Τόσο ο πρώην πρωθυπουργός όσο και το Μ. Μαξίμου με τη στάση τους απογοήτευσαν τα πολιτικά κοράκια που άνοιξαν φτερά και ορέγονταν το αποσυντιθέμενο σώμα της Ν.Δ. και του Κ. Μητσοτάκη προσωπικά. Εξ ου και το σιωπητήριο σάλπισε από νωρίς το πρωί. Πρόλαβαν να εκτεθούν -εκτός από τον σαν έτοιμο από καιρό ΣΥΡΙΖΑ- κάτι φανατικοί «Καραμανλικοί», που είναι κάργα «αντιμητσοτακικοί», και κάποιοι εξίσου φανατικοί «αντικαραμανλικοί», οι οποίοι πασχίζουν με νύχια και με δόντια να φορτώσουν όλο το φορτίο των Μνημονίων στον Κ. Καραμανλή, απαλλάσσοντας ολοκληρωτικά και αμετάκλητα το ΠΑΣΟΚ.

Ασφαλώς, η παρέμβαση του Κ. Καραμανλή δεν ήταν ούτε τυχαία ούτε ανώδυνη, ούτε εντάσσεται στην κατηγορία «ανάξια λόγου». Ασφαλώς και ο κάθε σημαντικός πολιτικός έχει τη διαδρομή του. Και η διαδρομή κανενός πρωθυπουργού δεν έχει μόνο θετικά ή μόνο αρνητικά αποτυπώματα (ο Α. Τσίπρας διεκδικεί να είναι ο πρώτος ΠΘ της σύγχρονης Ελλάδας που άφησε μόνο αρνητικά ίχνη). Ασφαλώς και η παρέμβαση του Κ. Καραμανλή δεν έγινε σε πολιτικά «ουδέτερο χρόνο», γι’ αυτό και αρχικά προκάλεσε αμηχανία και μούδιασμα, ακόμα και στο Μ. Μαξίμου. Αλλά, όπως πάντα, η δεύτερη ανάγνωση των γεγονότων είναι πάντοτε πολύ πιο ασφαλής και βαθιά από την πρώτη. Πόσω μάλλον η τρίτη ανάγνωση, η οποία ακολουθεί.

Μήπως τελικά ο Κ. Καραμανλής με την παρέμβασή του βοηθά τον Κ. Μητσοτάκη να πράξει τα δέοντα, ώστε να βγει μια ώρα αρχύτερα από τη δύσκολη θέση που βρίσκεται λόγω των υποκλοπών; Και μήπως με τη στάση του αναδεικνύει περισσότερο τη μονοθεματική επιδίωξη του Ν. Ανδρουλάκη και του ΣΥΡΙΖΑ, εν μέσω παγκόσμιας καταιγίδας και πολέμου;

Επί της ουσίας -και ανεξαρτήτως φρασεολογίας- κυβέρνηση και Κ. Καραμανλής είπαν ακριβώς το ίδιο: Οι υποκλοπές είναι πολιτικό λάθος και πρέπει να χυθεί άπλετο φως, μέσα από κάθε δυνατή θεσμική δυνατότητα. Ο πρώην ΠΘ έκανε ένα οριακά θεσμικό βήμα παρακάτω. Θεώρησε ότι προέχει το πολιτικό ζήτημα του απορρήτου και των νόμων. Οντως παράτολμο βήμα για έναν πρώην πρωθυπουργό, θέλοντας ίσως να τονίσει την ανάγκη να φύγουμε από τις «ιοβόλες» σκιές που σκεπάζουν τον δημόσιο βίο. Αλλά πρακτικά είπε ότι πρέπει να γίνει, ό,τι κάνει ήδη η κυβέρνηση.

