Δικαίωμά της; Εμείς το λέμε αυτό. Ο δολοφόνος της όχι. Τον είχε καταγγείλει στην Αστυνομία για ενδοοικογενειακή βία και θα εκδικαζόταν η μήνυσή της την επόμενη εβδομάδα. Αυτός την προειδοποιούσε για τις προθέσεις του. Ανέβαζε τις -αγράμματες- απειλές του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, για να τη φοβίσει. Να μην προχωρήσει στη ζωή της. Στην οικογένειά του άκουγαν τα σχέδιά του. Δεν τον κατήγγειλε κανείς στην Αστυνομία, ούτε και ειδοποίησε το θύμα του.

Εν τέλει, ενώ όλοι ήξεραν ότι είχε όπλα τα οποία είχε κατασχέσει η Αστυνομία, μετά από καταγγελία της Δώρας, εκείνος αγόρασε, άνετα, ένα ακόμη. Πώς γίνεται να αγοράσει κανείς όπλο, στο Αγρίνιο, λες και πηγαίνει για κολοκυθάκια, στο σούπερ μάρκετ; Κανείς δεν βλέπω να ασχολείται με την προμήθεια αυτή!

Στο Διαδίκτυο οργιάζει για τη Δώρα η αθλιότητα του σεξισμού. Η λάσπη πέφτει με τους κουβάδες. Πώς τόλμησε η Δώρα, που άφησε πίσω της τρία παιδιά, να έχει σχέση με έναν άντρα πολύ μικρότερό της; Δηλαδή, για να καταλάβω, αν ήταν συνομήλικοι δεν θα υπήρχε πρόβλημα; Κι αν εκείνος ήταν μεγαλύτερος θα ήταν όλα εντάξει; Η λάσπη, όπως και η δολοφονία, δεν θα υπήρχαν αν δεν κυριαρχούσαν οι κοινωνικές στρεβλώσεις, οι αντιλήψεις ιδιοκτησιακού καθεστώτος στις σχέσεις. Ολα αυτά που καλλιεργούνται μέσα στην οικογένεια και διαιωνίζονται στις κλειστές κοινωνίες…

Τώρα προστέθηκε και ο θάνατος της Γαρυφαλλιάς. Μετά από έναν άγριο ξυλοδαρμό, στην Πάτρα, άφησε την τελευταία της πνοή στο νοσοκομείο. Ηταν και ο τελευταίος άγριος ξυλοδαρμός σε μια σχέση άγριας κακοποίησης από τον σύντροφο-δολοφόνο της. Ο νοικοκύρης του σπιτιού τούς έδιωξε από το σπίτι γιατί δεν άντεχε τους συνεχείς καβγάδες τους και το αλύπητο ξύλο που έπεφτε. Μη ρωτάτε γιατί μια νέα γυναίκα δέχεται αυτή τη συμπεριφορά, που γίνεται όλο και πιο βίαιη ώσπου να καταλήξει στον θάνατό της. Δεν υπάρχει απάντηση. Οσο και να προσπαθούμε, με τη λογική, δεν μπορούμε να συλλάβουμε τον λόγο που η Γαρυφαλλιά εξακολουθούσε να μένει μαζί του. Αλλά δεν μπορεί να μην ήξερε κάτι η οικογένειά της, κάποιος να τη φυλάξει από το τέρας…

Καλό είναι το «κουμπί προειδοποίησης» που δίνει η Αστυνομία στις γυναίκες θύματα βίας. Αλλά, θαρρώ, το «κουμπί» δεν θα προλάβει να σώσει τη ζωή μιας γυναίκας, όταν ο σύντροφός της είναι αποφασισμένος.

Το «κουμπί» είναι να ξεκινήσουμε από το νηπιαγωγείο να πολεμάμε τη βία. Το δεύτερο, όποιος την ασκεί να τιμωρείται παραδειγματικά και να περνά υποχρεωτικά από πρόγραμμα απεξάρτησης. Η άσκηση βίας είναι εθισμός. Κι όταν ρωτάμε: «Πού είναι το κράτος να μας προστατέψει;».

Ας αναρωτιόμαστε: «Εμείς τι κάνουμε;».