Πολύ σύντομα, όμως, η κατάρα του πολέμου αποδείχθηκε ευλογία για την κρατική αεροπορική εταιρία του Ισραήλ και τα αισθήματα του πληθυσμού μεταστράφηκαν. Κάπου 100 ξένες αεροπορικές εταιρίες αραίωσαν μέχρις εξαφανίσεως τις πτήσεις τους στο Τελ Αβίβ, ενώ η Κνεσέτ ενέκρινε πακέτο πολεμικών ασφαλιστικών εγγυήσεων 5 δισ. δολαρίων για την Ελ Αλ και τις δύο μικρότερες κρατικές εταιρίες (Αrkia, Israir). Ομως η Eλ Αλ, αντί να επιδείξει εθνική και κοινωνική ευαισθησία, ακρίβυνε υπερβολικά τα εισιτήρια, εκμεταλλευόμενη τη μονοπωλιακή της θέση. Ως συνέπεια την περνούν γενεές δεκατέσσερις οι Ισραηλινοί στα κοινωνικά δίκτυα και στους καφενέδες της χώρας, χωρίς η διοίκησή της να δίνει … σεκέλ τσακιστό. Είναι, βλέπετε, η μόνη εταιρία (ίσως και στον κόσμο) που διαθέτει αεροσκάφη με αντιπυραυλικά συστήματα. Το γεγονός ότι η ισραηλινή κυβέρνηση την έσωσε από βέβαιη χρεοκοπία στην πανδημία, με λεφτά των φορολογουμένων, ουδόλως μέτρησε στην τιμολογιακή της πολιτική.

Οι εξωφρενικές τιμές -που απασχολούν ήδη την ισραηλινή επιτροπή ανταγωνισμού- δικαιολογούν με το παραπάνω την οργή των Ισραηλινών. Ενα εισιτήριο για τη Μαδρίτη φτάνει τα 1.000 ευρώ, για τις ΗΠΑ τις 2.500 ευρώ (11.000 ευρώ στην business class!) και για το Μεξικό τις 4.000 ευρώ. Ετσι εξηγούνται τα φετινά κέρδη 80,5 εκατ. δολαρίων στο πρώτο τετράμηνο, έναντι ζημιών 34,4 εκατ. το αντίστοιχο περσινό. Οι Ισραηλινοί και οι Εβραίοι του εξωτερικού -ιδίως των ΗΠΑ- δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς, αφού κάθε κλιμάκωση με τη Χαμάς, το Ιράν και τη Χεζμπολάχ κρατάει την Delta, την American Αirlines, τη Ryanair, την Easyjet ακόμη πιο μακριά από το Τελ Αβίβ.