ΚΑΝΟΝΙΚΑ, η 5η Ιουλίου θα έπρεπε να είναι εθνική αργία. Οχι, βέβαια, γιορτή. Θα έπρεπε να είναι μία ημέρα μνήμης. Μία ημέρα αναστοχασμού. Μία ημέρα κατά του λαϊκισμού. Για να αναλογιζόμαστε πόσο κοντά φτάσαμε στην απόλυτη τραγωδία.

ΝΑΙ, υποφέραμε τα πάνδεινα από τη χρεοκοπία και τα Μνημόνια. Τουλάχιστον, όμως, θα έπρεπε να είχαμε κατανοήσει ότι δεν υπάρχουν φαντασιακές λύσεις για υπαρκτά προβλήματα.

Ο Τσίπρας, ο Βαρουφάκης και ο Καμμένος είπαν ένα τεράστιο ψέμα. Και αυτό το ψέμα δεν ήταν ότι θα έσκιζαν τα Μνημόνια. Το τεράστιο ψέμα ήταν πως δεν είπαν τι θα σήμαινε για τη χώρα και τους πολίτες αν σκίζονταν πράγματι τα επώδυνα Μνημόνια. Πως αντί για πολυετή Μνημόνια σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον, θα βιώναμε ένα αέναο -έτσι δεν το έλεγε ο Βαρουφάκης;- υπερμνημόνιο σε τριτοκοσμικό περιβάλλον.

ΤΙ θα είχε συμβεί αν ο Αλέξης Τσίπρας εφάρμοζε το «όχι» του δημοψηφίσματος; Κατ’ αρχάς, η χώρα θα είχε βγει από την ευρωζώνη. Κάτι που δεν σημαίνει πως θα αλλάζαμε μόνο νόμισμα και θα επιστρέφαμε σε κάποιου τύπου δραχμή. Το κράτος δεν θα μπορούσε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις. Και ακόμα, όταν θα ήταν σε θέση να πληρώσει, αυτά τα χρήματα θα ήταν στην πραγματικότητα πληθωριστικά και χωρίς αντίκρισμα.

ΘΑ κουρεύονταν δραματικά οι τραπεζικές καταθέσεις. Κάτι που θα οδηγούσε τη συντριπτική πλειονότητα των επιχειρήσεων σε λουκέτο. Αρα, και οι πολίτες στην πλειονότητά τους θα έμεναν άνεργοι. Την ίδια ώρα, θα είχαν σταματήσει οι εισαγωγές προϊόντων.

ΟΙ πολίτες, όπως θα ήταν απολύτως λογικό, θα έπρεπε να ζήσουν. Να βάλουν ένα πιάτο φαΐ στο τραπέζι. Να πληρώσουν τις υποχρεώσεις τους. Αλλά δεν θα μπορούσαν. Τότε, ακόμα και οι πιο φιλήσυχοι θα έβγαιναν στους δρόμους. Οχι για να διαδηλώσουν. Ποιος δεν θα έσπαγε σούπερ μάρκετ και κρεοπωλεία για να ταΐσει τα παιδιά του;

ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΑ θα ερχόταν και η ώρα των Ενόπλων Δυνάμεων, για να επιβάλουν την τάξη. Δεν ήταν καθόλου τυχαία η ατάκα του τότε υπουργού Αμυνας και συγκυβερνήτη, πως ο στρατός θα εγγυόταν την εσωτερική ασφάλεια. Το χάος θα ήταν άνευ προηγουμένου.

ΚΑΙ ας σκεφτούμε κάτι ακόμα. Πώς θα ζούσε η χώρα χωρίς ευρωπαϊκά κονδύλια, χωρίς αγροτικές επιδοτήσεις; Πώς θα αντιμετώπιζε την πανδημία χωρίς τα χρήματα των Βρυξελλών; Πώς θα αντιμετωπίζαμε τις τουρκικές προκλήσεις;

ΕΔΩ, τώρα, που η Ελλάδα είναι μέλος της Ε.Ε., και τα βγάζει πέρα με μεγάλη δυσκολία. Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τι θα συνέβαινε αν είχαμε αποχωρήσει από την ευρωπαϊκή οικογένεια.

ΤΟ πιο σοκαριστικό σε πολιτικό επίπεδο, όμως, είναι κάτι άλλο. Αν και έχουν περάσει επτά χρόνια από εκείνη την τραγωδία, ο Αλέξης Τσίπρας επιμένει να υιοθετεί την ίδια λαϊκίστικη ρητορική. Και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος να προσκαλεί τον Γιάνη Βαρουφάκη να τα… ξαναβρούν. Tο θράσος του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει όρια. Την απάντηση θα τη δώσει και πάλι ο λαός με τη συντριβή τους στις επερχόμενες κάλπες.