Κατ’ αρχάς, το νέο νατοϊκό δόγμα στοχοποιεί ευθέως το Πεκίνο, μην αφήνοντας περιθώρια παρερμηνείας. Η αντιπαράθεση, όμως, αρχίζει να προσλαμβάνει «ολιστικά» χαρακτηριστικά, δεδομένου ότι επεκτείνεται σε βασικές δραστηριότητες της παγκόσμιας οικονομίας, που δεν αφορούν μόνο στον άυλο κόσμο του χρήματος, αλλά και στην κάλυψη ζωτικών ανθρώπινων αναγκών.

Αίφνης, π.χ., τους G7 τους έπιασε ο πόνος για την όξυνση της επισιτιστικής κρίσης στην Αφρική κι αποφάσισαν να διαθέσουν το… «ιλιγγιώδες» ποσό των 5 δισ. δολαρίων για τους λιμοκτονούντες σε Αιθιοπία, Υεμένη, Νότιο Σουδάν, Σομαλία και Αφγανιστάν, όπου τον προσεχή χειμώνα αναμένονται εκατοντάδες χιλιάδες θάνατοι από την πείνα.

Τουλάχιστον το επταμελές δυτικό κλαμπ είχε την ειλικρίνεια να παραδεχτεί ότι βασική του αγωνία είναι η περαιτέρω διείσδυση της Κίνας σε αυτές τις χώρες (όπως και σε άλλα κράτη της Αφρικής και της Ασίας), για την κάλυψη των επισιτιστικών τους αναγκών. Με αυτό το σκεπτικό, οι G7 προσκάλεσαν σε κοινή δράση για το επισιτιστικό σημαντικές δυνάμεις της ευρύτερης σινο-ρωσικής επιρροής, οι οποίες απέφυγαν να καταδικάσουν τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία (Ινδία, Ινδονησία, Ν. Αφρική, Αργεντινή, Σενεγάλη κ.λπ.), με μάλλον πενιχρά αποτελέσματα.

Να σημειωθεί ότι αναδυόμενες οικονομίες αυτής της κατηγορίας, όπως η Ινδονησία, η Μαλαισία, η Σιγκαπούρη και η Χιλή, σε πρώτη φάση, εμφανίζονται ως πρώτη μαγιά ενός «κινεζικού ΔΝΤ», που θα λειτουργήσει ως εμβρυουλκός της… αποδολαριοποίησης της παγκόσμιας οικονομίας, με τον τρόπο που το έθεσε ο Πούτιν στην τελευταία συνδιάσκεψη των BRICS. Εξυπακούεται, βέβαια, ότι τέτοιες υπονομευτικές για τη δυτική πρωτοκαθεδρία πρωτοβουλίες αποτελούν «casus belli» (και όχι μόνο οικονομικού) για τις ΗΠΑ και τους Ευρωπαίους «δορυφόρους» τους.