Επίσης, η 28^η Οκτωβρίου έχει αντοχές. Κατά καιρούς στο τραπέζι έχει πέσει η ιδέα από την Αριστερά ότι η απελευθέρωση των Αθηνών, που δεν έχει Μεταξά και «ΟΧΙ», είναι σημαντικότερη. Μόνο που την απελευθέρωση των Αθηνών ακολούθησαν τα Δεκεμβριανά και ο Εμφύλιος, που δεν είναι και οι πιο ευχάριστες στιγμές του Εθνους.

Ο λόγος που η 28η Οκτωβρίου είναι τόσο δημοφιλής είναι επειδή είναι χαρούμενη. Ακούγεται παράλογο η πιο χαρούμενη γιορτή ενός έθνους να είναι μια φθινοπωρινή ημέρα που αφορά στην έναρξη ενός πολέμου που κατέληξε σε ήττα, αλλά υπάρχουν σαφείς λόγοι.

Πρώτον, η επέτειος συνοδεύεται από το σαφέστερο και λακωνικότερο μήνυμα της Ιστορίας μετά το «Μολών Λαβέ». Ο Μεταξάς μπορεί να είπε στον Ιταλό πρεσβευτή Γκράμσι «Alors c’est la guerre». Από τη στιγμή που στη λαϊκή συνείδηση πέρασε ότι στο αίτημα για ελεύθερη διέλευση των ιταλικών στρατευμάτων στην Ελλάδα του είπε «ΟΧΙ», κανένας ιστορικός και καμία αναθεώρηση της Ιστορίας δεν πρόκειται να το αλλάξει.

Δεύτερον, η επέτειος έχει στην υπηρεσία της την τέχνη. Από τις φωτογραφίες με τους φαντάρους που πηγαίνουν χαμογελώντας στο μέτωπο μέχρι τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και τους πίνακες του Αλεξανδράκη η ατμόσφαιρα της εποχής στην Αθήνα και στο μέτωπο καταγράφεται εκπληκτικά. Επίσης το «Κορόιδο Μουσολίνι» που συνθετικά βασίστηκε στο επιθεωρησιακό τραγούδι του Θεόφραστου Νικολαΐδη «Πλέκει η Βάσω το προικιό της», είναι από τα μεγαλύτερα παιδικά χιτς. Δεν υπάρχει Ελληνόπουλο που να μην το έχει τραγουδήσει στους γονείς του το πρωί της 28^ης Οκτωβρίου: «Βάζει ο Ντούτσε τη στολή του…». Οπως και με το Χριστός Ανέστη για το Πάσχα, αν δεν ακουστεί, δεν υπάρχει επέτειος.

Τρίτον, η 28^η Οκτωβρίου άντεξε τα πεσίματα στους επισήμους στις παρελάσεις, τις μούντζες και τα σπαστικά των καλλιτεχνικών γκρουπ. Κυρίως άντεξε το μπούρου μπούρου στον Κυριάκο Μητσοτάκη, πόσο οπισθοδρομικές είναι οι παρελάσεις και πόσο ωραία θα ήταν να αντικατασταθούν με κάτι λιγότερο φιλοπόλεμο. Ας πούμε ένα πολυπολιτισμικό πανηγύρι ή έναν διαγωνισμό ικιμπάνας. Για μια ακόμα όμως φορά, η επέτειος έμεινε του ΟΧΙ και μερικά ακόμα Ελληνόπουλα έμαθαν να τραγουδάνε τον Ντούτσε που βάζει τη στολή του.

Ο,τι λάχει…

Η ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΤΙΚΗ στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει σαν στο επικοινωνιακό επιτελείο στην Κουμουνδούρου κάποιος να ανοίγει το πρωί την εφημερίδα και να διαβάζει στους υπολοίπους τις ειδήσεις. «Εκλογή της Μελόνι στην Ιταλία». «Εντάξει, κάτι μπορεί να βγει από αυτό, αν πούμε ότι θα συμμαχήσει με τον ακροδεξιό Μητσοτάκη», λέει, απαντάει κάποιος «βάλ’ το στην άκρη και βλέπουμε». «Ενας στην Κρήτη σκότωσε τον πεθερό του». «Καλά είναι αυτά να τα τονίζουμε, αφού ο Μητσοτάκης είναι από την Κρήτη». «Στον Παναθηναϊκό τραυματίστηκε ο Αϊτόρ». «Να πούμε στα troll του twitter να γράφουν ότι ο Μητσοτάκης, όπως και ο πατέρας του, είναι γκαντέμης». «Προχθές στις Ινδίες άρχισαν να γιορτάζουν το Ντιβάλι». «Εντάξει, είπαμε, αλλά να μην το γυρίσουμε και στην πλάκα».

 ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΔΩ και πολύ καιρό η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει της πλάκας. Ακόμα και αν ο Μίχος ήταν μέλος της Ν.Δ. και με τη 12χρονη είχε επικοινωνήσει στο blind chat κάποιος αστυνομικός, το να προσπαθεί να παρουσιάσει την κυβέρνηση σαν ομάδα παιδεραστών ήταν αστεία. Η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ με τους παιδεραστές της κυβέρνησης που στηρίχθηκε με πανό στις κερκίδες των οργανωμένων δεν είχε αποτέλεσμα. Οπως και κάθε άλλη τακτική. Μέχρι να σκάσει η ιστορία με τον Ανδρέα Πάτση.

«Κόκκινο πανί»

ΤΟ ΘΕΜΑ με τον Ανδρέα Πάτση δεν είναι αν όσα έκανε είναι νόμιμα, ούτε αν στο ποδόσφαιρο ήταν «γνωστό μπουμπούκι». Το δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται είναι δειλή τακτική και αν είχε κάποιος να πει κάτι για το παρελθόν του Πάτση στο ποδόσφαιρο, μπορούσε να το είχε πει πριν από τη διαγραφή του από τον Μητσοτάκη. Το θέμα είναι οι δραστηριότητες της εταιρίας από την οποία προέκυψε το σκάνδαλο. Οι εισπρακτικές εταιρίες είναι κόκκινο πανί για τον κόσμο. Είναι αυτοί που στο τηλέφωνο λένε «σας πήραμε για τα χρήματα που χρωστάτε στην Τράπεζα Τάδε». Και έχουν πάρει και ξαναπάρει. Και αν κάποιοι εκμεταλλεύτηκαν την κρίση για να πιστολίσουν δάνεια, υπάρχουν άλλοι που παλιομοδίτικα «έχουν μάθει να μη χρωστάνε σε κανέναν και να έχουν το κούτελο καθαρό».

Ο ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ έκανε αυτό που έπρεπε να κάνει. Να διαγράψει τον Πάτση. Αν υπήρχαν μηχανισμοί ελέγχου του παρελθόντος των υποψηφίων βουλευτών, δεν θα χρειαζόταν πρώτα να γίνει η ζημιά και μετά να το κάνει. Τέλος, ήταν εντυπωσιακή η ταχύτητα που ο ΣΥΡΙΖΑ συνέδεσε τον Πάτση με τον Πιερρακάκη. Ο μεγαλύτερος εχθρός του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτοί που κάνουν το σύστημα να δουλεύει.