Ο χρυσός αυτός κανόνας ισχύει ακόμα περισσότερο και όταν κάποιος στην κυριολεκτική εκδοχή της ζωής του επιδεικνύει το γεγονός ότι φορά, αποκλειστικά και μόνο, πανάκριβα παπούτσια, χωρίς να γνωρίζει τον τρόπο με τον οποίον εκτιμάται η αξία τους. Αλλά ας τελειώνουμε με τις μεταφορές.

Η ηχηρή έκπτωση του Στ. Κασσελάκη και όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στην αξιωματική αντιπολίτευση αποδεικνύουν, μία ακόμα φορά, ότι κανείς δεν γλιτώνει από τον Μινώταυρο της σκοτεινής φραξιονιστικής πρακτικής. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι βάσει αυτής πρώτα ξεπαστρεύονται οι εσωτερικοί εχθροί και αν μείνει χρόνος ή υπάρχει σπουδαία ανάγκη, γίνεται συζήτηση και για τους εξωτερικούς. Η σκληρή ίντριγκα και η καμαρίλα έχουν την τάση να επιστρέφουν και να μετατρέπουν σε θύματα τους εμπνευστές τους.

Ενας από τους χειρότερους εχθρούς κάθε πολιτικού ή εμπλεκομένου σε όποια φάση της δημόσιας καθημερινότητας είναι η γελοιοποίηση. Το έχουμε δει και άλλες φορές στο παρελθόν. Στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν ήρθε από το πουθενά. Από την κολυμπήθρα με το σημάδι του Σταυρού που σχημάτισε το λάδι την ώρα της βάφτισης του Στέφανου μέχρι την πισίνα-βόθρο των Σπετσών. Από εκείνο το «βρείτε μου αντίπαλο και ελάτε να μετρηθούμε» μέχρι την άκρατη επίδειξη πλουτισμού και ενός τρόπου ζωής ξένου προς τον ελληνικό μέσο όρο δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την απαξίωση. Δεν εύκολη η πολιτική επιβίωση όσο και αν οι συνθήκες της εποχής καλλιεργούν ολοένα και περισσότερο την τάση «αφού μπόρεσε αυτός, γιατί όχι κι εγώ;».

Μπορεί, μέχρι στιγμής, στην πολιτική επικαιρότητα να έχει δημιουργηθεί αυτή η φαιδρή παραδοξότητα που φλερτάρει με τα κωμικά της χαρακτηριστικά, αλλά στην ουσία πρόκειται για μια μεγάλη και επικίνδυνη παγίδα. Ο λόγος είναι απλός. Δημιουργεί γενικευμένες συνθήκες διάχυσης της αστειότητας και ελαφρολαϊκής ατμόσφαιρας στο πολιτικό σύστημα, την ώρα που η χώρα έχει ανάγκη ακριβώς το αντίθετο. Οσο και αν οι εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ γεννούν και συντηρούν κλίμα γενικότερης θυμηδίας, καθώς κάτι παρόμοιο δεν έχει ξανασυμβεί σε τέτοιο επίπεδο και με τέτοια χαρακτηριστικά και ένταση, η ύπαρξη σοβαρού εταίρου στην πολιτική σκηνή λειτουργεί προς όφελος όλων. Η πορεία της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ενός κόμματος που βασίστηκε στον θυμό, ήταν προδιαγεγραμμένη, καθώς ο θυμός -όσες προσπάθειες και αν έκανε το ίδιο- δεν είναι ισόβιος. Ποτέ δεν ήταν. Αλλωστε, όσοι τώρα «πέφτουν από τα σύννεφα» με όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαιώνουν ότι πράγματι βρίσκονταν στα σύννεφα…