Η Λευκωσία φιλοξένησε αυτές τις μέρες ένα διεθνές «ενεργειακό εργαστήριο» για το φυσικό αέριο, όπου συμμετείχαν οι αμερικανικές, γαλλικές, ιταλικές και ισραηλινές εταιρίες που δραστηριοποιούνται στα κυπριακά θαλασσοτεμάχια. Ταυτόχρονα άνοιξε η βεντάλια συνεργειών με τους παίκτες της περιοχής (ιδίως Ισραήλ και Αίγυπτο), με τους οποίους η Κύπρος βρίσκεται σε στενή συνεννόηση.
Η ερώτηση του ενός εκατομμυρίου (και διακαής πόθος των Αμερικανών) είναι πώς θα ενταχθεί «ειρηνικά» στο κάδρο και η Τουρκία, που έχει κουνήσει μαντίλι στο Κραν Μοντανά του 2017. Ακόμη, βέβαια, και στο ελβετικό θέρετρο αρνιόταν πεισματικά την κατάργηση των επεμβατικών εγγυήσεων και την απόσυρση των στρατευμάτων της, παρά τα αντιθέτως θρυλούμενα από κυπριακούς κύκλους «ανανικής» νοοτροπίας. Στα έξι χρόνια που μεσολάβησαν, η Αγκυρα σκλήρυνε τις θέσεις της περνώντας στη λύση των δύο κρατών, άνοιξε την περίκλειστη πόλη της Αμμοχώστου ξεκινώντας τον εποικισμό της, επεκτείνεται με «τσαμπουκά» στην Πράσινη Γραμμή φτάνοντας να κατέχει το 37% του κυπριακού εδάφους και πιέζει στον ΟΗΕ για κατάργηση της UNFICYP.
H Οξφόρδη και το σύνδρομο της Κίνας
Στο κάδρο των περιφερειακών διευθετήσεων εντάσσεται όμως και η Συρία, που έχει το 9% του εδάφους της υπό τουρκική κατοχή. Με αλλεπάλληλες εισβολές από το 2016, εθνοκαθάρσεις του κουρδικού στοιχείου, δημιουργία υβριδικών ψευδοκρατών από Αραβες συνεργάτες και τον τουρκικό στρατό -μα, κυρίως, την ανοχή ΗΠΑ και Ρωσίας-, η Τουρκία δημιουργεί ένα τετελεσμένο «κυπριακού τύπου». Η Μόσχα και οι πλούσιοι Αραβες ξαναδέχτηκαν τον Ασαντ και τον πιέζουν να τα βρει με τον Ερντογάν. Ωστόσο, ο Σύρος ΥΠΕΞ, Φαϊζάλ Μακντάντ, που συναντήθηκε πρόσφατα με τον Τσαβούσογλου, δήλωσε στη ρωσική TV ότι αδιαπραγμάτευτος όρος μιας συνάντησης Ασαντ-Ερντογάν είναι η πλήρης απόσυρση των τουρκικών κατοχικών δυνάμεων από τη Συρία. Μόνο στη σφαίρα της φαντασίας…