Τα όσα είπε βοηθούν τον Κ. Μητσοτάκη να ολοκληρώσει -παράλληλα με τη Βουλή και τη Δικαιοσύνη- την αλλαγή προσώπων και δομών που ξεστράτισαν από την οδό της θεσμικότητας, της σύνεσης και της απέχθειας στην αλαζονεία. Ηδη έχουν απομακρυνθεί πρόσωπα -κι ενδεχομένως να ακολουθήσουν κι άλλα- τα οποία με την ελιτίστικη συμπεριφορά τους συνέβαλαν κατά καιρούς στη δημιουργία της εικόνας μιας κυβέρνησης αποκομμένης από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα. Η οποία δεν είχε την προσοχή της αποκλειστικά στραμμένη μόνο στον βαθύ εκσυγχρονισμό της χώρας. Και η οποία έφτασε κάποιες φορές πολύ κοντά στο να αποθεώνει τον εκσυγχρονισμό αλά Σημίτη. Αλαζονικές επιτελικές συμπεριφορές που οδήγησαν σε πολιτικά λάθη υπήρξαν στη διάρκεια της τριετίας. Αλλά όχι σε τόσο σημαντικά λάθη όσο είναι οι παρακολουθήσεις, που -πολιτικά- άγγιξαν προσωπικά τον Κ. Μητσοτάκη. Και βοήθησαν την προσπάθεια γενικευμένου αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης. Εν καιρώ πολέμου στην Ουκρανία ενόσω διαρκούν οι δραματικές συνέπειές του και ενώ ο Ερντογάν «παίζει» άγαρμπα πάλι με το μεταναστευτικό και τον ασυγκράτητο αναθεωρητισμό του. Και σε αυτήν την προσπάθεια μπήκε εκθύμως και ο Ν. Ανδρουλάκης, μετατρεπόμενος σε πολιτικό παρακολούθημα του πολιτικά αμήχανου και άλαλου Α. Τσίπρα.

Τίποτα δεν παραγράφεται από την ιστορία. Ούτε ο εκτροχιασμός των ελλειμμάτων ούτε οι σιωπές σε κρίσιμες στιγμές ούτε οι υπόγειες διαδρομές προσώπων στην προ ΣΥΡΙΖΑ κρίσιμη διετία. Ούτε όμως και η συνετή στάση σε δύσκολες περιόδους για τη χώρα ή οι υπεύθυνοι χειρισμοί με τους οποίους αποφεύχθηκαν ιστορικά ατυχήματα όπως οι Πρέσπες. Οπως φαίνεται, ο Κ. Καραμανλής εν προκειμένω λειτούργησε σαν σήμα προειδοποίησης. Το οποίο, κόντρα στην πρώτη και επιφανειακή ανάγνωση των γεγονότων, μάλλον υπήρξε καλοδεχούμενο από τον Κ. Μητσοτάκη.

ΑΙΧΜΗ

ΠΟΣΟ ΣΟΒΑΡΟ ΕΙΝΑΙ, Π.Χ., ΤΟ «ΣΠΙΓΚΕΛ»;

Τα στοιχεία για το «στημένο» σκηνικό του Εβρου με τους 38 μετανάστες, που παρ’ ολίγον να δημιουργήσει διασυνοριακό πρόβλημα με την Τουρκία, βρίσκονται ήδη στα χέρια του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Οχι μόνο αυτά που έχουν δώσει στη δημοσιότητα ο Ν. Μηταράκης και ο Τ. Θεοδωρικάκος. Αυτά αρκούν για να καταρρεύσει με πάταγο το δακρύβρεχτο, αλλά προκλητικά επικίνδυνο παραμύθι του Δεκαπενταύγουστου. Ούτε «ελληνικό έδαφος» υπήρχε ούτε «ελληνική απανθρωπιά» άξια να «καταγγελθεί» στην Ε.Ε. και τα διεθνή φόρα ούτε «νεκρό 5χρονο κοριτσάκι» ούτε «έγκυος που αιμορραγούσε». Τίποτε απ’ όλα αυτά που υπηρετούσαν την τουρκική προπαγάνδα υπήρχε.

