Επειδή ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο και ο φίλος του κακού το χειρότερο, όταν σας πιάνει μαύρη απελπισία να σκέφτεστε ότι υπάρχει στον κόσμο και η Ζιμπάμπουε. Για να καταλάβετε, μπροστά της η Σρι Λάνκα, που χρεοκόπησε επισήμως και ο πρωθυπουργός της είπε ότι υπάρχει πετρέλαιο για μία μέρα, είναι συγκριτικά παράδεισος.

Οικονομικά, κοινωνικά και πολιτικά, η Ζιμπάμπουε (πρώην βρετανική Ροδεσία) είναι μια μαύρη τρύπα στο χάρτη, ένα κράτος-απόπατος (shithole), όπως θα έλεγε στυγνά αλλά εύστοχα ο Ντόναλντ Τραμπ. Μια χώρα με επίσημο πληθωρισμό 100%, ανύπαρκτη αγοραστική δύναμη, ελάχιστα αποθέματα σε ξένο συνάλλαγμα, χαμηλή παραγωγικότητα και ανεργία 90%. Κι όμως, οι κάτοικοί της δεν πεθαίνουν από την πείνα, όπως οι Βορειοκορεάτες.

Μερικούς, μάλιστα, θα τους έλεγες και ευκατάστατους. Πώς συμβαίνει αυτό; Το μυστικό κρύβεται στην ελεεινή εκμετάλλευση της ανθρώπινης εργασίας, με τρόπο που θα ζήλευαν και οι δουλοκτήτες του αμερικανικού Νότου. Ενα αποκαλυπτικό ρεπορτάζ του Al Jazeera -γροθιά στο στομάχι, όπως λέει το κλισέ- μας περιγράφει ότι οι νέοι της Ζιμπάμπουε είναι αδύνατον να βρουν μια δουλειά -συνήθως για έξι εβδομάδες ή το πολύ για έξι μήνες- αν δεν έχουν «δόντι», αν δεν… λαδώσουν αδρά ένα κύκλωμα αφεντικών και προϊσταμένων (αυτό πια είναι θεσμός), αν δεν υποκύψουν στις σεξουαλικές ορέξεις των εργοδοτών τους (ιδίως τα κορίτσια), και κυρίως αν δεν έχουν συγγενική σχέση με την επιχείρηση.

Αυτά ισχύουν για όλους τους κλάδους. Από την Υγεία ως τη βιομηχανία λιπασμάτων, τον βιοτεχνικό χώρο, τα ΜΜΕ, και πάει λέγοντας. Λαμβάνουν, δε, χώρα υπό τα αδιάφορα βλέμματα ενός ξεχαρβαλωμένου και διεφθαρμένου κρατικού μηχανισμού, όπου γίνονται πάνω-κάτω τα ίδια.