Αν του πέφτει βαριά η καλογερική, ας αποχωρήσει με ελαφρά πηδηματάκια, όπως ο μακρινός θείος του Εδουάρδος το 1936, για να κάνει ντόλτσε βίτα στην Αμερική. Ουδείς σε υποχρεώνει να βασιλέψεις με το ζόρι και ο πρίγκηψ Ουίλιαμ δείχνει πανέτοιμος να κουμαντάρει το μαγαζί.

Καλύτερα, βέβαια, να το έκλειναν μια και καλή, αλλά τότε τι θα γίνουμε χωρίς το βασιλικό οικόσημο στα μπισκότα, τις κούπες του τσαγιού και τις τράπουλες; Οι μεγάλες δυναστείες στην Ευρώπη παράγουν σκάνδαλα -και όχι μόνο ροζ, όπως οι Ουίνδσορ και οι Αλβέρτοι του Βελγίου και του Μονακό, με τα εξώγαμα τέκνα. Ο ίδιος ο βασιλικός θεσμός στη Βρετανία αποτελεί πλέον ένα σκάνδαλο, με τις κρατικές επιχορηγήσεις εκατοντάδων εκατομμυρίων, που συντηρεί μια στρατιά κηφήνων, και γενικότερα με τα αδιαφανή οικονομικά του.

Πρόκειται για ένα θεσμό σε βαθιά κρίση, προικισμένο όμως με χρηματιστηριακή και ακίνητη περιουσία δισεκατομμυρίων λιρών, για την οποία δεν πλήρωνε δεκάρα φόρο έως τα τέλη του 20ού αιώνα. Οταν, δε, άρχισε να φορολογείται, «ανακάλυψε» τις κρυφές επενδύσεις σε υπεράκτιους φορολογικούς παραδείσους εις υγείαν των κορόιδων υπηκόων. Οχι πως δεν τα ξέρουν, αλλά τα υφίστανται αδιαμαρτύρητα προκειμένου να ζουν το εθνικό τους παραμύθι με πρίγκιπες, βασιλιάδες, κάστρα, άσπρα άλογα, παράτες και δράματα πίσω από χρυσοκεντημένες κουρτίνες.

Ο Κάρολος έχει τη φήμη ότι μιλάει πολιτικά λίγο παραπάνω από όσο πρέπει, αλλά καμιά φορά λέει και σωστά πράγματα. Οπως ότι είναι «αποκρουστικό» το σχέδιο της κυβέρνησης Τζόνσον να πακετάρει μετανάστες στη Ρουάντα. Κατά τα άλλα, ο άνθρωπος είναι φανερό ότι δεν μπορεί, δεν θέλει, δεν αντέχει. Ουδείς ψόγος, δεν υποχρεούται να διαθέτει την κράση και τα κότσια της μητέρας του. Ούτως ή άλλως η ώρα του Ουίλιαμ και της Κέιτ, της νέας Νταϊάνα, δείχνει να πλησιάζει.