Αντιθέτως, υπήρξαν οι πρόθυμοι να χορέψουν στο ρυθμό του τουρκικού αμανέ, δυσφημώντας τη χώρα και ευνοώντας τις επιδιώξεις της Αγκυρας. Υπήρξε και αποκαλύφθηκε όμως κι ένα «ύπουλο κύκλωμα» εξαγωγής δημοσιευμάτων σε μεγάλα διεθνή Μέσα και επανεισαγωγή τους με το μανδύα και το κύρος της εμβέλειας αυτών των Μέσων. Ολως τυχαίως, αυτά τα δημοσιεύματα έχουν ελληνική αρχική υπογραφή ή υπογραφή «ερευνητών», οι οποίοι έχουν ανοιχτές πολιτικές παρτίδες με κόμματα. «Ερευνητές» πάντα…

Τις ευθύνες όλων αυτών των προσώπων τις διερευνά ήδη ο κ. Ντογιάκος. Υπάρχει όμως κι άλλη μία πτυχή. Εντάξει, οι «ΝΥΤ», το Politico και το «Spiegel» φιλοξένησαν ό,τι φιλοξένησαν. Οταν διαμαρτυρήθηκε η ελληνική κυβέρνηση, επανήλθαν δριμύτεροι καταγγέλλοντας όχι τα fake news που αναπαρήγαγαν, αλλά παρέχοντας πλήρη κάλυψη στους «ερευνητές» συνεργάτες τους και συκοφαντώντας ουσιαστικά την ελληνική κυβέρνηση και την Ελλάδα. Τα διάτρητα δημοσιεύματά τους κράδαιναν επί μέρες οι «δικαιωματιστές» και οι αβανταδόροι της τουρκικής προπαγάνδας. Κι όμως, κανένα απ’ αυτά τα «μεγάλα» ΜΜΕ δεν επανόρθωσε. Ούτε τώρα που δεν υπάρχει καν η «νεκρή 5χρονη Μαρία». Πόσο μεγάλα και σοβαρά είναι τέτοια ΜΜΕ;

Ουδείς αμφισβητεί την ιστορία και το μέγεθός τους. Αμφισβητείται όμως -ιδιαίτερα όσο δεν επανορθώνουν- το πόσο «μεγάλα» είναι. Γιατί, επί του παρόντος, φαίνονται μόνο πολλή μικρότητα και καμία εγκυρότητα.

Τσίπρας: Τραγικά εκτεθειμένος για ΕΥΠ

Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε χθες στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας για μαλλί, αλλά μάλλον πάλι κουρεμένος βγήκε. Οι πληροφορίες που προκύπτουν από τη μαραθώνια και «απόρρητη» συζήτηση δημιουργούν μια εξαιρετικά σαφή εικόνα: 1. Ο αποπεμφθείς διοικητής της ΕΥΠ, Π. Κοντολέων, φέρεται να διαβεβαίωσε κατηγορηματικά ότι ούτε ο Κ. Μητσοτάκης ούτε το Γραφείο του ενημερώθηκαν για αποφάσεις άρσης του απορρήτου των επικοινωνιών. 2. Ο επικεφαλής της ΕΥΠ επί ΣΥΡΙΖΑ, Γ. Ρουμπάτης, φέρεται να παραδέχθηκε ότι «άκουγε» τους κ. Πιτσιόρλα και Σαγιά όχι απευθείας, αλλά μέσω τρίτου προσώπου που μιλούσε και με τους δύο. Περιγράφεται όμως ως αμήχανος όταν του αναφέρθηκε ότι υπάρχουν απευθείας συνομιλίες των δύο παρακολουθούμενων… Και φέρεται να ισχυρίστηκε ότι απλώς συνεχίστηκαν οι «επισυνδέσεις» των κ. Πιτσιόρλα – Σαγιά, που είχαν αρχίσει νωρίτερα από το 2015. 3. Ο προκάτοχος του επικεφαλής της ΕΥΠ επί της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου, κ. Δραβίλλας, φέρεται να διέψευσε κατηγορηματικά ότι η ΕΥΠ παρακολουθούσε τους κ. Πιτσιόρλα – Σαγιά επί των ημερών του.

Το συμπέρασμα, εφόσον ισχύουν όλα αυτά, είναι προφανές: Ο Α. Τσίπρας, διαβεβαιώνοντας τη Βουλή ότι επί των ημερών του δεν βρισκόταν υπό παρακολούθηση κανένα πολιτικό πρόσωπο, είπε ένα ακόμα μεγάλο ψέμα. Με αποτέλεσμα να βρίσκεται τραγικά εκτεθειμένος. Πόσω μάλλον όπως τώρα, που με την παρακολούθηση του Ν. Ανδρουλάκη, υποδύεται τον αρχιερέα της κάθαρσης και της θεσμικότητας.