Το καταιγιστικό σερί του «τριφυλλιού» και οι φετινές λαοθάλασσες σε Λεωφόρο, Αγια-Σοφιά, Τούμπα, Βικελίδης και Καραϊσκάκη, κουβαλάνε κάτι από το άρωμα των κυριακάτικων απογευμάτων του ΄70, όταν ο γράφων και οι συνομήλικοί του ήταν κολλημένοι στα ραδιόφωνα.

Οι δε εφημερίδες της Δευτέρας δημοσίευαν πίνακες με συνολικό αριθμό εισιτηρίων άνω των 100.000 στα ματς της αγωνιστικής (χώρια οι τζαμπατζήδες). Οχι μόνο Internet και ιδιωτική ραδιοφωνία δεν υπήρχαν τότε (xούντα γαρ) αλλά ούτε έγχρωμη τηλεόραση.

Το μελάνι της εφημερίδας, αθλητικής και πολιτικής, και οι κακοτυπωμένες ασπρόμαυρες φωτογραφίες με τις φάσεις, ήταν η κύρια σύνδεση με τη μαγεία των γηπέδων. Η νοσταλγία ξύπνησε απότομα, επειδή το παναθηναϊκό κρεσέντο θυμίζει έντονα το peak της θρυλικής ομάδας του Νίκου Γουλανδρή στο πρωτάθλημα 1973-74.

Ο Ολυμπιακός των Υβ Τριαντάφυλλου, Δεληκάρη, Λοσάντα, Βιέρα κ.λπ., έκανε πανευρωπαϊκό ρεκόρ τερμάτων, με συντελεστή 102-14 σε 34 αγώνες. Σκόραρε δηλαδή μέσον όρο 3 γκολ σε κάθε αγώνα (ενδεικτικά 11-0 τον Φωστήρα, 8-2 τον Απόλλωνα Αθηνών -όχι ακόμη Σμύρνης- 4-0 ΑΕΚ και Αρη, 3-0 τον ΠΑΟΚ κ.ο.κ.) ενώ δεχόταν κατά μέσον όρο 0,3 γκολ.

Αντίστοιχα ο φετινός Παναθηναϊκός του 10/10 έχει 20-3 γκολ, ήτοι 2 ανά ματς στην επίθεση και 0,3 στην άμυνα, το διαχρονικό κλειδί της επιτυχίας. Κάθε επιφύλαξη δεκτή. Κατά βάση συγκρίνουμε ανόμοια πράγματα, ανάμεσα σε εποχές που τις χωρίζει ακριβώς μισός αιώνας. Αν υπάρχει κάτι κοινό είναι η αιώνια σοφία των αριθμών, που δόξασαν ο Πλάτων («αριθμοί, οι αίτιοι των αισθητών πραγμάτων») και ο Πυθαγόρας («αριθμοί, θείες οντότητες»). Σε πείσμα του τσιτάτου «η στατιστική είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεις ψέματα», καμιά φορά οι αριθμοί λένε την αλήθεια.

Υ.Γ. Από αύριο πίσω στην πεζή, διεθνή καθημερινότητα. It’s a promise.