Κι εμείς που πιστεύαμε ότι ο Στέφανος είναι η μόνη ελπίδα να μην πλήξουμε μετά τη μακρά θερινή ραστώνη, που ακολούθησε τη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση. Η συζήτηση στη Βουλή, προ ημερησίας, ήταν αποκαλυπτική: τόσο για την αφόρητη, συλλήβδην, γύμνια της αντιπολίτευσης όσο και για τις αποκαλύψεις στο κόμμα « Σπαρτιάτες» που, κάτω από συνταγματικές προϋποθέσεις, ίσως αποβούν και ανατρεπτικές για το πολιτικό σκηνικό που βλέπουμε σήμερα.

Αραγε, πώς αντιλαμβάνονται, οι αρχηγοί της αντιπολίτευσης ειδικά, τις συζητήσεις κατά τις οποίες, ως πολιτικά μεγέθη, ανεβοκατεβαίνουν στο βήμα της Βουλής και αναμετράται εκάστου το ειδικό βάρος;

Και τι χρείαν, εκτός ημερησίας, έχομεν, όταν ο Ανδρουλάκης, ο Φάμελλος ή ο Παφίλης -αντί Κουτσούμπα- ανεβαίνουν στο βήμα για να επαναλάβουν εκείνα τα οποία ήδη έχουν πει, από τη στιγμή που η μεγα-πυρκαγιά του Εβρου καταπίνει τα πάντα, πασπαλισμένα με μπόλικη ιδεολογική προπαγάνδα; Εχουν σημασία, τη συγκεκριμένη στιγμή, οι ευθύνες για το μέγεθος της πυρκαγιάς και όχι οι ευθύνες που προκύπτουν για την επόμενη μέρα της θεραπείας της καταστροφής που άφησε πίσω της;

Πώς ο Ανδρουλάκης αποδεικνύει ότι βάζει ισχυρά θεμέλια για τη μελλοντική -έστω σε απώτερο μέλλον- πολιτική ανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ, ενώ αναλίσκεται σε τσιτάτα που θα έδιναν, πριν από δεκαετίες, πρωτοσέλιδους τίτλους στην «Αυριανή»; Μήπως παρουσίασε συγκροτημένη πρόταση για το πρόβλημα που θέτει η κλιματική κρίση στην Ελλάδα; Προσκομίζοντας στη Βουλή πρόγραμμα ανασυγκρότησης, θα μπορούσε να συζητήσει με  τον Μητσοτάκη τις θέσεις του, λέγοντας ότι το ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμο να συνεργαστεί με όλα τα κόμματα, καθώς το καλοκαίρι 2023 απέδειξε ότι, ως προοίμιο των επόμενων, εξελίσσεται επικίνδυνα. Για τις ευθύνες της «ανέτοιμης Ελλάδας» έναντι της κλιματικής κρίσης υπάρχει χρόνος ώστε να συζητηθούν και να επιμεριστούν και να αναληφθούν.

Αλλά δεν έχει η Ελλάδα απέραντες δασικές εκτάσεις. Δεν είναι Καναδάς, δεν είναι Καλιφόρνια, που να καίγονται ανεξέλεγκτες και οι μεγα-πυρκαγιές να αφήνουν πίσω τους πολλή ύλη προς μελλοντική καύση.

Ο τόπος μας, πανέμορφος και ευλογημένος με τοπία που πολλά έφτασαν ως εμάς, ανέγγιχτα, από την αρχαιότητα, πολλά έχουν το σεβασμό από ανθρώπινες επεμβάσεις κι άλλα εντελώς κατεστραμμένα, πρέπει να αντιμετωπίσει τη δοκιμασία που περνά ο πλανήτης ως Προμηθέας.

Οι επιμηθείς που εναλλάχτηκαν στο βήμα δεν είχαν τίποτε νέο να μας πουν. Αναπτύσσοντας και αναμασώντας την καταστροφολογία, το σίγουρο είναι ότι το δάσος στη Δαδιά δεν αναγεννάται, η Ρόδος, η Κέρκυρα δεν ξαναπρασινίζουν, τα δάση στην Εύβοια δεν δίνουν ψωμί σε εκατοντάδες οικογένειες υλοτόμων. Η Ελλάδα δεν κερδίζει τον χαμένο καιρό της καταστροφής, υπηρετώντας κομματικά τα οπίσω.

Ο Μητσοτάκης ξέρει ότι εξέλιπε ο χρόνος προστασίας του ελληνικού τοπίου. Ξέρει και τις αδυναμίες των πολιτικών αντιπάλων του. Το πρώτο είναι το μέγιστο και επ’ αυτού η κυβέρνηση κρίνεται. Για το δεύτερο, έχουσι γνώσιν οι πολίτες…