[Μια Διακήρυξη που εφαρμόζει υποχωρητικά, μονομερώς, και σε όλα τα πεδία η ελληνική πλευρά, κλείνοντας τα μάτια σε αποβατικές ασκήσεις και NAVTEX στο Αιγαίο, στη συνεχή παραβίαση των χωρικών υδάτων από drones και τουρκικά αλιευτικά, στον «επανεξισλαμισμό» της Μονής της Χώρας, στις προκλητικές ενέργειες του τουρκικού προξενείου στη Θράκη, στη συμπερίληψη «Σλαβομακεδόνων» στο ψηφοδέλτιο του μειονοτικού Κόμματος Ισότητας, Φιλίας και Ειρήνης (DEB), το οποίο καλεί «τους Τούρκους της Ελλάδας να ψηφίσουν Τούρκους», στην απαγόρευση προς την Ελλάδα να κηρύξει θαλάσσια πάρκα σε Αιγαίο και Ιόνιο, στην «προσταγή» του Ερντογάν να συνεχιστεί ο διάλογος παρόντων των εδαφικών διεκδικήσεων της Τουρκίας, στις οποίες πρόσθεσε τις «τουρκικές μειονότητες» σε Δωδεκάνησα και… Θεσσαλονίκη, κ.λπ., κ.λπ.].

Η συμπαθής φυσιογνωμία της Ζεϊνέπ Μποζ, έμπειρης τεχνοκράτισσας του τουρκικού υπουργείου Πολιτισμού και στελέχους της UNESCO, που πρωτοστάτησε στη στήριξη του ελληνικού αιτήματος για επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα στην Αθήνα από το Βρετανικό Μουσείο -όπως πρωτοστατεί εδώ και χρόνια στην ανάκτηση από την Τουρκία κλεμμένων ελληνιστικών αρχαιοτήτων της Μικράς Ασίας από ευρωπαϊκά μουσεία-, δεν είναι τόσο αθώα όσο δείχνει.

Αποκλείεται η εξαγγελία της περί «ακύρωσης» του φιρμανιού πώλησης των Μαρμάρων της Ακρόπολης στον λόρδο Ελγιν να μην έγινε σε συνεννόηση με το αναθεωρητικό τουρκικό YΠΕΞ. Το οποίο δεν υπενθυμίζει απλώς ότι η Αθήνα υπήρξε για αιώνες υπό οθωμανική διοίκηση, αλλά αναβίωσε τρόπον τινά ex tunc τη νομική της υπόσταση, θολώνοντας τη σύγχρονη ελληνική κυριαρχία στην… ελληνική πρωτεύουσα και προβάλλοντας ως άτυπος συνιδιοκτήτης ή υψηλός προστάτης της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς. Κι επειδή οι Τούρκοι αγαπούν τους συμβολισμούς, να μην ξεχνάμε ότι στο παρελθόν ο Παρθενώνας, εκτός από ναός της Παναγίας, υπήρξε και τζαμί, ενώ ο Ερντογάν έχει ζητήσει επίσημα να ξαναλειτουργήσουν ως τεμένη το Φετιχιέ (του Πορθητή) και το πρώην τζαμί Τζισταράκη στην Πλάκα, υπό τη σκιά της Ακρόπολης.