Με το που το κόμμα των εύπορων διανοουμένων της Ανατολικής και της Δυτικής Ακτής απέκτησε αξιοπρεπή υποψηφιότητα στο πρόσωπο της Κάμαλα Χάρις, το χρήμα άρχισε και πάλι να ρέει στα ταμεία του. Ενδεικτικός ο ενθουσιασμός του Τζορτζ Σόρος και η επιδοκιμασία του ζεύγους Κλίντον. Οι κοινωνικά προοδευτικές θέσεις της πρώην γενικής εισαγγελέως της Καλιφόρνια και το φιλομεταναστευτικό της προφίλ θα αποτελέσουν αναμφίβολα στόχους του τραμπικού στρατοπέδου. Στα εξωτερικά θέματα δε, αν τυχόν η Κάμαλα νικήσει τον Τραμπ θα είναι σαν να μην έφυγε ποτέ ο Μπάιντεν από τον Λευκό Οίκο.

Ως μέρος του ευρύτερου συστήματος Ομπάμα-Κλίντον, η Χάρις δεν παρεκκλίνει χιλιοστό από τις αμερικανο-νατοϊκές θέσεις για την Ουκρανία. Εστειλε κιόλας μηνύματα επ΄ αυτού στη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου. Εκεί επιτέθηκε στη Μόσχα και επανέλαβε την «αμετακίνητη» προσήλωση των ΗΠΑ στην παροχή βοήθειας σε νατοϊκές χώρες που θα δεχθούν επίθεση, βάσει του άρθρου 5 της Συμμαχίας. Η πολιτική της απέναντι στην Κίνα θα συνεχίσει να βασίζεται στο δίπολο «γεωστρατηγική /οικονομική ανάσχεση» από τη μια, «κατά περίπτωση συνεργασία» από την άλλη.

Τον Σεπτέμβριο αντικατέστησε τον Μπάιντεν στη σύνοδο του ASEAN στην Τζακάρτα, με αιχμές κατά της κινεζικής επιθετικότητας σε Ταϊβάν-Ειρηνικό. Ενα λεπτότερο ζήτημα είναι το Μεσανατολικό, όπου η αυριανή επίσκεψη Νετανιάχου στην Ουάσιγκτον πιστοποιεί το μέγεθος επιρροής του εβραϊκού κράτους στα αμερικανικά πράγματα. Η Χάρις επέκρινε κάπως εντονότερα από τον Μπάιντεν τις ισραηλινές αγριότητες στη Γάζα.

Ομως, παραμένει προσηλωμένη στη γραμμή στήριξης του Ισραήλ και δεν πρόκειται να την επηρεάσουν οι δεσμοί της με το φιλοπαλαιστινιακό κομμάτι της ακαδημαϊκής κοινότητας. Στα Ελληνοτουρκικά ας μην περιμένουμε καμία πρωτοτυπία. Οσο «Μπαϊντενόπουλος» ήταν ο πρώην, άλλο τόσο «Καμαλοπούλου» θα είναι η νυν. (Δηλαδή, καθόλου).