ΔΥΣΚΟΛΑ και τα ερωτήματα. Υπάρχει αύξηση της βίας ανηλίκων τα τελευταία χρόνια ή πάντοτε ήταν έτσι τα πράγματα; Ισχύει το ίδιο και για το bullying; Δεν δίναμε σημασία στο παρελθόν και τώρα δίνουμε παραπάνω από όσο πρέπει;

Η αυτοκτονία του 14χρονου μαθητή ήταν ακόμα ένα σοκ. Τι μπορεί να σπρώξει έναν έφηβο, ένα παιδί, ώστε να βάλει τέλος στη ζωή του, Ηταν θύμα bullying; Μια περίπτωση παρόμοια με του Βαγγέλη Γιακουμάκη;

ΑΚΟΜΑ πιο δύσκολες οι απαντήσεις. Τελικά, τι πρέπει να κάνουμε; Να βάλουμε σε γυάλα τα παιδιά μας; Να τα αφήσουμε ελεύθερα;

ΝΑΙ, είναι άλλο πράγμα το bullying και άλλο οι ληστείες.

ΑΦΟΡΟΥΝ, όμως, στις ίδιες ηλικίες. Και, επιτέλους, κάτι πρέπει να γίνει. Από τους εκπαιδευτικούς, από την Πολιτεία, από τους γονείς.

ΣΤΙΣ περισσότερες περιπτώσεις η αδιαφορία για όσα συμβαίνουν μπροστά μας φουντώνει την οποιαδήποτε μορφή βίας. Πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτό το έργο έχουν οι εκπαιδευτικοί. Είναι εκείνοι που συνήθως, για να μην μπλέξουν, κλοτσούν το τενεκεδάκι παραπέρα.

ΒΛΕΠΟΥΝ μπροστά τους θύτες και θύματα. Εις το όνομα της… ελευθερίας, κυριαρχεί η ασυδοσία στα σχολικά κτίρια. Πού να βρει το κουράγιο ο εκπαιδευτικός και να μπει στον κόπο να παίξει το ρόλο του ΟΗΕ ανάμεσα σε παιδιά, γονείς, υπουργείο, συμμορίες;

ΠΑΝΩ κάτω ισχύει το ίδιο και για τους γονείς. Το ίδιο, όμως, κάνει και το κράτος. Η αμέλεια και ο φόβος δημιουργούν ένα εκρηκτικό κοκτέιλ. Ενα κοκτέιλ που μόλις φεύγει από τα φώτα της δημοσιότητας το ξεχνάμε όλοι. Και, μόλις συμβεί κάτι αποτρόπαιο, τότε όλοι… σοκαριζόμαστε. Σοκαριζόμαστε για μία ακόμη φορά. Και άντε πάλι από την αρχή. Και τίποτα δεν αλλάζει.

Ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, ο 14χρονος, τα θύματα που βιώνουν τα πάνδεινα κάθε μέρα από κάθε λογής νταήδες δεν ζητούν προστάτες, ζητούν την τήρηση νόμων και κανόνων. Ζητούν να έχουν το δικαίωμα να ζήσουν και να κυκλοφορήσουν ελεύθερα στα σχολεία και στους δρόμους. Ζητούν κάτι που είναι αυτονόητο. Δυστυχώς, όμως, τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι απέχουμε πολύ από το αυτονόητο.