Σύμφωνα με το ένα της σκέλος, ο Μακρόν την έχει άσχημα από τη στιγμή που το 63% των Γάλλων υποστηρίζει τις συνεχιζόμενες κινητοποιήσεις ενάντια στο συνταξιοδοτικό του νομοσχέδιο, ενώ ένα 54% συμφωνεί ακόμη και με τις αλλεπάλληλες απεργίες και τα μπλόκα σε κρίσιμους τομείς της οικονομίας (διυλιστήρια, μεταφορές). Το έτερο σκέλος, όμως, του δίνει πάτημα να μην κάνει πίσω.

Το 78% των (ίδιων) ερωτηθέντων πιστεύει ότι τελικά ο Γάλλος πρόεδρος θα περάσει την αντιδημοφιλή του μεταρρύθμιση, που περιλαμβάνει αύξηση του γενικού ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης από τα 62 στα 64 χρόνια και σταδιακή παράταση του εργασιακού βίου από τα 42 στα 43 έτη ασφάλισης, για πλήρη σύνταξη. Ηττοπάθεια; Ρεαλισμός; Ή μήπως δημοσκοπική λαθροχειρία;

Ο υποφαινόμενος δεν κατόρθωσε να αποφύγει το συνειρμό με το ελληνικό δημοψήφισμα του 2015. Τότε που το 62% των Ελλήνων είπε «Οχι» στα Μνημόνια, αλλά τρεις μήνες αργότερα η πλειοψηφία επιβράβευσε τον Αλέξη Τσίπρα, που το «Οχι» το έκανε «Ναι», φοβούμενη προφανώς τα χειρότερα, αν η κόντρα με τους δανειστές οδηγείτο στα άκρα.

Το γεγονός είναι ότι για πρώτη φορά, μετά τον Μάη του 1968, τα γαλλικά συνδικάτα συσπειρώνουν τόσο πολύ κόσμο, που δείχνει ελάχιστα σημάδια κόπωσης. Εμείς στην Ελλάδα, κλεισμένοι γενικά στο μικρόκοσμό μας -που έγινε πιο αβάσταχτος μετά τα Τέμπη-, δεν παρακολουθούμε όσο θα έπρεπε τις μαζικές απεργίες των τελευταίων μηνών στις δημόσιες υπηρεσίες κοινής ωφέλειας σε Βρετανία και Γερμανία.

Μία δεκαπενταετία λιτότητας και αποεπενδύσεων στον δημόσιο χώρο έχει χαλάσει την «κανονικότητ» (και) των ανεπτυγμένων κοινωνιών της Ευρώπης, εγκαινιάζοντας μια περίοδο σκληρότερης, πλέον, κοινωνικής διαπραγμάτευσης. Το βράδυ του Σαββάτου, η γαλλική Γερουσία ενέκρινε με ψήφους 195-112 το πακέτο Μακρόν, αλλά εκκρεμεί η ψήφισή του στην ολομέλεια Γερουσίας-Εθνοσυνέλευσης. Ακόμη κι αν περάσει από εκεί, η εντύπωση είναι πως η κοινωνική διαπραγμάτευση θα συνεχιστεί…