KΑΤΟΙΚΟΙ μιας περιοχής, παράγοντες, τοπικοί άρχοντες συμφωνούν ότι πρέπει να γίνει ένα έργο. Ενημερώνεται ο περιφερειάρχης και μετά ο αρμόδιος υπουργός, ο οποίος πιστεύει ότι θα αποτελέσει σημαντικό πόρο ανάπτυξης και ευημερίας για την περιοχή. Συναντάται με όλους τους παράγοντες, τις αρμόδιες περιφερειακές υπηρεσίες, γίνονται και οι σχετικές δηλώσεις για την αναγκαιότητα του έργου και την προετοιμασία της εκτέλεσής του. Η πρώτη κίνηση έχει γίνει. Ε! Αφού το θέλει ο υπουργός…

ΟΙ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ του αρμοδίου υπουργείου, με καθυστέρηση μήνα και βάλε, προβαίνουν σε έρευνα αγοράς για το κόστος της μελέτης και τον κατ’ εκτίμηση προϋπολογισμό, προκειμένου να εξασφαλιστούν τα χρήματα υλοποίησής του. Αποφασίζεται από τον υπουργό και τον περιφερειάρχη ότι θα χρηματοδοτηθεί π.χ. από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων ή θα ενταχθεί στα συγχρηματοδοτούμενα έργα, με σημαντικούς πόρους από τα Διαρθωτικά και Επενδυτικά Ταμεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Για να ολοκληρωθούν τα προηγούμενα χρειάζονται, το ελάχιστον, 6-8 μήνες.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ η πρόσκληση για την ανάθεση της εκπόνησης των μελετών. Εντός 40 ημερών κατατίθενται οι προσφορές των υποψήφιων μελετητών να αξιολογηθούν από τις επιτροπές των υπηρεσιακών παραγόντων. Περνά, τουλάχιστον, ένα δίμηνο για την ανάθεση της μελέτης, αν δεν προκύψουν ενστάσεις και προσφυγές των συνυποψηφίων στα δικαστήρια. Υπολογίστε πολύμηνες διαδικασίες. Αλλά ας πάρουμε την καλύτερη περίπτωση και να υποθέσουμε ότι για την ολοκλήρωση της μελέτης -ανάλογα με το έργο- απαιτούνται 12-18 μήνες. Με την παράδοσή της, στην ώρα της, αρχίζουν οι έλεγχοι και οι διαδικασίες των υπηρεσιακών επιτροπών. Πες πως για ένα μέτριας δυσκολίας έργο θα χρειαστούν 6 μήνες και άλλοι 2 για την έγκρισή τους. Αισίως, έχουν περάσει 20 μήνες. Σύνολο: 27 μήνες και βάλε.

ΟΛΟΚΛΗΡΩΝΕΤΑΙ η διαδικασία έγκρισης της μελέτης και η σύνταξη των τευχών δημοπράτησης. Προκηρύσσεται το έργο σε 2-4 μήνες, βάσει της εγκεκριμένης μελέτης. Τρεις – τέσσερις κατασκευαστικές εταιρίες καταθέτουν προσφορές, σύμφωνα με τα εχέγγυα, τους σαφείς και αυστηρούς όρους που προβλέπονται. Οι προσφορές ανοίγονται από τις επιτροπές και ανακηρύσσεται ο μειοδότης, μετά από 4-5 μήνες. Σημαντικότερα κριτήρια η φθηνότερη προσφορά, η έκπτωση που θα προσφέρει ο εργολάβος. Τελειώσαμε σε 35 μήνες; Οχι, βέβαια. Ενας, από τους υποψήφιους κατασκευαστές υποβάλλει ένσταση. Τι προσφορότερος τρόπος για να μη γίνει ποτέ το έργο…

ΤΩΡΑ, ΑΡΧΙΖΕΙ η τραγωδία… στα πρωτοδικεία. Ορίζεται η πρώτη δικάσιμος 6 μήνες μετά. Ο νόμος δίνει μία αναβολή. Το δικαστήριο την αποδέχεται και ορίζει νέα δικάσιμο, 8 μήνες μετά. Δίνει και δεύτερη -παράνομη- αναβολή εκδίκασης, μετά από 6 μήνες. Αν εκδικασθεί με δυο αναβολές -σπάνια-, καθαρογραφεί η απόφαση σε 3 μήνες -κατ’ ελάχιστον-, φτάσαμε στους 24 μήνες. Κάποτε εμπλέκεται και το Ελεγκτικό Συνέδριο που θέλει 6-8 μήνες για να αποφασίσει. Δηλαδή, ώσπου να ξεκινήσει «το αναγκαίο» έργο πέρασαν ήδη 48, τουλάχιστον, μήνες και εφόσον ο υπουργός είναι συνεχώς στα τηλέφωνα να το σπρώχνει. Ητοι, μια πλήρης κυβερνητική θητεία. Αν η κυβέρνηση κερδίσει τις εκλογές μπορεί να ξεκινήσει το έργο. Αν όχι, ή θα ακυρωθεί -όπως είθισται εν Ελλάδι- ή θα πάει με τον αραμπά.

Γιατί, λοιπόν, απορούμε για το τριαντάχρονο χάλι των σιδηροδρόμων; Η τρέλα δεν πάει στα βουνά. Εχει εγκατασταθεί ως ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ στο κράτος.