Πάντοτε παρούσα, στις καλές και στις κακές ώρες της πενταετίας, με λόγο άμεσο, ειλικρινή και με μια απλότητα η οποία κάνει όσους την πλησιάζουν να τη θεωρούν οικεία, χωρίς να απουσιάζει ο σεβασμός στο πρόσωπό της, ως ο ανώτατος θεσμός.

Στις 21 Ιουλίου, για μία ακόμα φορά άνοιξαν οι φιλόξενοι κήποι του Προεδρικού Μεγάρου και υποδέχθηκαν όλους τους πολίτες σε μια μεγάλη γιορτή για την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στη χώρα που τη γέννησε. Το «περίεργο» είναι ότι τρεις μέρες μετά, την 24η Ιουλίου, μέρα που επίσημα γιορτάζεται από την Προεδρία η αποκατάσταση της Δημοκρατίας, ενώ σε όλα σχεδόν τα ΜΜΕ υπήρχαν δημοσιεύματα που αναφέρονταν στους προσκεκλημένους -όχι στους επίσημους του πρωτοκόλλου, αλλά σε εκείνους που η αναγνώριση της συμβολής τους για μια κοινωνία αλληλεγγύης και συμπερίληψης είναι απολύτως αναγκαία και διδακτική-, συγκεκριμένα ΜΜΕ και τηλεοπτικό κανάλι, ασκώντας μόνιμα μίζερη και μικρόψυχη κριτική για τα πάντα -κρατώντας μάλιστα και δεξιόμετρο στο χέρι-, επιδόθηκαν σε μια αξιοθρήνητη επίδειξη «ευαισθησίας».

«Ξέχασε η Πρόεδρος», διάβασα και άκουσα να λένε, πρωί πρωί, «τις οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών, ενώ προσκάλεσε οικογένειες και θύματα από την τραγωδία στο Μάτι». Η αλήθεια είναι ότι η Προεδρία προσκάλεσε θύματα της τραγωδίας στο Μάτι, εκείνους που έχασαν το βιος τους στη Θεσσαλία, ανθρώπους που πρόσφεραν τις οικονομίες τους ως δωρεά για την περίθαλψη των πολλών, αθλητές που τίμησαν την Ελλάδα, ήρωες της καθημερινότητάς μας. Αλλά η κριτική ήταν και άδικη και προσβλητική, αφού είχαν κληθεί οι γονείς της Εριέττας, της φοιτήτριας της Αρχιτεκτονικής, που γεμάτη ομορφιά, ζωντάνια κι όνειρα βρέθηκε στο κέντρο της φωτιάς, στο δεύτερο βαγόνι. Την πήρε μαζί της, χωρίς να αφήσει πίσω κανένα ίχνος της. Οτι οι δύο ανείπωτες τραγωδίες που πλήγωσαν τους Ελληνες και τον απανταχού Ελληνισμό θα έμπαιναν στον κομματικό ανταγωνισμό ποτέ δεν το είχα φανταστεί!

Πόσες δεκάδες fake news κινήθηκαν γύρω από την ανείπωτη εθνική τραγωδία των Τεμπών, την οποία εργαλειοποίησε ο ΣΥΡΙΖΑ με υστερόβουλη μικρόνοια, που προσβάλλει τη μνήμη των πενήντα επτά ανθρώπων που χάθηκαν. Είναι μεγάλος ο πόνος και δίκαιος ο αγώνας των οικογενειών των θυμάτων, οι οποίες δεν ζητούν «εκδίκηση», αλλά να αποδοθεί δικαιοσύνη. Οι εισαγγελικές και ανακριτικές αρχές που ανέλαβαν την υπόθεση έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη. Οι θεσμοί ελέγχονται από την κοινωνία και η τραγωδία στα Τέμπη είναι η κορυφαία υπόθεση για την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης της προς τη Δικαιοσύνη. Πολλώ δε μάλλον μετά τις «αποφάσεις» για την τραγωδία στο Μάτι.