Βουλή. Παραλίγο να πάρουν σβάρνα τους ελάχιστους αστυνομικούς και τελικά κατέλαβαν για ώρες τη μεγάλη εξωτερική σκάλα. Τότε το γεγονός προκάλεσε σοκ. Σήμερα, δυστυχώς, κοντεύει να θεωρείται ρουτίνα.
Το ότι οι δύο ηγέτες του ακροδεξιού λαϊκισμού στην αμερικανική ήπειρο λούφαξαν μαζί στην έδρα του ενός (Φλόριντα) όταν ορκιζόταν ο Λούλα και, μία εβδομάδα αργότερα, οι οπαδοί του Βραζιλιάνου μιμούνταν τους καουμπόηδες του Καπιτωλίου δύσκολα χαρακτηρίζεται σύμπτωση.

Κανείς δεν λέει ότι οι Τραμπ-Μπολσονάρου σχεδίασαν από κοινού το αντιδημοκρατικό σόου. Σίγουρα όμως το ενέπνευσαν, το τροφοδότησαν και συνεχίζουν να το υποδαυλίζουν. Από τη μια ο Τραμπ κάλεσε με το ζόρι τους «ακραίους» του να ψηφίσουν με τη 15η (!) τον Ρεπουμπλικανικό Κέβιν ΜακΚάρθι για πρόεδρο της Βουλής κι από την άλλη ο Μπολσονάρου καταδίκασε όσο πιο χλιαρά γινόταν τις «καταλήψεις δημοσίων κτιρίων» από τους οπαδούς του – τους οποίους γαλβάνιζε λυσσαλέα επί χρόνια.

Προτού βιαστεί να ρίξει κανείς στην πυρά όλους αυτούς τους σαλεμένους της Γερμανίας, της Αμερικής, της Βραζιλίας και του σύμπαντος κόσμου, ας αναλογιστεί ότι πρόκειται για ανθρώπους χωρίς έρμα και πυξίδα σε έναν κόσμο κατακλυσμιαίων αλλαγών. Κάποτε πολλοί εξ αυτών είχαν να ακουμπήσουν σε ένα δημοκρατικό, απελευθερωτικό κοινωνικό όραμα. Ομως η ενσωμάτωση της πάλαι ποτέ Αριστεράς στο νεοφιλελεύθερο μοντέλο της ΤΙΝΑ τους άφησε στο έλεος του θυμικού τους και του κάθε τυχάρπαστου ακροδεξιού Μεσσία. Πάλι καλά που δεν υπάρχει (ακόμη) Γερμανός Τραμπ ή Μπολσονάρου.