Για το αν ο σταθμάρχης μπορούσε να είναι ένας περιπλανώμενος του δημοσίου τομέα, για το ποιος ήταν υπεύθυνος που τα συστήματα ασφαλείας που είχαν παραδοθεί δεν είχαν τεθεί σε ενέργεια, για το αν ο Κώστας Καραμανλής που παραιτήθηκε μετά το δυστύχημα είναι σωστό να ξαναβάλει υποψηφιότητα για βουλευτής. Πολιτικά το θέμα δεν είναι και ποτέ δεν ήταν η ασφάλεια των τρένων. Είναι να παραιτηθεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης «τώρα που γυρίζει» αφού η μόνη ελπίδα του ΣΥΡΙΖΑ να επιστρέψει στην εξουσία είναι να μπει στο Μαξίμου καβάλα πάνω σε μια καταστροφή.

Επίσης, «τώρα που γυρίζει» το θέμα είναι ποιος θα κάτσει στον θρόνο της ενσυναίσθησης που ο Λάκης Λαζόπουλος άφησε κενό. Ποιος θα γίνει η φωνή του λαού. Ποιος θα κουνήσει το δαχτυλάκι στην εξουσία. Ποιος θα γίνει «ο νέος Αριστοφάνης» που είχε πει για τον Λαζόπουλο ο Αλέξης Τσίπρας. Για τους Ράδιο Αρβύλα που μετά τις καταγγελίες στον Παναγιωτόπουλο ήταν στα κάτω τους η ευκαιρία ήταν μεγάλη. Ιδιαίτερα όταν ο στόχος ήταν ασφαλής αφού στο κοινό που στοχεύουν ο Αδωνις Γεωργιάδης και οι δημοσιογράφοι δεν είναι ακριβώς δημοφιλείς. Επειδή μερικοί λένε ότι πρόκειται για μια εκπομπή σάτιρας, μια διευκρίνιση. Σάτιρα είναι μια αιχμηρή προσέγγιση που μπορεί να δυσαρεστήσει το κοινό σου. Το άλλο που κλείνει το μάτι «και εγώ ένας από εσάς είμαι» δεν λέγεται σάτιρα αλλά λαϊκισμός και κολακεία.

Από τις διαδηλώσεις φυσικά δεν μπορούσαν να λείψουν οι καλλιτέχνες που είδαν τον κόσμο να σταματάει να ασχολείται μαζί τους. Οι φεμινίστριες διαδηλώνοντας ενάντια στην πατριαρχία. Και αυτοί που δεν αφήνουν τα γεγονότα να τους χαλάνε μια ωραία ιστορία και ζητούσαν την κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων ενώ ο ΟΣΕ είναι κρατικός. Τη στιγμή που το τελευταίο σημειολογικά είναι και το κομβικό. Αφού μόνο στον κρατικό τομέα ένας αχθοφόρος και διανομέας συγγραμμάτων του υπουργείου Παιδείας μπορεί στα… πενηνταφεύγα να γίνει σταθμάρχης. Με τους κουκουλοφόρους να καταστρέφουν αυτό που περισσότερο μισούν. Το μνημείο των θυμάτων της Marfin. Αφού ξέρουν ότι όσο υπάρχει θα θυμίζει το τυφλό μίσος τους απέναντι στην κοινωνία.

Και οι σιδηρόδρομοι; Σιγά που τους ενδιαφέρουν. Για τους κουκουλοφόρους, τους κατά συρροήν διαδηλωτές και τους τηλεοπτικούς εισαγγελείς οι σιδηρόδρομοι δεν ήταν παρά μια ευκαιρία για να εξοντώσουν τους εχθρούς τους.

Οι δημοσκοπήσεις και οι… απογοητευμένοι

Στη Ν.Δ. κάνουν damage control. Στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν προσχωρήσει στην αρετή της σιωπής. Στο ΠΑΣΟΚ επίσης δεν μιλάνε. Το πιθανότερο όχι σαν στρατηγική αλλά επειδή δεν μπορούν να σκεφτούν κάτι να πούνε.

Σε τι ελπίζει όμως το κάθε κόμμα… Στη Ν.Δ. έχουν πει περισσότερες συγγνώμες από θεατή σε σινεμά που μπήκε όταν άρχισε η προβολή και η μόνη θέση είναι στο κέντρο της σειράς. Κάποια τα κάνανε σωστά, κάποια λάθος, αλλά τώρα θα περιμένουν κάνοντας τα απολύτως απαραίτητα μέχρι να καταλαγιάσει ο κουρνιαχτός.

Στον ΣΥΡΙΖΑ ελπίζουν ότι με τη σιωπή είναι ευκαιρία να αλλάξουν τη γενικότερη εικόνα τους και να πάρουν κόσμο από το κέντρο. Το ερώτημα είναι αν μετά από τόσα χρόνια σφοδρού πολακισμού μπορεί να γίνει κόμμα συστημικό. Η νέα επικοινωνιακή τους πολιτική όμως το απαιτεί και στις διαδηλώσεις, αντίθετα με το παρελθόν, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε έντονη παρουσία.

Το πιο ενδιαφέρον, όμως, στοιχείο, όπως μου έλεγαν, είναι το αδιευκρίνιστο ποσοστό στις δημοσκοπήσεις. Ενας κόσμος που δεν είναι αγανακτισμένος αλλά απογοητευμένος και το δείχνει με το να μην είναι με κάποιο από τα μεγάλα κόμματα αλλά ούτε απαραίτητα με κάποιο από τα μικρά.

ΤΙ ΘΑ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΑΝ…

Κάθε φορά που θα διαβάζετε για μια νέα γραμμή ή έναν καινούργιο σταθμό στο μετρό να ξέρετε ότι αυτό δεν σας ανήκει. Ανήκει στους συνδικαλιστές του μετρό που μπορούν να κατεβάζουν τα ρολά χωρίς να ενδιαφέρονται για τους νόμους.

Το γιατί πρέπει να ταλαιπωρείται το πιο αδύναμο κομμάτι του πληθυσμού, που δεν έχει αυτοκίνητο, ελάχιστα ενδιαφέρει τους συνδικαλιστές των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να κάνουν αντιπολίτευση και η επόμενη κυβέρνηση που θα βγει να είναι ακόμα περισσότερο φοβισμένη για να συγκρουστεί μαζί τους.

Στην ιστορία υπάρχει μια προσέγγιση στα γεγονότα που ονομάζεται What if… Τι θα συνέβαινε. Τι θα συνέβαινε για παράδειγμα στο Βατερλώ αν δεν είχε βρέξει και ο Ναπολέων μπορούσε να κινήσει το έφιππο πυροβολικό ή τι θα είχε γίνει αν ο Χίτλερ είχε φτιάξει την ατομική βόμβα πριν από τους Αμερικάνους… Το μεγάλο What if για την κυβέρνηση είναι τι θα είχε γίνει αν είχε αποφασίσει να συγκρουστεί με τους συνδικαλιστές.

Επειδή δεν θέλω να τα απλοποιώ, δεν είμαι σίγουρος ότι θα είχε κερδίσει αν το είχε κάνει. Υπάρχει ένας χώρος που ενώ είναι αριθμητικά μικρός επηρεάζει δυσανάλογα τα Μέσα. Με κάποιον θα είχε αρπαχτεί κάποιος ματατζής, κάποιου το μποξεράκι θα είχε φανεί και οι καταγγελίες για αστυνομική βία θα έπεφταν βροχή.