Δύο εντελώς διαφορετικές εικόνες που θα μπορούσαν να έχουν την ίδια λεζάντα. Από τη μία, οι εθελοντές που ταΐζουν με μπιμπερό ένα γατάκι στην Πάρνηθα και, από την άλλη, ο Τεντόγλου να χειροκροτά την ώρα που ο συναθλητής-ανταγωνιστής του ετοιμάζεται για το τελευταίο άλμα. Η λεζάντα θα μπορούσε να έχει μία μόνο λέξη: ήθος.

Αυτό είναι που ενώνει εκατοντάδες ανώνυμους εθελοντές που βοηθούν στις πυρόπληκτες περιοχές με τους αθλητές του διαμετρήματος Τεντόγλου. Διότι πέρα από τις δωρεές σε χρήμα -σημαντικό-, πέρα από το ταλέντο -μοναδικό-, αυτό που παραμένει πολυτιμότερο όλων είναι η ανθρωπιά.

Τι είναι, άραγε, αυτό που ξεσηκώνει τόσους πολίτες να αφήσουν το σπίτι τους και να τρέξουν στο σπίτι του συμπολίτη τους που καίγεται; Τι σκέφτηκαν εκείνοι και εκείνες που, αφού μαγείρεψαν κριθαράκι με κοτόπουλο και λαχανικά και πριν τα βάλουν στο φορτηγάκι για το βουνό, πήραν ένα μαρκαδόρο και έγραψαν: «Μάνα, έφαγα, μην ανησυχείς».

«Ευχαριστώ που ρισκάρεις για μας». «Θα μπορούσες να ήσουν ο πατέρας μας». Ηταν αυτή η πινελιά που έκανε προσωπική και πολύ τρυφερή την ανιδιοτέλειά τους. Και λίγο παραδίπλα, κάποιοι άλλοι να μοιράζουν είδη πρώτης ανάγκης, να περιθάλπουν πληγωμένα ζώα, να τα σώζουν από κλειδωμένα σπίτια, να παρηγορούν γέροντες, να μοιράζουν νερά στους πυροσβέστες. Οι ήρωες της διπλανής μας πόρτας.

Μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά, στη Βουδαπέστη, ο Μίλτος Τεντόγλου έκανε πάλι το θαύμα του. Κατέκτησε το μοναδικό χρυσό μετάλλιο που του έλειπε και επιβεβαίωσε πως εκτός από αθλητής είναι και μεγάλη καρδιά. Την ώρα που το στάδιο σείστηκε όταν ο πίνακας έγραψε «8.52», εκείνος έκανε νόημα με τα χέρια του: «Ηρεμα». Οταν ο Τζαμαϊκανός Πίνοκ ετοιμαζόταν για το τελευταίο άλμα με το οποίο πάλευε να του πάρει την πρώτη θέση, ο Τεντόγλου, αντί να κλείσει τα μάτια του, άνοιξε τα χέρια του και χειροκροτούσε ρυθμικά μαζί με τους θεατές για να του δώσει δύναμη! Αργότερα, το ανταπέδωσε και ο Πίνοκ.

Πώς να μη φουσκώσουμε από περηφάνια μπροστά σε αυτές τις εικόνες;

Κάτι τέτοιες στιγμές που ο πόνος για τις καταστροφικές πυρκαγιές και τους νεκρούς που άφησαν πίσω τους περισσεύει είναι που έχουμε ανάγκη τους εθελοντές αγάπης. Ακόμα περισσότερο, όταν έχουν περάσει μόλις λίγες ημέρες από τη δολοφονία του 29χρονου Μιχάλη και λίγοι μήνες από τη δολοφονία του 19χρονου Αλκη, έχουμε ανάγκη από τα πρόσωπα που μας θυμίζουν τι σημαίνει αθλητισμός.