Η συζήτηση είχε ξαναγίνει και στο παρελθόν με αφορμή άλλες χώρες, όπως η Ελλάδα στα χρόνια των Μνημονίων, και αναθερμάνθηκε με την έλευση του κεντρικού τραπεζίτη. Ποιο ήταν το θέμα; Ο χρόνος επιβίωσης μιας κυβέρνησης με επικεφαλής τεχνοκράτη και όχι πολιτικό. Γράφαμε τότε: «Η επιλογή του τεχνοκράτη Ντράγκι ήταν αναπόφευκτη, αφού όταν το μέγεθος της κρίσης ξεπερνά τα συνήθη, τότε οι καταστάσεις απαιτούν εξειδικευμένες γνώσεις και κυρίως απόσταση από τα πολιτικά κέντρα εξουσίας. Ομως πρόκειται για επιλογή με συγκεκριμένη περίοδο λήξης». Οπως και έγινε.

Και αυτό διότι τα σκληρά οικονομικά μέτρα και η διαχείριση έκτακτων γεγονότων που προκύπτουν από μεγάλες κρίσεις, είτε αυτές είναι μνημονιακές υποχρεώσεις είτε γεωπολιτικές αναταράξεις, χρειάζονται την δημοκρατική νομιμοποίηση εκλεγμένων κυβερνήσεων. Ο «σούπερ Μάριο» δεν ξέφυγε από τον κανόνα, παρόλο που είναι μια ξεχωριστή περίπτωση τεχνοκράτη ο οποίος δεν διστάζει να αντιδράσει με πολιτικό ένστικτο όταν χρειαστεί. Οπως έκανε όταν είπε την περίφημη φράση «what ever it takes», σώζοντας την τιμή της Ευρώπης και το ευρώ, όπως κάνει και τώρα, αναλαμβάνοντας το ρόλο διαμεσολαβητή μεταξύ Ρώμης και Βρυξελλών. Οχι επειδή ομονόησε με την ακροδεξιά νικήτρια των εκλογών, αλλά επειδή έχει την ψυχραιμία να βάζει το καλό της χώρας πάνω από προσωπικούς εγωισμούς.

Ομως το εκλογικό σώμα δεν λειτουργεί με τετράγωνη λογική και μακροοικονομικές αναλύσεις. Οι πολίτες αντιλαμβάνονται το μέγεθος του κινδύνου και τη σοβαρότητα μιας κρίσης, όμως στο τέλος της ημέρας υπολογίζουν λογαριασμούς και έξοδα. Η Ιταλία μετρά 9 εκατομμύρια ανέργους, τα πραγματικά εισοδήματα είναι ουσιαστικά καθηλωμένα εδώ και χρόνια και η μεσαία τάξη δεν έχει σηκώσει κεφάλι. Θα λύσει αυτά τα προβλήματα η ετερόκλητη, ακραία συμμαχία των Μελόνι-Μπερλουσκόνι-Σαλβίνι; Οχι, απαντούν οι αναλυτές, προσθέτοντας πως περισσότερες πιθανότητες να τα κατάφερνε είχε ο Ντράγκι. Αλλά οι πολίτες όταν είναι θυμωμένοι θέλουν κάποιον να τους χαϊδέψει τα αφτιά. Να τους μιλήσει με πολιτική μαεστρία, να μοιραστεί την οργή τους και να τους υποσχεθεί πως έχει την κοινωνική ενσυναίσθηση που χρειάζονται. Ο τεχνοκράτης θα δυσκολευτεί να το κάνει, θα τους κοιτάξει ίσια στα μάτια και θα τους πει: «Ειρήνη ή κλιματιστικό;», όπως έκανε ο Ντράγκι. Εκείνοι, μη μπορώντας να επιλέξουν ανάμεσα στα δύο, στράφηκαν στη Μελόνι και στην αποχή.