Εκ πρώτης όψεως, η «εξέγερση» των φοιτητών σε Κολούμπια, Γέιλ, Τέξας, Λος Αντζελες και δεκάδες άλλα Ιδρύματα μοιάζει «μονοθεματικά» φιλοπαλαιστινιακή. Στην πραγματικότητα αντανακλά μια γενικότερη ροπή των Αμερικανών κάτω των 40 υπέρ του… «σοσιαλισμού» σε ποσοστά μεταξύ 20% και 30% (τόσο το δείχνουν οι σχετικές μελέτες), ως αντίδραση στον άκρατο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, που εμποδίζει την κοινωνική τους ανέλιξη. Δεν έλκονται φυσικά από τον «υπαρκτό σοσιαλισμό» ή το καθεστώς του Κιμ, αλλά από την κλασική σκανδιναβική σοσιαλδημοκρατία του κρατικού παρεμβατισμού και του κοινωνικού κράτους, που οι ελίτ των ΗΠΑ εξοβελίζουν ως… μαρξιστική.

Η δυναμική του φοιτητικού κινήματος και το πολιτικό του αποτύπωμα θα φανούν στην πορεία. Στην Αργεντινή ωστόσο, οι γιγάντιες κινητοποιήσεις κατά των ιδιωτικοποιήσεων στην Ανώτατη Παιδεία απειλούν να βάλουν πρόωρη ταφόπλακα στο νεοφιλελεύθερο ξεχαρβάλωμα της χώρας. Από τους πρώτους μήνες της ορκωμοσίας του, ο Χαβιέρ Μιλέι βρέθηκε αντιμέτωπος με διαδηλώσεις και απεργίες. Ομως αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες μέρες δεν έχει προηγούμενο τα τελευταία 20 χρόνια, σε μια χώρα που έζησε εμφυλιοπολεμικές χρεοκοπίες. Πάνω από 500.000 διαδήλωσαν στο Μπουένος Αϊρες και εκατομμύρια πανεθνικά κατά των περικοπών στα ΑΕΙ, που τα οδηγούν μαθηματικά σε λουκέτο προς όφελος ιδιωτικών Ιδρυμάτων με δίδακτρα για τους έχοντες.

«Για την κοινωνία της Αργεντινής, η έννοια της κοινωνικής κινητικότητας ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένη με την πρόσβαση στη δημόσια Παιδεία. Αποτελούσε εγγύηση ότι ακόμη κι ένας φτωχός είχε την ευκαιρία να προκόψει», τόνισε η Μαριάνα Γιάνος του γερμανικού Ινστιτούτου Λατινοαμερικανικών Σπουδών. «Οι Αργεντινοί έχουν μάθει να ζουν με στερήσεις, αλλά η δημόσια Παιδεία είναι γι’ αυτούς πολύ ευαίσθητο ζήτημα», συμπλήρωσε. Τον ετήσιο πληθωρισμό 280% μπορεί να τον υπομένουν, αλλά το θανατηφόρο τσεκούρωμα 65% στα ΑΕΙ με καμία κυβέρνηση. Πόσω μάλλον του μανιακού με το αλυσοπρίονο.