Ζώντας στα όρια των Θρακομακεδόνων και του δήμου Αχαρνών τα τελευταία 33 από τα 35 χρόνια της ζωής  μου έχω ζήσεις πολλές φορές το συναίσθημα της αγωνίας για το αύριο καθώς έβλεπα τις φλόγες να πλησιάζουν στο σπίτι μου.

Έχω καλύψει αρκετές πυρκαγιές στα όσα χρόνια είμαι δημοσιογράφος. Πίστευα πως μετά το Μάτι θα αλλάξουν όλα. Θα γίνουμε καλύτεροι. Μέχρι που ήρθε η μεγάλη φωτιά την Βαρυμπόμπη που κατέστρεψε χιλιάδες στρέμματα παρθένου δάσους. Αλλά και πάλι πίστευα πως θα γίνουμε καλύτεροι.  Και φέτος ήρθε και η φωτιά από την Φυλή που κατέστρεψε ένα σημαντικό κομμάτι δάσους της Πάρνηθας.  Τον τελευταίο πνεύμονα της Αττικής.

Τελικά δεν γίναμε καλύτεροι αλλά χειρότεροι. Δεν ήμουν αφελής αλλά αισιόδοξος.  Πίστευα πως τα παθήματα γίνονται μαθήματα αλλά μάλλον δεν έχει κανείς όρεξη να μάθει.

Είδαμε και έχουμε δει πολλές φορές πως απλοί κάτοικοι με ένα λάστιχο, με έναν κουβά και με την βοήθεια των γειτόνων κατάφεραν να σώσουν περιουσίες. Γιατί κάπου εκεί ο κρατικός μηχανισμός δεν μπορεί να διαχειριστεί καταστάσεις.  Και δεν μιλάω αποκλείστηκα για τις κυβερνήσεις. Kρατικός μηχανισμός είναι και οι υπηρεσίες του Δήμου, της περιφέρειας και η Πυροσβεστική Υπηρεσία. Όλοι αυτοί κάπου εκεί χάνονται. Ο καθένας στον δικό του βαθμό.

Όταν έχεις σαν χώρα στην πλάτη σου 102 νεκρούς δεν μπορείς να ξεχνάς και να προσπερνάς. Ναι, δεν γίναμε Χαβάη με 1000 αγνοούμενους και Καναδάς με πάνω από 100 εκατομμύρια στρέμματα καμένα. Και δεν θέλουμε να γίνουμε και δεν θέλουμε να παίρνουμε τέτοια παραδείγματα. Θέλουμε να βρούμε τι ΔΕΝ λειτούργησε όμως.

Ζώντας την φωτιά της Πάρνηθας

Ας αφήσουμε την «καραμέλα» με τα εναέρια μέσα. Ξέρουμε πως δεν μπορούμε να έχουμε πάνω από κάθε σπίτι ένα ελικόπτερο ή ένα αεροπλάνο.  Μπορούμε όμως να τα έχουμε για έναν οικισμό. Παράδειγμα ο οικισμός της Αγίας Παρασκευής Αχαρνών. Την μάχη την έδωσαν τα 4 συνολικά ελικόπτερα ( ούτε 5, ούτε 6 αλλά 4) που δεν σταμάτησαν να ρίχνουν νερό από την ώρα που απειλήθηκε.  Αεροπλάνα ούτε για δείγμα.

Δεν μπορούσαν να απογειωθούν εξαιτίας των ισχυρών ανέμων; Δεν λειτουργούσαν; Δεν είχαμε πλήρωμα; Είχαν πάει σε άλλες πυρκαγιές; Όλα αυτά δεκτά. Όχι όμως να λέμε πως επιχειρούσαν. Ο κόσμος βλέπει και έχει αντίληψη.

Το βίντεο από το συντονιστικό ελικόπτερο της Πυροσβεστικής επιεικώς εξοργιστικό.  Δείχνει αεροπλάνα που ήρθαν την τρίτη μέρα της πυρκαγιάς για να σώσουν τον Δρυμό. Και το «διαφημίζουν» για να δείξουν ότι οι επικεφαλής έκαναν σωστά την δουλειά τους. Μια δουλειά που τελικά κάηκε. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Σχεδιασμός από τον Γενάρη για την αντιπυρική περίοδο που είχε ως αποτέλεσμα να καούμε και να καιγόμαστε ακόμα όσο γράφονται αυτές οι γραμμές.

Δεν νοείται να καίγεται για  4 ημέρες η Αττική. Να φτάνει η φωτιά από την Βαρυμπόμπη στον Μαραθώνα και στις Αφίδνες μετά από αναζωπύρωση (2021), δεν νοείται να έχουμε 102 νεκρούς (2018 στο Μάτι).

Είδα πολίτες με κουβάδες να σώζουν σπίτι και περιουσίες.

Είδα οχήματα της Πυροσβεστικής να μπαίνουν στο μέτωπο άδεια από νερό γιατί τους είπαν πως «θα έρθει βυτίο για να γεμίσει το όχημα για να επιχειρήσετε στην κατάσβεση».  Ήρθε αλλά ήταν μετά από 1 ώρα και 36 λεπτά. Το σπίτι δίπλα κάηκε και παραλίγο και οι πυροσβέστες και οι εθελοντές.

Είδα ανθρώπους με δάκρυα στα μάτια γιατί οι κόποι μια ζωής κάηκαν μέσα σε λίγα λεπτά.

ΝΑΙ στην Πάρνηθα δεν θρηνήσαμε ανθρώπινες ζωές γιατί έχουμε το 112 και μας προειδοποίησε. Κάτι είναι και αυτό. Αλλά δεν φτάνει.

ΝΑΙ είχαμε τους αστυνομικούς που μπήκαν κυριολεκτικά στην φωτιά για να σώσουν ανθρώπους.

ΝΑΙ, είχαμε και πυροσβέστες που είχαν να κοιμηθούν και να φάνε για μέρες να δίνουν το 1000% για να σώσουν τις περιουσίες ξένων προς αυτούς ανθρώπων. Είναι η δουλειά τους, αλλά είναι ο τρόπος και το μέρος που το κάνουν. Μέσα σε θερμοκρασίες που λιώνουν σίδερα.