Το Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ έληξε μέσα σε κλίμα διχασμού που ντε φάκτο οδηγεί στη διάλυση. Βασικός υπεύθυνος για τη νέα κρίση είναι ο Τσίπρας, ο οποίος, αντί να λειτουργήσει ενωτικά, θέλησε να προκαλέσει νέες εσωκομματικές εκλογές από τις οποίες όλοι θα έβγαιναν χαμένοι, ακόμα και ο νικητής.

Ο Κασσελάκης, που κατά τη γνώμη μας είχε τις περισσότερες πιθανότητες να κερδίσει τις εκλογές, την επόμενη μέρα των εσωκομματικών διεργασιών θα προχωρούσε σε εκκαθάριση των υπονομευτών. Αυτό το χαρακτηρισμό έδωσε στους «αντιπάλους» του και είναι σαφές ότι στο δικό του πλέον κόμμα δεν θα ανεχόταν άλλη υπονόμευση. Ο Κασσελάκης, υπαναχωρώντας και συναινώντας στη μη διενέργεια εκλογών, γνωρίζει ότι έχει προθεσμία λήξης τις ευρωεκλογές του Ιουνίου. Με άσχημο αποτέλεσμα θα εκδιωχθεί από την προεδρία, δύσκολα θα κρατηθεί στην καρέκλα μετά από λαϊκή αποδοκιμασία του ΣΥΡΙΖΑ.

Η Ολγα Γεροβασίλη, που έθεσε υποψηφιότητα για την προεδρία, είχε στο πλευρό της το σύστημα Τσίπρα. Αλλωστε, ο πρώην πρόεδρος του κόμματος ήταν αυτός που κάλεσε τον Κασσελάκη να επαναβεβαιώσει την εμπιστοσύνη των μελών «μπαχαλοποιώντας» το Συνέδριο. Το σύστημα Τσίπρα είχε δώσει τη νίκη στον Κασσελάκη στις προηγούμενες κάλπες απορρίπτοντας την Εφη Αχτσιόγλου. Τώρα θα έκαναν τα πάντα για να εκλεγεί η κυρία Γεροβασίλη, όμως οι συνθήκες είναι διαφορετικές, ενώ και η ίδια έγινε μέρος του προβλήματος.

Για το λόγο αυτό έστησαν την παγίδα στον Κασσελάκη και ακύρωσαν τις κάλπες, ακολουθώντας για μία άλλη φορά τους κανόνες των ταβλαδόρων: «Εάν δεν μπορείς να κερδίσεις την παρτίδα, κούνα το τάβλι».

Η εσωκομματική αντιπολίτευση που θα έχανε στις 10 Μαρτίου από τον Κασσελάκη, αποφάσισε να ρίξει τον πρόεδρο διά του αποτελέσματος στις ευρωεκλογές.

Εκεί δεν χωρούν ούτε οι «αδιαμεσολάβητες» σχέσεις με τη βάση που επικαλείται ο υπό προθεσμία πρόεδρος ούτε οι κομματικοί μηχανισμοί. Η έξωση θα είναι αυτόματη, ο Κασσελάκης με αρνητικό αποτέλεσμα δεν θα βρει συντρόφους να τον υποστηρίξουν.

Ωστόσο, οι εξελίξεις αυτές συρρικνώνουν ακόμα περισσότερο την εμβέλεια του κόμματος, το τοπίο στον ΣΥΡΙΖΑ δεν διαφέρει πολύ από την ΕΔΗΚ στα μέσα της δεκαετίας του ’70, που από δεύτερο κόμμα στις πρώτες κάλπες της Μεταπολίτευσης εξαϋλώθηκε μέσα σε λίγα χρόνια και εξαφανίσθηκε το 1981.

Το βέβαιο είναι ότι με την ακύρωση των εσωκομματικών εκλογών ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει σε φάση διχασμού, οι μισοί θα «παρακαλούν» να μην πάει καλά το κόμμα τον Ιούνιο για να «ξεφορτωθούν» τον πρόεδρο, ο ορισμός της εσωστρέφειας.

Η μοναδική ενωτική λύση που θα μπορούσε να υπάρχει στον ΣΥΡΙΖΑ έκανε ένα μοιραίο λάθος. Βιάστηκε να προσχωρήσει στη Νέα Αριστερά 24 ώρες πριν από τις καταιγιστικές εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης θα μπορούσε να κοντράρει τον Κασσελάκη και να απευθύνει κάλεσμα ενότητας προς όλους τους «συντρόφους», ακόμα και σε όσους αποχώρησαν μετά την πρώτη εκλογή Κασσελάκη.

Ο παράγοντας χρόνος είναι βασικός στην εξίσωση της πολιτικής και ο Σακελλαρίδης έχασε το «μομέντουμ», δεν αποκλείεται ο Τσίπρας να περίμενε πρώτα την κίνηση του συμπαθούς Γαβριήλ πριν προχωρήσει στο μήνυμα αμφισβήτησης του Κασσελάκη.

Ολα αυτά όμως δεν απασχολούν την κοινωνία παρά μόνο ένα κομματικό ακροατήριο που διαρκώς λιγοστεύει ή αποστασιοποιείται. Ο ΣΥΡΙΖΑ πληρώνει την τοξικότητα και τον τυχοδιωκτισμό, στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν τα τελευταία χρόνια. Το κόμμα βγήκε διχασμένο και ηττημένο από το Συνέδριο, με επόμενο σταθμό κρίσης τις ευρωεκλογές του Ιουνίου. Αλλωστε, μέχρι να φτάσουμε στη διάσπαση του ατόμου υπάρχει ακόμα αρκετός χρόνος και πλούσιο θέαμα για τα τηλεοπτικά δελτία, τις παραπολιτικές στήλες και τα καφενεία ανά την επικράτεια.